Review | Sker Ritual

Review | Sker Ritual – Van alle schijnbaar onbeduidende horrortitels die aanspraak maken op een vervolg, had ik nooit gedacht dat het uitgerekend Maid of Sker zou zijn dat effectief met die opvolger op de proppen komt. Laat staan een sequel die zich eigenlijk in een heel ander genre manoeuvreert dan het obscure origineel. Maid of Sker was een stealth game, een subtiel creepfest waarin je zo stil mogelijk moest zijn – en soms zelfs létterlijk je adem probeerde in te houden – om aan de immer aanwezige griezels te kunnen ontsnappen. Dat ontwikkelaar Wales Interactive die trage survival horror gameplay in Sker Ritual overboord gooit, is op zich niet ongezien. Dat ze godbetert uitpakken met een onvervalste Call of Duty Zombies rip-off… dat had volgens mij niemand zien aankomen.

Niet meteen een warm welkom

Sker Ritual heeft een verhaal, maar verwacht daar niet te veel van. Waar je in Maid of Sker nog een heel mysterie bij elkaar moest puzzelen, houdt Wales Interactive het hier vooral bij wat vage achtergronddetails, zodat het hersenloze knokwerk toch iéts van betekenis lijkt te hebben. De game gaat van start in het jaar 1914. De snode Elizabeth Williams heeft Sker Island overgenomen en dreigt haar sirenenlied via enkele radiotorens de wereld in te sturen. Een daad die wel eens letterlijk voor hel op aarde zou kunnen zorgen. Jij – gevangengenomen en ingevroren op het einde van Maid of Sker – wordt bevrijd door Elizabeths dochter, die je vraagt om haar moeder een stok in de wielen te steken. Hoe doe je dat precies? Door zwaar bewapend het eiland op te trekken en alles omver te blazen wat zich op je pad werpt.

Eerlijk is eerlijk: ons wist het achtergrondverhaal in Sker Ritual geen moment te boeien. Het flinterdunne excuus voor een plot wordt in een afgrijselijk lelijke openingscutscène aan ons geprojecteerd, met beelden die zelfs in het tijdperk van de PlayStation 2 voor het nodige schaamrood op de wangen zouden gezorgd hebben. Ze doen letterlijk pijn aan de ogen. De rest moet je bij elkaar rapen door te luisteren naar over-the-top voice-overs tijdens het spelen – geen sinecure als je elk moment onder de voet dreigt gelopen te worden door een niet-aflatende stroom vijanden – en te zoeken naar documenten in de levels. Die laatsten zullen diehard fans van Maid of Sker – vooropgesteld dat die er zijn – ongetwijfeld charmeren met een verwijzing hier en een knipoog daar, maar echte diepgang blinkt vooral uit door zijn afwezigheid.

Dit komt me wel héél bekend voor

Ik zei het al in mijn inleiding: Wales Interactive pakt hier uit met een rasechte Call of Duty Zombies rip-off. Die omschrijving mag je overigens heel letterlijk nemen. Je wordt met maximum vier spelers in een level gedropt, waarin je eindeloze golven vijanden het hoofd moet bieden. Door die gedrochten een enkeltje hiernamaals te bezorgen, verdien je punten waarmee je nieuwe wapens kan kopen, oude schietijzers kan upgraden en deuren naar nieuwe ruimtes kunt openen. Klinkt bekend? Daar stopt de gelijkenis met de Call of Duty modus echter niet. Als je een level officieel wilt uitspelen, doe je dit door een reeks absurde missies te vervullen, die heel wat weg hebben van de befaamde easter eggs die Treyarch in zijn zombiemaps stopte. Zombiefanaten zullen zich onmiddellijk thuis voelen in het aanbod gameplay dat Sker Ritual presenteert.

Best goed gestolen

Dit klinkt allemaal bijzonder goedkoop en dat is het eigenlijk ook… al moeten we toch toegeven dat Wales Interactive redelijk goed in zijn opzet slaagt. Sker Ritual is verdomd charmant, met vier uitgebreide, als doolhoven op elkaar terugplooiende levels, waarin je heel wat verschillende vijanden in steeds grotere getale moet zien uit te schakelen. In The Cursed Lands of Lavernock wordt Sker Island aan je voeten gelegd, met zijn rotslandschappen boven en sinistere laboratoria onder de grond. The Ashes of Sker Hotel zal fans van Maid of Sker dan weer bekend voorkomen; je wordt immers gedropt in een aangepaste versie van de setting uit die game, een locatie die heel wat claustrofobischer aanvoelt dan Lavernock. The Sewers of the Dead dropt je dan weer in een aardedonker rioolstelsel waar iets bijzonder fouts gaande is.

Welk level je ook kiest, je krijgt sowieso een karrenvracht aan diverse vijanden voorgeschoteld. Langzaam vooruit schuifelende zombievarianten vormen uiteraard de grootste lading kanonnenvoer, maar verwacht daarnaast ook explosieve dikzakken die uit elkaar spatten met enkele welgemikte kogels en voorhistorisch aandoende duikers die dodelijke lichtstralen afschieten uit hun helm. Elk level heeft ook een eindbaas, die om de zoveel ronden spawnt en op het einde van de verhaalmissies nog eens moeilijk komt doen. Deze bazen voorzien elk level van een eigen smaak. Abraham maakt als uit de kluiten gewassen krachtpatser het vervloekte Lavernock onveilig, terwijl de ‘Stranger’ met zijn legertje ratten en pijnlijke laseraanval een absolute gesel vormt voor wie door de riolen dwaalt. Oppassen is de boodschap.

Het voltooien van de lekker geschifte missies vond ik alvast de grootste drijfveer om te blijven terugkeren naar Sker Ritual. Deze zijn overigens best uitdagend. Probeer bijvoorbeeld maar eens een geitje naar een oven – ja, dat klinkt net zo dieronvriendelijk als het uiteindelijk ook is – te escorteren als je de horizon niet meer kan zien door de hoeveelheid vijanden die vanuit elke mogelijke hoek naar je toestromen. Gelukkig heb je het gebruikelijke arsenaal wapens – pistolen, shotguns, machinegeweren en het occasionele wonderwapen – ter beschikking, dat je in ware zombiestijl kan upgraden als je voldoende punten weet te behalen. Extra vaardigheden vind je in de vorm van willekeurig toegediende mirakels, die je bijvoorbeeld ijs- of vuurkrachten aanmeten of je healthmeter beduidend de hoogte in jaagt. Er zijn dus meer dan opties genoeg.

Minder goed uitgevoerd

Wales Interactive heeft duidelijk goede wil op overschot en biedt voor het beperkte prijskaartje (€ 24,99) wat mij betreft ook voldoende – zij het weinig écht originele – inhoud om je toch even aan het scherm gekluisterd te houden. De game is tevens oprecht prettig om met vrienden in coöp te spelen, opnieuw zoals dat bij Call of Duty Zombies het geval is. Op andere vlakken laat Sker Ritual echter het één en ander te wensen over. Zo probeert de titel dapper om 30fps te halen, maar slaagt het daar lang niet altijd in. Wanneer je met enkele vrienden door een hele kudde tegenstanders tegelijkertijd belaagd wordt, durft de framerate al eens tegen een dipje aan te lopen. Daarnaast loop je het ene moment dwars door vijanden heen, terwijl je het andere moment blijft haken achter onbeduidende elementen in het level. Frustratie loert zo steevast om de hoek.

De eindbazen jagen steevast je hartslag omhoog, maar helaas niet altijd op de juiste manier. Deze groteske figuren kan je enkel in hun finale vorm treffen als je alle andere missies in een level voltooid hebt. Dat duurt dus best even. Wanneer een eindbaas dan al eens vast komt te zitten in de muur, plots zonder aanwijsbare reden zijn uit de kluiten gewassen levensbalk terug krijgt of met een bijzonder goedkope aanval je eigen leven tot nul reduceert… dan wordt het erg moeilijk om niet in een vlaag van woede je controller tegen de muur aan te flikkeren. Op audiovisueel vlak kunnen we ten slotte kort zijn. Op vlak van graphics straalt Sker Ritual heel duidelijk uit dat er weinig budget voor handen was. Je speelt in een resolutie die moeilijk vast te stellen valt, maar het is absoluut geen 4K. Het stemmenwerk is over-the-top en op geen enkel moment geloofwaardig; de muziek cliché en niet bepaald memorabel.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.