Review: The Surge 2 – Schiet ik mezelf in de voet als ik toegeef dat ik eigenlijk alweer vergeten was dat The Surge bestaat? Begrijp me niet verkeerd; mijn geheugen was snel weer opgefrist na de aankondiging van dit vervolg. Maar toch zegt het iets over de game in kwestie wanneer een dergelijke opfrissing überhaupt nodig is. En inderdaad, The Surge deed een bewonderenswaardige poging om de kenmerkende Soulsborne gameplay naar een sciencefictionsetting te vertalen en bleek uiteindelijk een oerdegelijke game te zijn. Als je hoogste doel echter het imiteren van andermans succesformule blijkt te zijn en je daarbuiten absoluut niet over een eigen smoel beschikt, wordt het lastig om iets memorabel neer te zetten. En memorabel was The Surge allerminst… een stelling die helaas ook opgaat voor de sequel.
Technologie als vriend én vijand
The Surge 2 begint lekker vaag. Je kiest een avatar – met uiterlijk, kledij én achtergrondverhaal naar keuze – en wordt op een vliegtuig naar Jericho City gezet. Daar begin je zogezegd aan een nieuwe start, met een standvastige job en mooie vooruitzichten. Als iets echter te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat meestal ook en dat is in dit geval niet anders. Je vliegtuig stort neer en wanneer je weer bij je positieven komt, blijkt de wereld voorgoed veranderd te zijn. De stad is in quarantaine geplaatst en de inwoners lijden aan een nanovirus van technologische origine, dat hen langzaam maar zeker tot waanzin drijft. Jij mag vol goede moed de post-apocalyptische wereld in duiken, gewapend met een hightech cybernetisch pak, vlijmscherpe wapens en de aanleg tot zelfkastijding die je nodig hebt voor dit soort games.
Verhaalmatig zijn er twee gekende aanpakken, elk met hun voor- en nadelen. Je kan spelers rechttoe rechtaan bij het handje houden door een lineair plot heen of hen loslaten in een mysterieuze wereld, waar ze vervolgens zelf het verhaal bij elkaar mogen puzzelen. Zet de Uncharted games tegenover Dark Souls en je begrijpt wat ik bedoel. The Surge 2 probeert het beste uit beide aanpakken te combineren door je een duidelijk doel voor ogen te schotelen – het vinden van een mysterieus meisje dat al dan niet omgekomen is tijdens de vliegtuigcrash – maar je verder bitter weinig informatie mee te geven. In theorie moet dat knetteren als het betere vuurwerk, in praktijk haalde ik er eerder mijn schouders voor op. De hoofdqueeste greep me nooit echt bij de keel en de wereld deed dat ook niet.
Twintig tinten grijs
In feite komt heel Jericho City gewoonweg ongeïnspireerd over. Toegegeven, de min of meer open wereld is groot genoeg en erg verticaal vormgegeven, waardoor je op regelmatige tijdstippen ook de hoogte of diepte in kan. Net als in – daar gaan we weer – Dark Souls plooien de levels herhaaldelijk op elkaar terug, zodat zorgvuldige spelers shortcuts kunnen vrijspelen. Nergens vinden we echter de elegantie terug waarmee FromSoftware dit op je scherm tovert. Je hebt ook nooit echt het gevoel dat het nochtans behoorlijk naar de verdoemenis geholpen Jericho City ooit een bruisende stad was, vol verloren zielen met elk hun eigen verhaal. Waar je in Bloodborne als het ware elke steen of grasspriet wil omkeren om te zien wat eronder ligt, haastte ik me in The Surge 2 al snel van A naar B zonder om te kijken.
De spelwereld is gewoon niet interessant genoeg, een feit dat niet bepaald geholpen wordt door het volk dat je voortdurend voor de voeten loopt. Wanneer ze niet al schuimbekkend met getrokken wapens op je aflopen, krijg je immers net als in de betere RPG de optie om met hen een gesprek aan te gaan. De bordkartonnen figuren blijken vervolgens enkel te bestaan als veredelde infoborden, klaar om zonder omwegen kilo’s expositie op je hoofd te dumpen. Het stemmenwerk varieert van verveeld tot potsierlijk en de personages zelf zijn te karikaturaal om dezelfde fascinatie op te wekken als de NPC’s in Da… eh een niet nader genoemde gelijkaardige franchise. Het gebrek aan details en de deprimerend grijze kleurenpalet vormen de nagels in Jericho’s doodskist. Ik had toch iets meer verwacht.
Hakken, slashen en gooien met die controller!
Als je The Surge 2 per se wil spelen – en als je het mij vraagt, zijn er wel degelijk betere alternatieven op de markt om je zuurverdiende centen aan te besteden – moet je het voor de gameplay doen. Op dit vlak speelt ontwikkelaar Deck13 Interactive opnieuw leentjebuur bij hun grote inspiratiebron, maar nu mogen de resultaten best gezien worden. Alles wat Dark Souls zo onvergetelijk maakt, vind je ook hier terug: een variant op de Estus Flask om je levensbalk aan te vullen, veredelde XP die je laat vallen wanneer je het loodje legt, boodschappen die spelers voor elkaar kunnen achterlaten (hier in de vorm van graffiti), en ga zo maar verder. Uniek aan de The Surge franchise is dat je afzonderlijke lichaamsdelen (ledematen, hoofd of torso) kan aanvinken als specifiek doelwit.
Op best intuïtieve wijze kan je zo je aanval focussen op de zwakke plek van je tegenstanders en na verloop van tijd zelfs wapens of onderdelen van hun uitrusting af hakken, om deze vervolgens zelf te gebruiken. Dit werkt doorgaans prima, al is de besturing niet zo haarfijn als we zouden willen. Door onvoorspelbare vijandelijke AI en een onhandig ontwijkmanoeuvre te combineren krijg je evenzeer een hogere dosis frustratie dan ik bereid ben om door de vingers te zien. Dat gezegd hebbende leer je na verloop van tijd toch omgaan met de mechanieken die The Surge 2 je voorschotelt en wordt het toch een beetje een feest om vijanden aan mootjes te slaan, met de gigantische eindbazen als spreekwoordelijke kers op de taart. Ook fanatieke looters zullen in The Surge 2 overigens flink aan hun trekken komen.
Conclusie
Net als zijn voorganger verzuipt The Surge 2 in het drijfzand der middelmatigheid. De game werkt prima en doet op geen enkel vlak iets schandaligs, maar valt ook niet meteen aan te raden als aankoop. Het grootste pijnpunt is wat mij betreft alvast hetzelfde gebleven: het spel mist nog steeds een eigen smoel en lijkt tevreden te zijn om op alle vlakken hun fel gewaardeerde inspiratiebron achterna te hollen. En toegegeven, als Dark Souls kloon doet The Surge 2 het zo slecht nog niet, met een vechtsysteem dat gezien mag worden en een wereld die nu spelers ook dwingt om hun heil hoger- of lagerop te zoeken. Datzelfde vechtsysteem komt echter nooit bijzonder verfijnd uit de hoek en de wereld is vooral opgebouwd uit ongeïnspireerde grijswaarden. Het verdict: enkel voor de meest hardnekkige Soulsborne fanaten.
Pluspunten
- Bevat een prima vechtsysteem
- Pakt uit met verticaal georiënteerde levels
- Doet het als Dark Souls kloon allesbehalve slecht
Minpunten
- Mist een eigen smoel
- Mist een intrigerende spelwereld
- Mist een verhaal dat je bij de keel grijpt
- Mist de finesse en verfijning van zijn inspiratiebron
6.5
Budget bak dus.
Dacht ik al deze score
Slechte review deze game is echt niet zo slecht als zij hier beschrijven zelfs nog ik vermaak mij beter met deze game dan met code vein plus deze game scoort nog eens beter op metacritic maarja ieder zijn smaak deze game is beter dan zijn voorganger en groter er zitten 137 wapens in en per wapen een andere vecht steil . Ik ga mee met de review metacritic die is zeker Realistisch . Het enige dat mij wel tegen slaagt is dat de game er wat beter mocht uitzien .
skippen voor volle prijs,spel pakt je gewoon niet.
@jimke1: Code vein is vele malen beter en orgineler dan deze budgetbak titel. Voor een 5je is die leuk maar daar blijft het bij.
Waarom blijven ze er maar naast grijpen? Bij Lords of the Fallen dacht ik dat ze potentieel hadden en ik was daardoor hyped voor Surge 1. Uiteindelijk bleek het een ongebalanceerde game te zijn die niet challenging was, maar oneerlijk. Tegenovergestelde van Souls games dus. En nogmaals dacht ik dat ze er bijna waren en dat hun volgende game dus wel eindelijk goed zal zijn… Blijkbaar niet dus. Zo zonde dit
@jimke1:
Jij vind elke game goed die je gekocht hebt jimke…
Zitten wat technische mankementen in maar gameplay zit weer heel goed in elkaar!! Vermaak me er heel goed mee.
Tot op heden niet gemerkt dat de game oneerlijk zou zijn. Je kunt als tank spelen door te werken met het nieuwe parry systeem of, zoals ik, met een build op basis van dodgen.
@jimke1: @2a02:a447:c490:1:79a1:66d4:a068:6.xxx:
Goed om te horen. Dan haal ik em ooit nog wel even
Als Jimke een game aanprijst dan weet je dat je de game beter kunt skippen.
had best een onvoldoende mogen hebben, 6.5. is nog een flink compliment voor zo’n game, wat een troep.
@jimke1:
De review is slecht omdat de schrijver jouw mening niet deelt? Lollie.
@89.205.225..xxx:
Nee, omdat er andere games bij gehaald worden die niks met de review te maken hebben.
Ik vond deel 1 zeker niet slecht en heb deze met veel plezier platina gegaald, deel 2 komt daar vast en zeker bij, hoe ze het hier ook reviewen.