Review: One Piece: World Seeker

Review: One Piece: World Seeker – Het blijft toch altijd gokken met games gebaseerd op manga- en animeseries. Waar er zo nu en dan een erg sterk product tevoorschijn komt zoals Dragon Ball FighterZ of de Naruto Ultimate Ninja Storm-serie krijgen we ook vaak games voorgeschoteld die erg ondermaats zijn. Eigenlijk is dat wel gek, want het meest voorkomende genre in dit thema is fighters. Hoe kunnen ze van de ene serie een geweldige fighter maken en bij de ander hopeloos falen? Hoe dan ook, wij waren wel weer eens toe aan een game die géén fighter is en ons gewoon op avontuur stuurt. One Piece: World Seeker was daarom een titel die meer dan welkom is – vooral voor de ondergetekende, gezien ik destijds veel plezier heb beleefd aan One Piece Unlimited World – Red.

Een origineel verhaal

One Piece: World Seeker gaat in ieder geval goed van start met een geheel origineel verhaal, speciaal geschreven voor deze game. Wanneer Luffy en de andere Straw Hat Pirates zich op Jail Island bevinden, zoekend naar een schat, blijkt dit niet te kloppen. De hoogste officier van de Marines, Isaac, poogt Luffy gevangen te nemen, maar Luffy weet te ontsnappen. Op het eiland ontmoet hij Jeanne, een vriendelijke dame die inziet dat Luffy en zijn crew niet zo kwaadaardig zijn, ondanks dat zij bekend staan als piraten. Luffy belooft Jeanne te helpen en Jail Island weer een bewoonbare plek te maken voor de simpele burgers die op het eiland wonen.

Het verhaal wordt aan ons verteld door middel van een aantal cut-scènes en een hoop tekst. Het eerste wat ons opviel, was de doodse stilte die heerst wanneer je One Piece: World Seeker aan het spelen bent. Er is geen muziek, nauwelijks tot geen achtergrondgeluid en terwijl je over het eiland wandelt en spreekt tegen een van de, weinige, NPC’s hoor je enkel een kreun of een zucht gevolgd door een hoop tekst. De voice acting is zeer beperkt, wat de leegte in deze game alleen maar meer naar de voorgrond brengt. Er zijn hier en daar dorpjes waar dan tientallen gebouwen staan en dan, misschien, acht NPC’s waar je tegen kan spreken. Het voelt gewoon allemaal erg leeg.

Op pad

Dat waar we het meest op hoopten is ons wel gegeven: je kan als Luffy het volledige eiland verkennen, gebruikmakend van jouw Devil Fruit krachten en zo van gebouw naar gebouw slingeren. Op het eiland tref je natuurlijk ook diverse vijanden aan met wie jij het gevecht zal moeten aangaan. Stealth is hier vaak ook deels een optie, want wanneer een vijand jou nog niet heeft gespot, kan je hem langs achter met één klap uitschakelen. Ook beschikt Luffy over de mogelijkheid om aanvallen vanop afstand uit te voeren door zijn vuisten te lanceren. Hierbij worden “headshots” ook daadwerkelijk geregistreerd als meer damage. Luffy kan ook nog eens wisselen tussen twee vechtstijlen, waarbij de ene wat snellere, lichtere klappen uitdeelt en de andere juist sloom en lomp is.

Qua gameplay zit het dus eigenlijk allemaal wel goed en is er de nodige aandacht gestoken in het hele combatsysteem. Vandaag de dag kom je echter niet meer weg met een adventure game waarin geen talent-tree gebouwd zit en ook die is dan natuurlijk aanwezig. Denk hierbij wel aan de standaard upgrades: meer health, meer kracht, net wat verder kunnen springen. Het is niks bijzonders, maar het draagt wel bij aan het gevoel van progressie in de game, iets wat hard nodig is gezien de rest van de game zo ontzettend leeg voelt.

Op zoek naar de wereld

We benoemden het eerder al, maar One Piece: World Seeker voelt gewoonweg erg leeg aan. Alsof je een alpha aan het spelen bent waar nog het een en ander aan toegevoegd dient te worden. De NPC’s waar je tegen kan praten zijn veelal beperkt tot de dorpjes. Zo nu en dan kom je wel iemand tegen buiten het dorp die jou dan bijvoorbeeld een side-quest overhandigt. Dit zijn meestal gewoon simpele “fetch quests”. Deze voelen ongeïnspireerd aan en lijken in de game gestopt te zijn om de leegte ietwat op te vullen, maar falen hier helaas jammerlijk in. Je hebt uitgestrekte landschappen met veel gras en natuur, maar er is nergens ook maar een dier of wat dan ook te bekennen. Alleen de patrouilles van de Marines lopen er zo nu en dan rond.

De stiltes die we ook al eerder hebben besproken helpen hier uiteraard niet bij. Achtergrondgeluid is nauwelijks aanwezig, dit waarschijnlijk ook door het ontbreken van bijvoorbeeld dieren. De dialogen in de game zijn enkel tekst en verder niks. Muziek krijg je, als je geluk hebt, tijdens een gevecht. Wij snappen niet hoe dit is kunnen gebeuren; het viel ons namelijk al in het eerste kwartier op dat er niks te horen viel.

Wel mooi, maar…

We moeten Ganbarion wel nageven dat de wereld er over het algemeen wel gelikt uitziet. De maker van de One Piece animeserie bij Toei Animation heeft overduidelijk meegewerkt aan de game, want alle personages zien er gewoonweg erg goed uit. Wat er in de wereld is, ziet er verder ook meer dan prima uit en alles schreeuwt gewoonweg anime. Maar toch blijft het steken… We wilden graag zo veel meer zien! Waarom is One Piece: World Seeker zo leeg? Waarom is er geen sfeer? Het is gewoonweg eeuwig zonde.