Review: Megatagmension Blanc + Neptune vs. Zombies

Review: Megatagmension Blanc + Neptune vs. Zombies – Of het nu over films, muziek of games gaat, er bestaat altijd wel zo’n titel die je op eerste oogopslag graag een beetje gek maakt. “Wie kijkt dit nou?”, “Wie luistert hier nou weer naar?” en ga zo maar door. De Hyperdimension Neptunia reeks is voor mij het voorbeeld hiervan als het op games aankomt. Een Japanse RPG met kleine meisjes in de hoofdrol; je gedachten gaan al gauw de verkeerde kant op. Na zelf toch een van de games een kans te hebben gegeven, had deze meer inhoud dan ik had verwacht. Het was gewoon een erg leuke RPG. Sindsdien heeft de serie ook wat spin-offs mogen ontvangen en vandaag gaan we het hebben over de nieuwste telg van de spin-off familie, met de makkelijke titel Megatagmension Blanc + Neptune vs. Zombies.

Red de school

Gameindustri Academy dreigt gesloten te worden door een groot budgettekort. Als ze niet snel van meer financiën worden voorzien, zullen Neptune en haar vriendinnen de laatste zijn die ooit op deze school hebben gestudeerd. De meiden willen hier natuurlijk een stokje voor steken. Het idee van Neptune is om een zombiefilm te maken en met deze film geld in te zamelen voor de school. Neptune heeft een aantal klasgenoten in zombiepakken gehesen, maar dit blijkt al snel niet nodig. De school zelf wordt namelijk aangevallen door zombies. Blanc en Neptune zien hier echter geen probleem in en gaan gewoon alsnog aan de slag met het filmen van de zombies, ondanks dat ze nu een stuk gevaarlijker zijn.

De bekende personages uit voorgaande delen zijn uiteraard weer van de partij. Neptune, Blanc, Noire en Vert zijn allemaal weer aanwezig en vertolken ieder een rol binnen de school. Naast de hoofdrolspelers zijn er ook een hoop van de secundaire karakters uit andere Hyperdimension games aanwezig. Hierin merk je duidelijk dat Idea Factory een game voor de fans wilde maken. Met ruim twintig speelbare karakters met elk hun eigen vaardigheden zijn er veel manieren om de game door te spelen. Het opnieuw spelen van een level met andere karakters zorgt ervoor dat het verhaal vanuit het standpunt van deze personages wordt verteld. Een leuke toevoeging die ervoor kan zorgen dat je gemotiveerd raakt om levels vaker opnieuw te spelen.

Het volledige verhaal van Megatagmension wordt verteld in een visual novel stijl, wat inhoudt dat er naast de gameplay nauwelijks bewegend beeld aanwezig is in de game. Dit is an sich geen probleem, gezien veel games dit op een goede manier hebben toegepast. Het is echter één van de voorwaarden dat de game wel in een vlot tempo door moet lopen. Hier faalt Megatagmension jammerlijk. De laadtijden tussen de visual novel en de daadwerkelijke actiesegmenten zijn tergend lang. Daarnaast duurt elk actiesegment, met uitzondering van baasgevechten, niet langer dan twee minuten. Voor een game die wordt gepresenteerd als een hack & slash titel is er te veel visual novel aanwezig en te weinig actie.

Grinden tot je erbij neervalt

Megatagmension is in tegenstelling tot haar grote zussen een hack & slash titel met RPG-elementen erin gewikkeld. Je hebt hierbij keuze uit een zeer ruime selectie aan karakters, die elk individueel getraind kunnen worden. Dit hebben we vaak in games goed zien gaan, maar helaas is dat nu niet het geval. De grootste fout die Megatagmension hierin begaat is de traagheid van de game. Elke scene bevat meerdere “cuts”, geheel in filmstijl, waarbij elke cut bestaat uit ongeveer tien minuten verhaal, twee minuten laden en grofweg een minuut gameplay. Om ervoor te zorgen dat al je karakters mee kunnen, kan je deze cuts meerdere malen spelen om zo iedereen op niveau te houden. Als je een cut opnieuw speelt, slaat deze gelukkig automatisch het visual novel stuk over, maar de laadtijden blijven jammer genoeg wel aanwezig.

De turn-based gevechten waar de Hyperdimension serie om bekend staat, worden ingeruild voor hack & slash gameplay. Die gameplay laat echter heel wat steken vallen, want tijdens mijn speelsessie werd al gauw duidelijk dat ze weinig tot geen aanpassingen hebben gedaan ten opzichte van de normale Hyperdimension serie. Dit houdt in dat jouw personage net zo statisch loopt als een personage in een klassieke JRPG. Dit werkt simpelweg niet in een hack & slash game en hierdoor voelt het navigeren tijdens gevechten gewoonweg niet prettig aan.

Het daadwerkelijke vechtsysteem bestaat uit lichte en zware aanvallen. Door deze goed te combineren kan je uiteraard een mooie combo maken en door veel combo’s te maken, bouw je kracht op voor een superaanval. Elk karakter heeft drie unieke superaanvallen. Sommigen zijn effectief tegen groepen en anderen doen weer veel schade op een enkel doelwit. Wanneer je aan een level begint moet je twee personages kiezen. Deze kunnen tijdens het gevecht elkaar afwisselen, zodat ze kunnen herstellen. Dit systeem heet dan ook ’taggen’, zoals vermeld in de titel van de game. Je doet er dan ook goed aan om na te denken over welke twee karakters je samen wilt gebruiken, gezien iedere individu dus haar eigen specialiteiten heeft, waarbij bepaalde combinaties tot een vernietigend resultaat kunnen leiden.

De RPG-elementen bestaan voornamelijk uit het levelen van je karakter en het kopen van nieuwe wapens en uitrusting. Om aan geld te komen, kan je simpelweg een cut opnieuw spelen om zo net wat sneller dat sterkere wapen in handen te krijgen. Dit zorgt er natuurlijk voor dat je meer uit het spel kan halen, wat leuk was geweest als het spel zelf wat leuker was geweest om te spelen, maar hierin wordt het teveel belemmerd. Wapens en pantsers die je koopt zijn altijd voor een specifiek personage, maar patches kunnen op vrijwel elk personage gebruikt worden. Een patch zorgt ervoor dat een persoon bijvoorbeeld meer schade aanricht, beter bestand is tegen schade of wat minder vaak zal missen. Mensen die bekend zijn met de serie zullen deze patches nog wel kennen uit de voorgaande delen, want de werking is min of meer identiek.

Gedeelde smart…

Megatagmension is de eerste game in de serie die voorzien is van een multiplayer, vandaar de “tag” in de titel. Het gaat hier om coöp, waarin jij één van de vele karakters uit de game kan kiezen samen met maximaal drie andere spelers. Samen ga je dan diverse baasgevechten aan. Deze zijn uitdagend en duren gelukkig ook wat langer, maar een probleem is dat de houterige besturing het nog lastiger maakt. Hetgeen wat echter nóg lastiger is dan de besturing, is het vinden van andere spelers. De PS Vita is in Japan nog steeds een populair apparaat, maar in Europa een stuk minder. Op diverse momenten heb ik gepoogd om deze game online te spelen, maar soms was er gewoon niemand en op het drukste moment waren er in totaal vijf mensen online. Het idee van een spin-off met een coöp spelmodus is niet zo gek, maar dit in Europa uitbrengen voor de PS Vita voelt wat nutteloos aan door het gebrek aan spelers.

Ondanks al mijn negatieve woorden heb ik gelukkig ook nog wel wat positiefs te melden. Aan alles in Megatagmension merk je dat het hier om fan-service gaat. De typische humor is nog altijd aanwezig, de karakters en hun diverse outfits zijn goed getekend, maar ook zijn ook de kleurrijke graphics terug van weggeweest. De audiovisuele tak van de game doet het prima, want daar valt eigenlijk niet echt veel op aan te merken. Een groot pluspunt is dat in tegenstelling tot andere games van Idea Factory, deze keer de Japanse taaloptie standaard in de game aanwezig is en je dus niet eerst een taalbestand van ruim een gigabyte moet downloaden.