Review: Wolfenstein

Het derde deel in de Wolfenstein franchise ligt inmiddels in de winkels, en dat is meteen een goede reden om de game eens flink aan de tand te voelen. Deze nazi-shooter was in de tijd van Wolfenstein 3D een regelrechte hit en ook een revolutie op het gebied van first person shooters, maar weet men ditzelfde weer te doen met dit nieuwe deel? Of is Wolfenstein een middelmatige shooter die niks nieuws doet tegenover andere shooters? Je leest het in deze review!

Realiteit en Fictie

Wolfenstein is een shooter die de realiteit regelmatig afwisselt met fictie. In dit nieuwe deel krijg je bijvoorbeeld een medaille met speciale krachten waarmee je de tijd zal laten vertragen of geheime deuropeningen aan het licht kunt brengen. Dit type gameplay moet je aanspreken, er zitten namelijk behoorlijk wat elementen in richting het science-fiction gebeuren en dat is iets wat veel gamers zal ‘afschrikken’. Want Nazi’s omver knallen gaan combineren met speciale krachten zoals de tijd vertragen, klinkt natuurlijk een beetje ‘raar’. Ook kun je met deze medaille een Veil wereld betreden. Deze wereld is als een soort laag over de gewone wereld en in deze modus kun je geheime doorgangen spotten. Ook worden je vijanden beter zichtbaar en zweeft er af en toe een leuke monster voor je neus langs, beetje decoratie zeg maar. Toch zijn deze elementen er vrij goed in verwerkt en stoort het niet, eerder het tegenovergestelde is het geval, het is namelijk tof gedaan.

Gameplay

De sci-fi elementen brengen wel wat variatie in de gameplay en zorgt ervoor dat het af en toe eentonige geschiet ook een keer afgewisseld wordt. Maar ondanks deze variatie is de echter af en toe nog steeds saai, het gaat en gaat maar door die shoot-outs. En begrijp me niet verkeerd, ik ben een enorme FPS-fan en heb al heel wat shooters in mijn leven gespeeld, maar bij deze mis ik gewoon de juiste spelervaring. De eerste paar uurtjes is de game wel vermakelijk maar dan heb je het ook wel gezien, en dat is best jammer. De game biedt ook in principe totaal niets nieuws en doet je denken aan bijvoorbeeld de allereerste Call of Duty, en in deze tijd kan dat niet meer en moet een shooter gewoon meer diepgang hebben.

De multiplayer van Wolfenstein wijkt wel wat af van de singleplayer, eigenlijk lijkt het er in principe weinig op. Deze mp is net als de singleplayer een paar uurtjes leuk om te doen, maar niet iets wat CoD: WaW van de troon gaat stoten. Je hebt in beide modi wel de mogelijkheid om bijvoorbeeld je wapens te upgraden zodat ze wat vetter worden, maar ook dat voegt weinig toe. Verder zijn er in de ganse multiplayer maar drie modi namelijk Deathmatch, Objectives en Stopwatch. Ook worden in de multiplayer de graphics wat teruggeschroefd, waarom? Geen flauw idee maar storend is het wel. En dat terwijl de multiplayer van Return to Castle Wolfenstein nog wel zo goed was, eigenlijk nog beter dan deze.

Lineair maar toch een gevoel van vrijheid

Wolfenstein is op zich een vrij linaire shooter, maar men weet door de design van de levels je toch een bepaalde manier van vrijheid te laten voelen. Er zijn namelijk verschillende gangetjes waar je in kunt lopen die soms op het zelfde pad eindigen en soms doodlopen. De Veil-modus breidt dit nog eens haarfijn uit, door ook geheime doorgangen te onthullen.

Graphics

Wolfenstein ziet er vrijwel degelijk uit. Vooral het effect wat gecreëerd wordt wanneer je bijvoorbeeld de Veil instapt is heel tof gedaan. Er trekt dan namelijk een soort groene gloed over de omgeving, waarin jij je bevindt, heen en verschijnen er verschillende monsters in de atmosfeer. De details van de personen ligt vrij hoog, gezichten zien er goed uit evenals als de kleren en handen. Wel is het jammer dat de nazi’s af en toe wat krakkemikkig bewegen, het viel me namelijk een aantal keren op dat ze niet helemaal natuurgetrouw door het level heel renden. Het effect van het schieten maakt dit dan wel weer een beetje goed, kogelhulzen zullen je namelijk om de oren vliegen vooral in de tijdvertraging modus ziet dit er wel goed uit.

Verwacht alleen geen grafisch hoogstandje van deze game, de omgevingen is zijn wanneer je binnen bent vrij gedetailleerd en daar heb ik eigenlijk niks op aan te merken, maar wanneer je buiten komt merk je gewoon dat het allemaal wat minder is. Je krijgt te maken met framedrops en je merkt dat die game gewoon moeite heeft om alles vlekkeloos te kunnen renderen, en dat gaat ten koste van de details in het level.

Achterlijke duitsers

De duitsers in Wolfenstein zijn letterlijk achterlijk. De A.I. is zo tergend dat wil je niet geloven, soms lopen je vijanden gewoon te zoeken waar vandaan je schiet, terwijl je pal voor die duitse neus van ze staat. Dit soort dingen kunnen gewoon niet meer, een domme A.I. verpest gewoon de spelervaring en dat wil je niet. In games zoals Killzone 2 zijn je vijanden 100x slimmer. Ik had zelfs een aantal keren dat ik voor een houten doos stond en op de duitsers aan de andere kant aan het schieten was. Toen kwamen ze gewoon naar me toe rennen en gaan ze achter dezelfde doos als ik schuilen, en dan denk je… waar zijn ze mee bezig?

Conclusie

Het is eigenlijk zonde dat deze Wolfenstein niet dezelfde impact heeft als Wolfenstein 3d toentertijd had. De game is in de eerste paar uurtjes wel vermakelijk, maar daarna ben je er snel flauw van. Het doet niets nieuws in het FPS-genre, behalve wat sci-fi elementen dan, maar die vallen weer in het niet dankzij de saaie gameplay. Mocht je Wolfenstein toch altijd nog een warm hart toedragen, net als ik, wacht dan gewoon even tot die in de budgetbak ligt maar betaal er in ieder geval niet de volle pond voor.

Pluspunten:

• Nazi’s afknallen blijft leuk
• Wapens upgraden

Minpunten:

• Slechte multiplayer met weinig modi
• Repetitief en daardoor snel saai
• Graphics zijn wat gedateerd
• Slechte A.I.