Review: Wolfenstein: Cyberpilot (PS VR)

Review: Wolfenstein: Cyberpilot (PS VR) – Als Wolfenstein liefhebber is het deze week op en top genieten. De game Wolfenstein: Youngblood is immers verschenen, die goed is voor een flink aantal uren knalplezier. Beschik je ook nog over PlayStation VR? Dan zit je helemaal gebakken, want Wolfenstein: Cyberpilot laat je plaatsnemen in de machines van de nazi’s om het tegen ze te gebruiken. Nazi’s afschieten is altijd al erg leuk geweest en dat kan nu ook in virtual reality. Helemaal fantastisch, niet? Wij namen de rol aan van een Cyberpilot en legden een hoop nazi’s het vuur aan de schenen.

Panzerhund, drone en Zitadelle

In deze game zit je vast in een soort mechanische rolstoel en je bent onbewust gehackt door de Franse verzetsstrijders. Je bevindt je in Brother 3, wat een enorme toren te midden van Parijs is wat als een basis voor de nazi’s fungeert. Vanuit deze basis kun je vervolgens weer nazi machines hacken en het is zaak om in verschillende levels alles op je pad overhoop te schieten met als doel Brother 3 in z’n geheel uit te schakelen. Het klinkt simpel en dat is het qua verhaal ook zeker, want echt diep gaat het allemaal niet. Dat is op zich niet heel erg, want in deze game draait het vooral om de actie die je in virtual reality kunt beleven en dat doe je op verschillende manieren.

Wolfenstein: Cyberpilot bestaat uit vier levels en in de eerste drie neem je de rol aan van een Panzerhund, een drone en een Zitadelle (een enorme mech). Voorafgaand aan het level krijg je telkens een digitale simulatie, waardoor je de besturing leert kennen en hoewel het telkens erg simpel is, misstaat opletten niet. Hierdoor kan je alles wat de machine te bieden heeft gebruiken en dat is in sommige gevechten en op sommige momenten hard nodig. Het laatste level in de campagne laat je vervolgens op vaste momenten wisselen tussen de drie genoemde machines, wat de variatie tot een hoogtepunt brengt.

Schieten en hacken

In het geval van de Panzerhund kun je alle nazi’s platbranden, rammen of een ferme opdonder geven door een shockwave aanval te plaatsen. Je kunt in de lineaire levels vrij bewegen en het is telkens zaak om gewoon alles wat je op je pad treft te slopen. Hoe je dat doet maakt niet zoveel uit, zolang de nazi’s maar sterven. Hetzelfde geldt voor de Zitadelle, die beschikt over een minigun en een granaatwerper. Gezien de Zitadelle een stuk sterker is, zul je op de momenten dat je met dit apparaat speelt sterkere vijanden treffen. Net zoals bij de andere machine is het voornamelijk je doelstelling om nazi’s overhoop te knallen.

De drone is iets heel anders in vergelijking met de andere twee, want die draait veel meer om stealth. Je zult zodoende een basis moeten infiltreren om daar computers te hacken, wat je op een leuke manier dient te doen. Ondertussen moet je nazi’s zien te ontwijken, gezien je met een paar kogels neergaat. Ze ontwijken kan door achter ze langs te glippen, maar je kunt ze ook met je wapen in stof op laten gaan. Doe dat wel met één nazi per keer, anders ben je binnen de kortste keren het haasje. Een handige extra feature is overigens dat je onzichtbaar kan worden en hieruit blijkt wel dat de machines best wat gevarieerde gameplay brengen.

Je krijgt tussen de missies door ook te maken met wat werk in de thuisbasis. Dat varieert van rommel uit de machine trekken tot een wapen in elkaar zetten en het hacken van de machine in kwestie. Het zijn niet al te bijzondere handelingen, maar het komt de variatie eens te meer ten goede. In dat kader hebben we weinig te klagen over de game, want het zal je qua gameplay blijven vermaken. De keerzijde van dit alles is wel dat de game nogal aan de korte kant is. In nog geen twee uur ben je door de campagne heen en dan heb je eigenlijk alles wel gezien. Wel biedt Wolfenstein: Cyberpilot nog twee hogere moeilijkheidsgraden aan voor de fanatieke spelers of de Trophy jagers. Buiten dat is er niet echt veel aanleiding om opnieuw te beginnen en dat maakt de game toch wat prijzig met een prijskaartje van €19,99.

Op en top actie, maar wat onscherp

Zoals aangehaald is de variatie het grote pluspunt van deze game en de actie zal nooit gaan vervelen. We hadden dan ook graag meer levels gezien, want het doden van nazi’s in virtual reality is ontzettend vermakelijk. De actie voelt ook echt impactvol aan en dat gecombineerd met de goede audio maakt het tot een plezier om te spelen. De besturing verdient overigens ook wat complimenten, maar dat geldt enkel als je met de PlayStation Move speelt. De motion tracking is vrij accuraat en de verschillende machines laten zich uitstekend besturen. Speel je deze game met de DualShock 4? Dan zul je je wat beperkt gaan voelen, omdat je handen als het ware gebonden zijn. Dat zagen we ook in Blood & Truth en dat blijft ook in deze game erg ongemakkelijk aanvoelen.

Dus als je PlayStation Move controllers hebt liggen, kies dan absoluut voor die manier van besturen. Wel moeten we opmerken dat de functie bij de Panzerhund en Zitadelle om te healen nogal onhandig is geplaatst. De rechter controller gebruik je om het rechter wapen te besturen, maar tevens zit rechts een slot waar je de controller in kan plaatsen en dan komen drones je machine repareren. Te midden van de actie is het meermaals voorgekomen dat we per ongeluk gingen healen (dan zijn wapens niet te gebruiken) terwijl we juist wilden vuren. Dat je on the fly kunt healen is natuurlijk erg gunstig, maar die functie had wel net even wat praktischer geplaatst mogen worden.

Overigens, over Blood & Truth gesproken. We zijn best wel verwend door die game als het op de graphics aankomt, want Wolfenstein: Cyberpilot is duidelijk een stapje terug. De omgevingen zijn op zich wel mooi vormgegeven, maar voelen tegelijkertijd best wel kaal aan en we kunnen niet om het feit heen dat alles op afstand er wat wazig uitziet. Qua gameplay zul je er niet echt last van hebben, maar in vergelijking met de eerdergenoemde titel, alsook andere toch wel high-profile PlayStation VR games, voelt dit een beetje als een stap terug. Het is zeker geen reden om de game te laten liggen, maar wel is het wat jammer omdat we weten dat het beter/mooier kan.