Review: Assassin’s Creed III: Liberation – Connor Kenway maakt op dit moment menig PlayStation 3 en andere platformen onveilig in Assassin’s Creed III, maar gelijktijdig verscheen ook Assassin’s Creed III: Liberation. Hierin spelen we met de wat meer onbekende Aveline de Grandpré in New Orleans en omstreken voor het goede doel van de assassins. Na ons avontuur met Connor gingen we gelijk verder met Aveline en vandaag presenteren we jullie ons oordeel.

Aveline, van slavenkind tot assassin

Net als Assassin’s Creed III pakt Ubisoft het met dit portable deel net event wat anders aan, want ook in deze game verloopt het begin anders dan je denkt. Je speelt aanvankelijk met een Aveline die een jaar of tien oud is en door haar moeder in de steek gelaten wordt. Je vader is in tegenstelling tot je moeder geen slaaf, maar een nobele handelaar die je na het vertrek van je moeder met liefde verder opvoedt. Kort na het onverwachte begin maakte de game een forse stap vooruit in de tijd, want voila, daar is opeens een volwassen Aveline. Toen konden we echt aan de slag in het draagbare Assassin’s Creed universum.

Hoe het verhaal zich verder zal ontvouwen laten we in het midden, aangezien het best een interessant geheel is. Aveline is een erg boeiend personage en dat komt mede doordat je niet weet wie haar afstammeling is in de animus. In tegenstelling tot eerdere Assassin’s Creed delen zul je geen enkel moment gameplay in het heden aantreffen. Nee, je zult als speler enigszins in het duister gehouden worden en de Aveline, zoals we haar hebben leren kennen, lijkt een prima charismatisch figuur binnen de franchise te zijn. Ze heeft wat van de hardheid van Connor, maar ook weer de nodige vrouwelijke charme, wat als een welkome afwisseling aanvoelt.

Rommelig verhaal wat veel vragen oproept

Hoewel Aveline een interessant personage is merkten we al vrij snel dat de opbouw van het verhaal in deze game een stuk onzorgvuldiger is dan hoe het in Assassin’s Creed III gebeurt. Tot aan het einde toe zit je vol met vragen waar je maar matig antwoorden op krijgt en aan het einde krijg je een hoogst merkwaardig moment te verduren waardoor je de draad helemaal kwijtraakt. Kort daarop wordt iets meer duidelijkheid verschaft, maar nog steeds kunnen we niet anders stellen dan dat het verhaal in deze game maar wazig en rommelig is. Dat neemt echter niet weg dat het wel een erg vermakelijke game is.

Als Aveline die de assassin uithangt heb je twee voornaamste doelen. Allereerst is dat het zoeken naar doelen die elke assassin bezig weet te houden. In dit deel is dat de schijf der kennis, wat je een aantal werkelijk prachtige locaties doet bezoeken en daarnaast ben je een dame met een hart en kom je vooral erg op voor de slaven in New Orleans, de Bayou en Mexico. Dit levert uiteindelijk door de hele game een goede variatie aan missies op, waarbij je zowel op je doelen jaagt als wat meer ‘reguliere’ opdrachten voltooit die je verder helpen in het verhaal.

Van een mooie stad naar het smerige moeras

De opbouw hiervan is vergelijkbaar met andere delen, dus in dat opzicht is het weinig nieuws onder de zon. Wel is het zo dat de missies keer op keer anders zijn en gevarieerd genoeg aanvoelen, mede doordat de game vol met interessante personages zit. In tegenstelling tot Assassin’s Creed III, waar het vooral om de harde actie draait, is het in deze game meer op het bovennatuurlijke gericht. Dit uiteraard in een realistisch contrast met de rest van de game. Zo krijg je te maken met hallucinaties en andere verwarrende zaken, wat het leven in het moeras (Bayou) des te realistischer maakt met de natives die daar met de plak zwaaien.

De Bayou is naast New Orleans het gedeelte waar je de meeste tijd zult besteden. New Orleans is een prima vormgegeven stad die qua opbouw weer net wat anders is dan de andere steden die de revue hebben gepasseerd de afgelopen vier jaar. De Bayou is echter een totaal ander geheel, want hoewel het klimmen en klauteren enorm veel lijkt op hetgeen we in de Frontier in Assassin’s Creed III deden heeft de Bayou toch een eigen stijl. Het is letterlijk één groot moeras, dus het is vooral een groene bende met een hele hoop water en zo hier en daar kleine eilandjes. Een prima setting voor een Assassin’s Creed game, want het is echt weer wat anders.

Genoeg zijmissies naast het hoofdverhaal

Verder zul je nog een slavennederzetting in Mexico aandoen, maar in vergelijking met de Bayou en New Orleans valt hier niet bijster veel te beleven en ondanks dat het erg mooi is vormgegeven zul je door het gebrek aan mogelijkheden hier vrij snel klaar zijn. Het is een belangrijke locatie voor het verhaal, maar daar blijft het dan wel bij. New Orleans en de Bayou hebben naast dat ze fungeren als locaties voor missies ook een mooi aantal zijmissies te bieden. Deze zijmissies zijn veelal erg vermakelijk, want als dochter van een belangrijk zakenman zul je zakenrivalen moeten aanpakken. Daarnaast doe je ook missies voor andere leden van de orde en meer.

Naast de tig zijmissies die de game te bieden heeft zijn er ook nog de nodige te verzamelen objecten. Denk aan pagina’s uit het dagboek van je moeder, schatten, Maya beeldjes en nog veel meer. In de Bayou kun je bovendien op jacht naar eieren van alligators, kampen en van smokkelaars en meer. In dat opzicht is er dus nadat je het verhaal hebt uitgespeeld nog genoeg om te doen en te verzamelen, maar toch kunnen we er niet onderuit door te stellen dat de game verre van de beoogde speelduur behaalt. Zo werd in de eerste instantie gezegd dat het hoofdverhaal rond de vijftien uur zou zijn en dat er nadien nog genoeg anders te doen was. Binnen twaalf uur hadden we min of meer alles gedaan, waarmee de game in verhouding met andere delen in de franchise relatief kort is.

Of het een slechte zaak is valt te betwisten, want ruim tien uur gameplay is voldoende, maar omdat de game erg fijn speelt op de handheld wil je al snel meer en je bent daarnaast ook een fors aantal meer speeluren gewend van de andere grote delen op de consoles. Weet dus dat je relatief snel klaar bent met deze game, maar dat mag je er niet van weerhouden om de game niet te spelen, want doordat Aveline een vrouw is brengt dat een aantal interessante nieuwe elementen met zich mee buiten alle standaard assassin opties van tegenwoordig om.

Eén grote verkleedpartij

Aveline kan zich als vrouw namelijk verkleden. Zo kan ze als een dame met aanzien over straat gaan en andere mannen charmeren en ze zo verleiden dingen voor je te doen. Wil je gemakkelijk in de slaven opgaan, dan trek je een slavenoutfit aan en voor het echte werk kun je natuurlijk als assassin zelf gaan. Ieder outfit brengt zo zijn voor- en nadelen met zich mee, want als dame ben je niet heel erg snel en kun je niet klimmen, maar door het charmeren van mannen kun je handige dingen bereiken en daarnaast heb je ook een paraplu die gelijk als dodelijk wapen functioneert, aangezien je er darts mee af kunt vuren zonder dat ook maar iemand het in de gaten heeft.

Als assassin ben je natuurlijk gewoon assassin en dat verschilt weinig van de andere delen. Als slaaf ben je echter vrij kwetsbaar, want hoewel je gemakkelijk in slaven opgaat zonder dat wachters het doorhebben ben je op straat ook een gemakkelijk prooi van op lust uitzijnde mannen. Gelukkig biedt het suikerkapmes in veel situaties een oplossing. Doordat je wisselt van outfit per missie geeft de game een leuke draai aan de gameplay, want het geeft je nieuwe mogelijkheden in het benaderen van sommige missies en de verschillen per outfit zijn bovendien voldoende om iedere outfit interessant genoeg te houden.

Geen pop-up, framedrops, maar…

Assassin’s Creed III verweten we dat het teveel last had van framedrops en pop-up en hier is in Assassin’s Creed III: Liberation gek genoeg geen sprake va. De game draait als een zonnetje en hoewel het grafisch geen Uncharted: Golden Abyss is, kan het prima mee met de subtop van grafisch spektakel op een handheld. Ook de voice-acting is prima in orde, dus in grote lijnen hebben we te maken met een game die op diverse vlakken goed en fijn in elkaar steekt. We hadden echter zo nu en dan toch wat moeite met het klimsysteem.

Het klimmen gaat in Assassin’s Creed III op een vernuftige nieuwe manier door je hoofd (rechter analoge stick) mee te draaien in de richting waar je heen wilt. Op één of andere manier werkt dat niet bepaald soepel in deze handheld versie, waarbij we regelmatig tegen verkeerde dingen opklommen of ergens juist vanaf vielen. Dat is in missies waarbij tijd en snelheid cruciaal is knap irritant. Een ander irritant punt is dat de game de secundaire opdrachten per missie niet duidelijk weergeeft, waardoor je net naast een 100% synchronisatie valt en je dus onnodig een missie opnieuw moet spelen, mits je de 100% wilt halen uiteraard.

Daarnaast heeft de game er een handje van om volledig willekeurig zonder enige reden een missie te doen falen. Dit zal ongetwijfeld aan onze speelstijl hebben gelegen, maar door de wat matige verduidelijking van de do’s en dont’s maak je snel een fout en als je dan een missie speelt zoals de game het wil en je er nog uitgegooid wordt om op nieuw te beginnen, dan raak je er helemaal de logica van kwijt. Gelukkig komt het niet al te veel voor, alleen richting het einde en dat is wat vervelend, maar terugkijkend op de algehele ervaring moeten we zeggen dat het eigenlijk maar een smetje op de totale game is, maar wel een hardnekkige.

Een wat ongebruikelijke multiplayer

De singleplayer is ondanks de enige tekortkomingen toch een erg fijne aangelegenheid om te spelen. Het is een prima portable avontuur dat je zeker als vermakelijk zult ervaren. Naast dat de game een singleplayer bevat kun je ook aan de slag in de multiplayer, waarbij je de globe te zien krijgt en hierop zie je bij de vele grote plaatsen over de gehele wereld iconen staan van ofwel de assassins of de tempeliers. Door soldaten in te zetten voor een aanval of juist verdediging dien je de vele punten te beschermen of te veroveren. Met als uiteindelijke doel volledige dominatie van de globe door de factie waar je voor speelt. Het idee is wel grappig, maar zo niet Assassin’s Creed, waardoor wij er eigenlijk vrij snel op uitgekeken waren.

Conclusie:

Assassin’s Creed III: Liberation is een volwaardig deel voor de PlayStation Vita met een erg fijn en leuk hoofdpersonage. De locaties – Mexico, New Orleans en de Bayou – zijn stuk voor stuk erg mooi vormgegeven en ze bieden naast het verhaal genoeg zijmissies. Toch zul je met een uur of twaalf alles wel gezien hebben en de speelduur oprekken kan enkel door voor de 100% synchronisatie te gaan of de wat aparte multiplayer te spelen. Het verhaal mag dan wel wat rommelig zijn door van de hak op de tak te springen en ook is het zomaar uit missies gooien wat irritant, uiteindelijk is er wel sprake van een degelijke PlayStation Vita game en een waardige additie aan de franchise doordat de onvolkomenheden te overzien zijn. Audiovisueel is het bovendien een sterke titel en dat maakt deze game tot een prima PlayStation Vita titel.

Pluspunten

  • Aveline de Grandpré
  • New Orleans, de Bayou en Mexico
  • Wisselen van outfits per missie
  • Audiovisueel netjes
  • Unieke wapens, zoals de paraplu

Minpunten

  • Verhaal wat rommelig
  • Game gooit je soms willekeurig uit missies
  • Multiplayer voegt niet veel toe
  • Klimmen gaat iets minder soepel dan in AC III