Wij – critici, maar ook gamers in het algemeen – hebben ze de voorbije jaren maar al te graag verguisd; met pek en veren ingesmeerd; met huid en haar opgepeuzeld, en vervolgens maniakaal lachend weer uitgespuwd. Ik heb het natuurlijk over filmgames: games gebaseerd op een vaak zonet in de bioscoop verschenen film. Een genre dat zich (terecht) ontpopt heeft tot de paria van de game industrie; het toppunt van een gebrek aan inspiratie en de ruwe, onversneden definitie van een cashgrab. Games die zo vaak teleurstellen dat zelfs uitgevers er zo weinig mogelijk woorden aan vuilmaken. In die mate dat ik de laatste tijd zowaar raar opkijk wanneer nog eens een filmgame in de redactionele brievenbus dondert.

Het leek er de laatste tijd namelijk op dat meer en meer filmstudio’s schenen te beseffen dat de vaak haastig in elkaar geknutselde filmgames hun producten meer schade toebrachten dan dat er geld voor in het laadje kwam. Marvel is hier het ideale voorbeeld van. Iron Man, Iron Man 2, Thor en Captain America: The First Avenger kregen elk nog braaf een tie-in game, maar na de erbarmelijke ontvangst van deze titels, trok het superheldenimperium de stekker uit het stopcontact. Pas nu, een kleine tien jaar later, krijgen we nog eens een Avengersgame voorgeschoteld, en zelfs hier doet uitgever Square Enix er alles aan om ons ervan te verzekeren dat de ontwikkelaars zich niet zozeer baseren op de films, maar uitpakken met een geheel origineel verhaal. En dat kan je hen niet meteen kwalijk nemen.

Opboksen tegen een inspiratiebron is sowieso niet evident en filmgames leveren nu eenmaal vaak afgrijselijke producten op. De paar oprechte tegenvoorbeelden die je kan vinden – denk aan titels als Peter Jackson’s King Kong, Spider-Man 2 of het recente Jurassic World: Evolution – bieden niet genoeg weerwerk om het gemiddelde op zijn kop te zetten. En toch deed het verschijnen van het – overigens erbarmelijke – Terminator: Resistance me nostalgisch terugblikken op de tijd dat blockbusters nog systematisch van een videogame werden voorzien. Want ergens blijft het toch oh zo fijn om in de huid van die ene held te kruipen en even te verdwijnen in het universum van één van je favoriete films. Ergens volstaat het om het pak van Iron Man aan te trekken en zo de tekortkomingen van een game even door de vingers te zien.

Toegegeven: lang duurt het niet voor je die roze bril kwijtspeelt en beseft wat voor rommel je aan het spelen bent. De stelling van vandaag lijkt dus ergens een beetje hypocriet. Maar toch ga ik ze uit mijn mouw schudden: van mij mag de filmgame terugkeren. Graag met een degelijk budget, ontwikkeltijd en talent achter de schermen weliswaar, maar toch. Als je erbij nadenkt, bieden immers genoeg films de potentie tot een bovengemiddelde spelervaring en is die mogelijkheid tot grootsheid ergens niet genoeg om de poging te rechtvaardigen? Als dit betekent dat we voor elke rotgame als Thor: God of Thunder een parel als Spider-Man 2 te verteren krijgen, is het die opoffering dan niet waard geweest? Het is maar een gedachte en één die jullie indien gewenst hieronder met de glimlach de grond in mogen boren.

Dus… wat denken jullie ervan? Krijgen jullie spontaan kotsneigingen bij nog maar het idee van een filmgame of zien jullie een degelijke tie-in zo nu en dan wel zitten? Op welke filmgame kijken jullie wel eens nostalgisch terug? Welke titel hield jou als kind aan het scherm gekluisterd? En van welke film zouden jullie graag een virtuele toevoeging zien verschijnen? Laat het ons gerust weten in de comments… maar hou het zoals altijd beschaafd.