Sinds een half jaar organiseert Sony PlayStation eens in de zoveel tijd een State of Play uitzending. Dit is een manier om op een meer regelmatige basis gamers te informeren over nieuwe games, bestaande games en alles wat erbij komt kijken. Eerder deze week was het tijd voor de derde editie en ondanks dat we het nodige moois te zien kregen, knaagt er toch wat.

Jaren geleden waren de persconferenties van Sony op de gamescom en de E3 een wat zakelijke aangelegenheid. Cijfers werden naar voren gehaald en het publiek werd verveeld met allerlei statistieken die vooral voor aandeelhouders interessant waren. Gamejournalisten zijn echter veel meer benieuwd naar games en daar paste Sony zich op aan.

Dat heeft geresulteerd in prachtige shows die puur om de games draaiden en dat is jaarlijks hetgeen waar de ‘PlayStation Nation’ naar uitkeek. Totdat Sony het roer vorig jaar omgooide en de E3 liet voor wat het was. In plaats daarvan kiest Sony voor een snellere manier via de State of Play video’s. Het biedt ruimte voor meer periodieke aankondigingen en het is ook aanzienlijk goedkoper. Maar…

Het punt is dat Sony zich een persconferentie meester heeft gemaakt en sinds een paar jaar spreken we eigenlijk ook meer van een show. Zulke shows zijn groot, staan garant voor spektakel en iedereen heeft er prachtige herinneringen aan. Dat is hoe grote aankondigingen als de releasedatum van The Last of Us: Part II gedaan zouden moeten worden. Niet?

Nu worden de State of Play uitzendingen erg gehypet en terecht, maar toch mist het de flair, het bombastische en het bijzondere van de shows die Sony voorheen hield. Eigenlijk missen we de shows van weleer hier op de redactie best wel, hoewel State of Play ons op meer periodieke basis interessant nieuws kan brengen.

Na drie uitzendingen kunnen we stellen dat het misschien niet helemaal bij Sony past. Het is ergens zelfs wat saai, omdat het zo statisch gepresenteerd wordt. Ook vragen we ons af of State of Play het kanaal is om nieuwe indies en dergelijke aan te kondigen. Daar is het PlayStation Blog immers een prima platform voor.

Misschien dat we tegen eind dit jaar nog een State of Play krijgen, anders zal de volgende ongetwijfeld begin volgend jaar volgen. Duidelijk is wel dat geen van de drie edities echt spectaculair waren, mede omdat een gedeelte van de line-up vrij goed te voorspellen was. Dat is althans een kijk op deze manier van aanpak.

Het doel van de jouw mening is zoals altijd om je te prikkelen en met een reactie te komen. Ben je het er mee eens? Kan je je in de punten vinden of vind je dit dé manier, omdat die grote shows jou juist altijd tegenvielen? Dat kan, maar ook kan het zijn dat je er een compleet andere visie op nahoudt. Wat het ook zijn mag, hieronder kan je je mening zoals altijd weer kwijt.