Review: The Surge 2

Review: The Surge 2 – Schiet ik mezelf in de voet als ik toegeef dat ik eigenlijk alweer vergeten was dat The Surge bestaat? Begrijp me niet verkeerd; mijn geheugen was snel weer opgefrist na de aankondiging van dit vervolg. Maar toch zegt het iets over de game in kwestie wanneer een dergelijke opfrissing überhaupt nodig is. En inderdaad, The Surge deed een bewonderenswaardige poging om de kenmerkende Soulsborne gameplay naar een sciencefictionsetting te vertalen en bleek uiteindelijk een oerdegelijke game te zijn. Als je hoogste doel echter het imiteren van andermans succesformule blijkt te zijn en je daarbuiten absoluut niet over een eigen smoel beschikt, wordt het lastig om iets memorabel neer te zetten. En memorabel was The Surge allerminst… een stelling die helaas ook opgaat voor de sequel.

Technologie als vriend én vijand

The Surge 2 begint lekker vaag. Je kiest een avatar – met uiterlijk, kledij én achtergrondverhaal naar keuze – en wordt op een vliegtuig naar Jericho City gezet. Daar begin je zogezegd aan een nieuwe start, met een standvastige job en mooie vooruitzichten. Als iets echter te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat meestal ook en dat is in dit geval niet anders. Je vliegtuig stort neer en wanneer je weer bij je positieven komt, blijkt de wereld voorgoed veranderd te zijn. De stad is in quarantaine geplaatst en de inwoners lijden aan een nanovirus van technologische origine, dat hen langzaam maar zeker tot waanzin drijft. Jij mag vol goede moed de post-apocalyptische wereld in duiken, gewapend met een hightech cybernetisch pak, vlijmscherpe wapens en de aanleg tot zelfkastijding die je nodig hebt voor dit soort games.

Verhaalmatig zijn er twee gekende aanpakken, elk met hun voor- en nadelen. Je kan spelers rechttoe rechtaan bij het handje houden door een lineair plot heen of hen loslaten in een mysterieuze wereld, waar ze vervolgens zelf het verhaal bij elkaar mogen puzzelen. Zet de Uncharted games tegenover Dark Souls en je begrijpt wat ik bedoel. The Surge 2 probeert het beste uit beide aanpakken te combineren door je een duidelijk doel voor ogen te schotelen – het vinden van een mysterieus meisje dat al dan niet omgekomen is tijdens de vliegtuigcrash – maar je verder bitter weinig informatie mee te geven. In theorie moet dat knetteren als het betere vuurwerk, in praktijk haalde ik er eerder mijn schouders voor op. De hoofdqueeste greep me nooit echt bij de keel en de wereld deed dat ook niet.

Twintig tinten grijs

In feite komt heel Jericho City gewoonweg ongeïnspireerd over. Toegegeven, de min of meer open wereld is groot genoeg en erg verticaal vormgegeven, waardoor je op regelmatige tijdstippen ook de hoogte of diepte in kan. Net als in – daar gaan we weer – Dark Souls plooien de levels herhaaldelijk op elkaar terug, zodat zorgvuldige spelers shortcuts kunnen vrijspelen. Nergens vinden we echter de elegantie terug waarmee FromSoftware dit op je scherm tovert. Je hebt ook nooit echt het gevoel dat het nochtans behoorlijk naar de verdoemenis geholpen Jericho City ooit een bruisende stad was, vol verloren zielen met elk hun eigen verhaal. Waar je in Bloodborne als het ware elke steen of grasspriet wil omkeren om te zien wat eronder ligt, haastte ik me in The Surge 2 al snel van A naar B zonder om te kijken.

De spelwereld is gewoon niet interessant genoeg, een feit dat niet bepaald geholpen wordt door het volk dat je voortdurend voor de voeten loopt. Wanneer ze niet al schuimbekkend met getrokken wapens op je aflopen, krijg je immers net als in de betere RPG de optie om met hen een gesprek aan te gaan. De bordkartonnen figuren blijken vervolgens enkel te bestaan als veredelde infoborden, klaar om zonder omwegen kilo’s expositie op je hoofd te dumpen. Het stemmenwerk varieert van verveeld tot potsierlijk en de personages zelf zijn te karikaturaal om dezelfde fascinatie op te wekken als de NPC’s in Da… eh een niet nader genoemde gelijkaardige franchise. Het gebrek aan details en de deprimerend grijze kleurenpalet vormen de nagels in Jericho’s doodskist. Ik had toch iets meer verwacht.

Hakken, slashen en gooien met die controller!

Als je The Surge 2 per se wil spelen – en als je het mij vraagt, zijn er wel degelijk betere alternatieven op de markt om je zuurverdiende centen aan te besteden – moet je het voor de gameplay doen. Op dit vlak speelt ontwikkelaar Deck13 Interactive opnieuw leentjebuur bij hun grote inspiratiebron, maar nu mogen de resultaten best gezien worden. Alles wat Dark Souls zo onvergetelijk maakt, vind je ook hier terug: een variant op de Estus Flask om je levensbalk aan te vullen, veredelde XP die je laat vallen wanneer je het loodje legt, boodschappen die spelers voor elkaar kunnen achterlaten (hier in de vorm van graffiti), en ga zo maar verder. Uniek aan de The Surge franchise is dat je afzonderlijke lichaamsdelen (ledematen, hoofd of torso) kan aanvinken als specifiek doelwit.

Op best intuïtieve wijze kan je zo je aanval focussen op de zwakke plek van je tegenstanders en na verloop van tijd zelfs wapens of onderdelen van hun uitrusting af hakken, om deze vervolgens zelf te gebruiken. Dit werkt doorgaans prima, al is de besturing niet zo haarfijn als we zouden willen. Door onvoorspelbare vijandelijke AI en een onhandig ontwijkmanoeuvre te combineren krijg je evenzeer een hogere dosis frustratie dan ik bereid ben om door de vingers te zien. Dat gezegd hebbende leer je na verloop van tijd toch omgaan met de mechanieken die The Surge 2 je voorschotelt en wordt het toch een beetje een feest om vijanden aan mootjes te slaan, met de gigantische eindbazen als spreekwoordelijke kers op de taart. Ook fanatieke looters zullen in The Surge 2 overigens flink aan hun trekken komen.