Review: WWE 2K20

Review: WWE 2K20 – Eerder dit jaar schreeuwde menig gamer moord en brand toen duidelijk werd dat NBA 2K20 een heus virtueel casino zou bevatten, waar je met echt geld kan betalen. En dat in een game die volgens het hoesje voor alle leeftijden geschikt zou moeten zijn. Wij vreesden daarom dat hetzelfde lot weggelegd zou zijn voor WWE 2K20. Hoewel WWE 2K20 nog steeds wel vormen van microtransacties bevat, is het lang niet zo erg als dat het in NBA 2K20 is. Maar, beste lezers, WWE 2K20 heeft héél andere redenen waarom je gillend van deze titel moet wegrennen zodra je hem bij jou in de winkel ziet liggen.

Oh, brother

Om met de inleiding maar direct met de deur in huis te vallen: nee, WWE 2K20 is geen aanrader als je een echte worstelfanaat bent. Er is een hoop mis met deze game. Niet zo zeer met de gameplay, want het stuurt nog steeds zoals we gewend zijn van de afgelopen zes WWE 2K-delen, maar met het algehele technische aspect. Ook al zijn we inmiddels een grote patch verder, die een aantal dingen wel heeft aangepakt, blijft dit spel gewoon kapot. Het is niet in orde. Andere uitgevers slaan een jaartje over wanneer ze weten dat het geen succes gaat worden. Kijk bijvoorbeeld naar Ubisoft met haar Assassin’s Creed serie, maar ook EA slaat wel eens met zijn sportseries een jaartje over als het niks wordt.

Licht aan het eind van de tunnel?

Maar waar is WWE 2K20 dan wel goed voor? Onder andere voor de terugkeer van Hulk Hogan, die na een excuses voor zijn uitspraken in de tachtiger jaren weer door de WWE erkend wordt. Ook andere klassieke worstelaars zijn nog steeds van de partij, iets waar veel van de fans het voor doen. André the Giant, Macho Man Randy Savage, Ric Flair, ze passeren allemaal de revue. En in contrast is de MyCareer modus deze keer nog niet eens zo slecht. Het verhaal is tot het absurdistische af, maar weet wel een bepaald gevoel van plezier te brengen. De keuzes voelen ook een stuk invloedrijker aan dan in WWE 2K19. De keuzes die je maakt hebben daadwerkelijk invloed op het verhaal. Een leuke toevoeging dus.

Ook zijn er behoorlijk wat modi waar jij en een aantal vrienden samen in deel kunnen nemen. Alle klassiekers zijn natuurlijk aanwezig, waaronder Hell in a Cell en Ladder matches, maar ook de mogelijkheid tot het creëren van een eigen modus is uitgebreider dan ooit tevoren. Je kan het nu zo gek niet bedenken, of je kan het maken. Regels uit diverse standaard wedstrijden kunnen worden gecombineerd, of juist worden weggehaald. Je kan op die manier een ideaal potje opzetten waarmee iedereen in de ruimte het eens is.

Nee, het was een fata morgana

Maar hoe kan je een verhaal serieus nemen als jouw personage als een natte sok op de grond valt wanneer hij of zij een tik op de neus krijgt? Hoe kan je The Undertaker nog met een strak gezicht aankijken terwijl zijn matje voor circa vijf meter aan de stoel blijft vastplakken waar hij zojuist op zat? Technisch is WWE 2K20 het meest belabberde wat wij in tijden hebben gezien. Worstelaars die de ring uit zweven, publiek dat af en toe bevriest en vervolgens verder juicht alsof ze even op pauze waren gezet en een hoeveelheid clipping waar je bang van wordt. Maar nee, dat is nog niet het ergste.

De portretten in deze game zijn afschuwelijk. Wanneer je gewoonweg een potje gaat spelen met wat vrienden op de bank en je mag een personage kiezen; allemachtig je weet niet wat je ziet. Alle vrouwen lijken op mannen en de mannen lijken bijna allemaal een te klein gezicht te hebben. Het is op een bepaalde manier wel hilarisch. In-game zien de worstelaars er gelukkig iets meer vertrouwd uit, maar het is nog steeds geen mooie game. Sommige worstelaars zien er okay uit, andere lijken wel direct te zijn gekopieerd uit een PlayStation 3 game. Zelfs het publiek lijkt er minder goed uit te zien dan voorheen.

De multiplayer performance is ook niet wat het zou moeten zijn. We speelden op een PS4 Pro en zowel lokaal als online kent de game de nodige haperingen. Alsof het de game te veel werd wanneer er vier worstelaars afzonderlijk werden bestuurd. Wanneer we weer in ons eentje aan het spelen waren, leek de framerate wat stabieler. Het was gelukkig vrij makkelijk om een nieuwe match te vinden, gezien er op het moment nog aardig wat spelers zijn. De echte WWE-fans hebben deze titel natuurlijk blindelings gekocht en willen er toch nog wat moois uit proberen te halen.

De soundtrack is redelijk in orde. Er komen weer wat bekende artiesten voorbij, zoals Muse en The Black Keys en er zitten best aardige liedjes tussen. De voice-acting in het verhaal is zo nu en dan nog steeds een beetje tenenkrommend, maar de echte worstelaars die deel uit maken van het verhaal zijn wel door de mannen en vrouwen van de WWE zelf ingesproken. Geen slechte imitaties van The Rock en Ronda Rousey, maar gewoon the real deal. Dat is natuurlijk dan wel weer een leuk detail.

Wat is er in hemelsnaam gebeurd?

Goed, om WWE nu normaliter een geweldige serie te noemen is natuurlijk een beetje overdreven, maar normaal zijn deze games toch op z’n minst fatsoenlijk speelbaar met hooguit wat kleine glitches hier en daar. We wisten natuurlijk al dat Yuke’s, de originele ontwikkelaar, niet meer mee zou werken aan dit deel, maar het alternatief is niet veel soeps. De studio die nu het roer heeft overgenomen is Visual Concepts en zij werkten al een paar jaar met Yuke’s samen en ook werken ze al jaren aan de NBA 2K games. Hoe kan zo’n ervaren studio dan zulk slordig werk afleveren? Het is ons een raadsel.