Review: Strider – Strider is een remake van een spel dat uitkwam op de NES. Veel lezers zullen zich de console en de spellen uit het 8-bit tijdperk misschien niet herinneren, maar veel invloeden zien we ook nu nog terug. Side-scrolling games floreerden in die tijd en er zijn er talloze verschenen. Verschillenden hebben een make-over gekregen, bijvoorbeeld Bionic Commando en Castlevania. Strider is na de NES ook al vaker verschenen, onder andere op de PS1, maar het is de eerste die het op de PS4 mag proberen. Capcom heeft ontwikkelaar Double Helix, die met Killer Instinct voor de Xbox One nog een andere klassieker aangepakt heeft, de eervolle taak gegeven om het verhaal van Hiryu nieuw leven in te blazen.

Hiryu, de held

Hiryu is de jongste ‘strider’ ooit die de Special A-Class heeft bereikt, wat wil zeggen dat hij bij de beste tien procent zit die het zware trainingsprogramma hebben afgerond. De aangewezen persoon dus om het tegen de Grandmaster op te nemen. Grandmaster Meio is een kwaadaardig schepsel dat de aarde in handen wil hebben om zijn utopische visie er op los te laten. Om dat voor elkaar te krijgen doet hij een beroep op verschillende handlangers en een gigantisch leger van futuristische soldaten.

Niets nieuws onder de zon dus als het gaat om plots van klassieke games. Maar dat mag de pret niet drukken. Het verhaal mag dan wel identiek en dus even beknopt zijn gebleven als zijn 25 jaar oude voorganger, ‘who cares’ als het slechts een middeltje is om die hordes tegenstanders en imponerende eindbazen met een regelmatig tempo op je af te vuren. Het gemak en de souplesse waarmee je de eerste aangeboden slachtoffers in stukken hakt werkt erg bevredigend en dat blijft zo tot het einde.

Ga de strijd aan

Je begint je reis met slechts je Cypher, een door plasma aangedreven onverwoestbaar lichtzwaard. Naarmate je verder komt worden de tegenstanders talrijker en moeilijker te verslaan. Ze groeien mee met de krachten van Hiryu, die naarmate je meer upgrades oppikt steeds diverser worden. In een later stadium wordt het aanbod aan plasma’s groter en kan je kogels afweren en terugkaatsen, de vijanden bevriezen, magnetische boemerangs afvuren en je tegenstanders verbranden.

Maar dan ben je er nog niet. Strider heeft nog meer krachten tot z’n beschikking. Zo kun je de Eagle Attack inzetten; een krachtige straal in de vorm van een adelaar die door de lucht van de ene naar de andere kant van je scherm schiet en schade aanricht aan alles wat ie tegenkomt. En de Robo-Panther. Hierbij laat je een panter los die voor korte tijd alles wat zich op de grond bevindt aanvalt. Tel daarbij op de immer aanwezige double-jump, sliding attack en downstrike attack en de dingen die ik je nog niet verteld heb en je hebt een flink arsenaal aan wapens en handigheden.

High level

Allemaal erg nuttig, en ze zullen zeker van pas komen bij het halen van het einddoel, maar één van de belangrijkste eigenschappen van Hiryu is toch wel zijn vermogen om zo’n beetje overal tegenop te klimmen. Alle muren, alle plafonds, met zijn sikkel klautert hij met het grootste gemak overal naartoe. Er is erg veel aandacht besteed aan de opbouw van de levels en ze geven hun geheimen niet zomaar prijs. Je wordt niet alleen uitgenodigd om te ‘exploren’, het loont ook echt om de nog onbekende delen op je ouderwets simplistische 2D-map compleet met kleurrijke icoontjes op te zoeken, want de kans is groot dat er een power-up ligt. Of concept-art.

Het leveldesign is erg goed en blijft tot het einde nieuwe elementen aan de gameplay toevoegen. Gewichtloosheid, magnetische krachtvelden, het draagt allemaal bij aan de rimpelloze beleving. En natuurlijk, de grafische pracht. Je begint in Kazakh City en het valt meteen op hoe strak alles eruit ziet. Na Kazakh City vervolgt je reis zich onder andere langs een onderzoekscentrum, een treinstation, een begraven tempel en een militaire basis. Allemaal even geslaagd, qua opzet en uiterlijk, met ontelbare verborgen kamertjes en schijnbaar onbereikbare platformen, tegen prachtig vormgegeven achtergronden inclusief weer-effecten.

Retro

Er ligt een subtiel retro-filtertje over het geheel, dat van mij op zich niet had gehoeven, maar absoluut geslaagd en niet storend is. De soepele bewegingen van Strider Hiryu, van zijn slagen met de Cypher tot zijn wapperende sjaaltje, alles wordt geweldig in beeld gebracht en loopt als een zonnetje. De besturing idem dito. Deze is heerlijk responsief en erg nauwkeurig. Het geeft een geweldig gevoel om je als een volleerd ninja met een onberispelijke precisie door het spel te vechten.

Wat ik wel enigszins teleurstellend vind is de kwaliteit van een aantal cut-scènes. Hier had ik wat meer van verwacht. Het lijkt wat onafgewerkt in vergelijking met de rest van het spel. Misschien is het de bedoeling geweest om de filmpjes wat retro aan te laten voelen, maar ga dan ook all-the–way zou ik zeggen. Nu hangt het er een beetje tussen; te modern om écht retro te zijn en niet mooi genoeg om écht next-gen te zijn.

Het geluid is dan weer geniaal en erg herkenbaar, zeker voor de wat oudere gamer. De opzwepende muziek doet je denken aan de geniale 8-bit deuntjes van weleer. Dat is niet zo gek, want de originele soundtrack van Strider is hergebruikt en in een nieuw jasje gestopt, wat geweldig is gelukt. Voor de rest zit het met het geluid – zoals de effecten bij gevechten en het gebrul van de eindbazen – en de voice-overs ook meer dan goed.

Baas boven baas

De talrijke eindbazen zijn stuk voor stuk geweldig vormgegeven. Reusachtige robots, snibbige heksenzusjes en een volhardende vliegende draak, je komt het allemaal tegen. Ze hebben ieder hun eigen maniertjes om je levensbalk te doen leeglopen. Vliegend, schietend, teleporterend en soms zelfs met meerdere tegelijk zullen ze het je proberen moeilijk te maken. Door handig te ontwijken en op het goede moment de juiste aanvallen uit te voeren zorg je ervoor dat je niet het loodje legt. Op de normale moeilijkheidsgraad wordt het nergens echt moeilijk, maar je moet wel een soort van strijdplan hebben, waardoor een overwinning toch altijd een goed gevoel geeft.

Replay the reboot

In totaal heb ik er zo’n zesenhalf uur over gedaan om tot de credits te komen. Dit is inclusief nog best wat speurwerk om zoveel mogelijk te ontdekken. Maar er is nog genoeg dat de levensduur van Strider aanzienlijk verlengt. Lukt het je om een speedrun te volbrengen in minder dan vier uur? En heb je alle verborgen objecten al gevonden om concept-art en nieuwe kostuums voor Hiryu vrij te spelen? Let wel op; je kan je verworven extra krachten gebruiken om nieuwe gebieden te bereiken en meer deuren te openen op plaatsen waar je al bent geweest, maar bij een nieuwe playthrough ben je die krachten weer kwijt. Even backtracken dus.

Daarnaast kun je, mits je de benodigde items hebt gevonden, je wagen aan de Challenge Mode. Deze bevat twee uitdagingen: bij de Beacon Run probeer je zo snel mogelijk van punt A naar punt B te komen terwijl je onderweg gehinderd wordt door obstakels en vijanden. De tweede uitdaging is de Survival Mode. Hierbij moet je uiteraard zo lang mogelijk zien te overleven bij een niet aflatende stroom aan tegenstanders.

Conclusie:

Strider is een sidescrolling platformgame uit vroegere tijden in een hedendaags jasje, zoals deze bedoeld zijn. Het beste van de huidige graphics, controls en geluid, gemixt met het leveldesign, de muziek en de tactische eindbaas gevechten van vroeger. Double Helix is er perfect in geslaagd een balans te vinden tussen alles en het speelt heerlijk weg. Als alle remakes van klassiekers zo uitpakken dan mogen er wat mij betreft nog een heleboel uit de kast worden getrokken. Zo, nu ga ik aan m’n speedrun beginnen.

 

Pluspunten

  • Vloeiende gameplay en besturing
  • Uitnodigend leveldesign
  • Bevredigende eindbaas gevechten
  • Opzwepende muziek

Minpunten

  • Sommige cut-scènes zijn het net niet

Strider werd gespeeld op de PS4 en is verkrijgbaar in de PlayStation Store voor PS3 en PS4 voor € 14,99.