catalystheader

Review: Mirror’s Edge Catalyst – Mirror’s Edge is wellicht wel een van de meest verrassende games geweest van de afgelopen consolegeneratie. Het spel was an sich niet echt een bestseller, maar wist wel al gauw een groep trouwe fans op te bouwen die niet genoeg konden krijgen van de eerstepersoons free-running gameplay. Het spel kreeg zelfs zijn eigen comic serie, mede door de populariteit van de hoofdrolspeelster Faith. Acht jaar hebben de fans vol smart gewacht, maar het is nu eindelijk zover: Mirror’s Edge Catalyst is hier. Kan DICE nog een keer hetzelfde trucje waar maken, of hadden ze het beter bij één game kunnen laten?

Have a little Faith in me

Mirror’s Edge Catalyst is een prequel op de eerste Mirror’s Edge en geeft ons wat meer inzicht in het leven van Faith, die zojuist vrij komt na een jaar in de jeugdgevangenis. De stad genaamd Glass leeft onder een regime waarin iedereen deel moet uitmaken van de maatschappij. Werkloze mensen worden in de gevangenis gesmeten om ze duidelijk te maken dat ze een functie in de maatschappij moeten hebben, de werklozen worden dan ook spottend “leeches” genoemd en de gehoorzame burgers “employs”. Net na haar vrijlating wordt Faith gelijk weer het runner’s leven ingetrokken door een jongen met de naam Icarus, wat tot een hereniging van Faith en de leider van de runners, Noah, leidt. Noah heeft Faith verzorgd na de dood van haar ouders en is ook haar mentor als het aankomt op het runnen.

catalyst2

In de stad zijn er twee hoofdzaken waar jij je als speler druk om moet maken, namelijk Kruger Security (K-Sec) dat een constante jacht op de runners heeft geopend en Dogen, een andere runner leider waar Faith nog het een en ander aan verschuldigd is nadat een run fout was gelopen door Faith haar toedoen. Runners zijn een soort koeriers die via de daken spullen voor mensen vervoeren die buiten de radar moeten blijven, maar ook worden ze ingezet om bepaalde waardevolle voorwerpen te stelen. Nadat Faith wat waardevolle informatie van K-Sec heeft afgenomen, hopend dat zij hiermee Dogen kan terugbetalen, wordt zij betrapt door Gabriel Kruger, de CEO van K-Sec. Noah vreest voor een totale oorlog tussen K-Sec en de runners; helaas wordt deze angst dan ook werkelijkheid.

Wat dat betreft heeft Mirror’s Edge Catalyst een interessant verhaal waar je veel kanten mee op kan, als de personages je goed betrokken laten voelen bij de game. Helaas valt Catalyst hier behoorlijk op haar gat, gezien de personages in zowel uitvoering als grafische afwerking erg levenloos over komen. Geen enkel moment voelde ik me betrokken bij deze personages, hoewel ze allemaal zijn voorzien van een achtergrondverhaal. Als je echter het publiek betrokken wil krijgen bij jouw personages, moeten deze wel enigszins likeable zijn, iets wat de personages in Catalyst niet zijn. De personages klinken ongeïnteresseerd, zien er plastic uit door de vreemde gezichtsanimaties en vallen totaal buiten de grafische toon die Catalyst gebruikt. Het moment dat dit begon op te vallen, ging ik me druk maken om de rest van het spel.

catalyst3

Losing my religion

Grafisch is Catalyst erg achterhaald, iets wat mij verbaast gezien het spel gebruik maakt van de Frostbyte engine die ook wordt benut in de Battlefield games. Catalyst houdt er net als het eerste deel een aparte vormgeving van de stad op na, iets wat typerend is voor deze reeks en dus verder wel prima is. Gezien de stad gestileerd in beeld wordt gebracht, vallen de realistische personages erg buiten de toon. Dit had nog geen struikelblok geweest als de personages er gewoon goed uitzagen, maar in plaats daarvan zien de gezichten er levenloos en geplastificeerd uit. Vooral in een game die graag meerdere personages in beeld wil brengen en daarbij een verhaal vertellen, voelt dit niet goed aan. Gelukkig is de stad groot en voelt het nog steeds geweldig om hier doorheen te rennen. Vechten voelt in deze game nog steeds houterig aan, net zoals het eerste deel. Helaas moet het er wel inzitten om het spel nog enigszins spannend te houden en te zorgen dat je wel een dreiging hebt in je verhaal, maar toch zal je op veel momenten wensen dat ze het vechten achterwege hadden gelaten.

Catalyst introduceert wat online mogelijkheden in het Mirror’s Edge universum, denk hierbij aan time trials waarbij jij de tijden van je vrienden kan zien, maar ook bepaalde schermen in de stad die gehackt kunnen worden om zo jouw embleem bij jouw vrienden in hun game te laten verschijnen. Dit idee is grappig, maar voelt wel wat nutteloos aan gezien je hier verder helemaal geen voordeel uit haalt. De online time trials waren al een ding in de eerste Mirror’s Edge en zijn nagenoeg hetzelfde gebleven; het grote verschil is dat je nu meer vrijheid hebt dan in het eerste spel. Altijd zal je voorzien worden van een route die je kan volgen, maar vanaf het begin word je aangeleerd dat het niet per se de snelste route is. Dit zet je ertoe aan om andere routes te ontdekken en te gebruiken, waardoor deze game goed gebruik maakt van het free-roaming aspect.

catalyst1

Iets wat we veel zien in games vandaag de dag is het geforceerde free-roaming, voor mij een grote irritatie factor. Free-roaming is allemaal leuk en aardig, maar de wereld waar je doorheen kan bewegen, moet wel levendig aanvoelen. Bij Catalyst is dit niet het geval, gezien je nooit bij gewone burgers in de buurt kan komen. Je ziet ze wel lopen, maar ze worden geblokkeerd door bijvoorbeeld onzichtbare muren of staan op een punt waar je niet kan komen door bijvoorbeeld de hoogte waar je vanaf moet komen. In plaats daarvan levert Catalyst je wel een gameplay ervaring die je dat snel doet vergeten. De daken van de stad zijn prachtig om overheen te rennen en het feit dat je nu in een open wereld speelt in plaats van levels zorgt ervoor dat je gigantische runs kan maken, zonder continu te stoppen en zonder vervelende laadschermen. Hierin zag ik dat Catalyst wel haar draai had gevonden.

Don’t stop believing

Op het gebied van gameplay ervaring heeft Catalyst mij absoluut weer voor zich weten te winnen, vooral door hoe soepel alles speelt. Het voelt heerlijk om over een muur heen te rennen, een gewaagde sprong te maken en vervolgens perfect terecht te komen om zo direct weer verder te gaan met rennen. Gezien alles daarbij ook lekker soepel op je scherm komt, voelt het nooit alsof het de fout van het spel is wanneer je ergens af valt, afgezien van wat kleine glitches of onzichtbare muren hier en daar. Een nieuw element in deze game is een grijphaak waarmee jij met gemak van het ene dak naar het andere kan slingeren. Deze haak kan alleen bevestigd worden aan bepaalde punten die verspreid zijn door de stad, dus je kan niet uit je dak gaan als Spiderman. Ondanks deze beperking aan het gebruik van de haak, voegt het wel weer een nieuwe dimensie toe aan dit unieke concept.

catalyst4

Catalyst is deze keer ook voorzien van een talent tree. Door het voltooien van missies of vinden van collectables krijg je ervaringspunten. Wanneer je voldoende punten hebt, kan jij uiteraard een upgrade voor één van je talenten uitkiezen. Denk hierbij aan nieuwe vechtmoves, meer uithoudingsvermogen of nieuwe acrobatische trucjes om je free-running arsenaal nog meer uit te breiden. Dit systeem zet je ertoe aan om veel van de zijmissies te spelen of gewoon lekker te jagen op de diverse collectables in dit spel. Ik betrapte mezelf regelmatig op het doelloos rondrennen door de stad, puur zoekend naar allerlei collectables, maar dat krijg je als een game zoveel voldoening geeft wanneer jij dat gigantische gebouw hebt weten te beklimmen en dat ene audiobestandje op het dak hebt weten terug te krijgen.

Conclusie

Mirror's Edge Catalyst is een waardig vervolg geworden op het eerste deel. Ja, het verhaal is niet veel bijzonders door de slecht geschreven personages en het even slechte gezichtswerk op grafisch gebied, maar Catalyst geeft je wel waar je om vroeg: Meer freerunnen en meer vrijheid in hoe je gaat freerunnen. Glass voelt als een gigantische speeltuin waar jij doorheen kan rennen, rollen, springen en slingeren, wat een fantastisch gevoel oplevert. Ze hebben bij DICE absoluut hun best gedaan om de cult klassieker van een goed vervolg te voorzien. Wat meer afwerking op grafisch gebied en uitwerking van het verhaal had Catalyst direct naast het eerste deel geplaatst; nu kunnen de fans het echter doen met een waardig vervolg met veel goede nieuwe elementen, maar ook een paar mindere.

Pluspunten

  • Lekker rennen door Glass
  • Leuke talents om uit te kiezen
  • Gevoel van voldoening wanneer je een vette run maakt

Minpunten

  • Grafisch erg middelmatig
  • Verhaal valt tegen door slechte uitwerking personages

7.5