Review: The Curious Tale of the Stolen Pets – The Curious Tale of the Stolen Pets is een mondvol en die titel doet de game met zijn curieuze begin zeker eer aan. Al zwevend tussen de wolken hoor je de stem van je opa die jou aanspreekt. Hij had je haast niet herkend, zo groot ben je geworden. Is hij dood? Ben ik misschien dood? Of droom ik? Er wordt geen antwoord gegeven op die vragen, want opa heeft hele andere dingen aan zijn hoofd. Hij vraagt of je hem een handje kan helpen. Voordat je het weet ben je overgeplaatst naar een piepklein kamertje. Het is de plek waar je vroeger altijd zo fijn speelde en volgens opa is het voor nu de ideale uitvalsbasis om alle vermiste dieren terug te vinden.

Paard

De intro van deze puzzeltitel voor PlayStation VR springt van de hak op de tak, maar het komt erop neer dat je probeert om in totaal 23 dieren op te sporen, die verspreid zijn over vijf levels. Via de schilderijtjes in je claustrofobische kamertje, lijkend op een boomhut, krijg je in lineaire volgorde toegang tot de levels: Summer House, Winter Vacation, Aquarium, Prehistoric en Show Time. De namen verraden al dat het thema’s zijn die al zo vaak in andere games zijn behandeld, originaliteit hoef je op dat vlak dus niet te verwachten. Hoe dan ook, het is tijd om de DualShock of Move controllers ter hand te nemen en een zoektocht op touw te zetten waar een paard de hik van krijgt.

Haan

De game heeft slechts één klein pop-up schermpje nodig om de besturing en zijn mogelijke acties toe te lichten. Dat is plausibel, want het wijst zich eigenlijk vanzelf. Ieder level bestaat uit een rots, zwevend in de lucht, die versierd is met een thema. Een soort miniatuureiland waar sneeuw, (onder)water, dino’s en een magisch kasteel erom smeken om onderzocht te worden. Geen haan die er naar kraait als je de rots vastpakt en roteert, speurend naar de diertjes die zich ergens schuil moeten houden. Een actie die je daarbij voortdurend zult gebruiken, is het naar voren schuiven van de controller(s), want daarmee betasten je handen de omgeving. Prik in bosjes, trek deurtjes open en druk op knopjes. Grote kans dat je iets ontdekt of in werking zet, hetzij enkel kattenkwaad, hetzij nuttig met het (verder kunnen) vinden van beestjes.

Al vlooiend kom je op te pakken voorwerpen tegen die ergens gebruikt moeten worden. Heb je een gieter en zie je een leeg kopje? Zou die sleutel in dat slot passen? Of zie je een treintje langs een losse wagon rijden? Grote kans dat je die met elkaar moet combineren. De handelingen zijn simpel en de oplossingen altijd voor de hand liggend, van enige uitdaging is nooit sprake. Vind alle verborgen diertjes en je mag door naar het volgende level, zo simpel is het. Naast de beestenbende zijn er in ieder level nog zo’n tien collectibles verstopt. Die zijn te herkennen aan hun goudkleurige twinkelingen en zijn gemakkelijk te vinden. Raak ze allemaal aan en je mag een Trophy bijschrijven.

Kale bedoening

De graphics van de game zijn degelijk. In elk level is er genoeg beweging te bekennen om van een levendige wereld te spreken. Tijdens het aftasten is het moeilijk om niet te grinniken om de soms koddige reacties van mens en dier. Al met al blijft het toch beperkt. Uiteindelijk is ieder level niets meer dan een rots die versierd is met een thema, zwevend in de lucht met niets erom heen. Een kale bedoening en een gemiste kans voor een VR-titel. De mini-bots kamer (Playroom VR) of iets van soortgelijke schaal had hier perfect gepast, maar zelfs een fractie van dat spektakel ontbeert de game. De audio is verzorgd door de Zweedse groep Wintergatan, mede bekend door hun Marble Machine video op YouTube. Op het pianospel in het hoofdmenu na, zijn ze echter niet op een noemenswaardige bijdrage te betrappen.

Technische issues

Een terugkomend probleem is dat je in ieder level standaard te dicht op de speelwereld wordt gepositioneerd. Dat maakt het uitzicht niet alleen onoverzichtelijker, ook het onderzoeken van de nabije omgeving (met name de onderkant) wordt ernstig bemoeilijk, omdat de cursor slecht of niet wordt geregistreerd. Het herpositioneren van de PlayStation camera biedt geen soelaas. De enige manier om deze kwaal grotendeels te omzeilen is door je zitpositie te verschuiven richting het puntje van je stoel of bank, om daarna voorover gebogen de positie van je headset te centreren. Zodoende komt er meer ruimte tussen de speelwereld en jou, maar gebruiksvriendelijk is het natuurlijk allerminst.

Het verticaal verschuiven van de in-game camera helpt ook om je verkenningstocht dragelijker te maken. Dit doe je met behulp van het rechterpookje of de symbool knoppen van de Move controller. Bizar genoeg wordt bij de controller instructies daar geen melding van gemaakt en met een beetje pech kom je daar frustrerend laat pas achter. Een andere vreemde issue die de kop op steekt is een driftende cursor bij gebruik van de DualShock controller. Gelukkig doet het zich rechts náást de speelwereld voor, de plek waar statistieken worden weergegeven en je kunt besluiten om een level te verlaten. Desalniettemin kost het pijn en moeite om de cursor stil te houden om de selectie te maken. Gelukkig zijn de Move controllers gevrijwaard van dergelijke problemen en zijn ze voor de beste beleving de way-to-go om dit varkentje te wassen.

Aap

Andere discutabele punten zijn de moeilijkheidsgraad en de doelgroep die men probeert te bereiken. Het vinden van de dieren is kinderspel en opa’s complimenten zijn tenenkrommend kinderachtig. Gezien de aangeslagen toon en de kinderlijk eenvoudige opdrachten, hebben we het hier over de leeftijdscategorie van zeven tot twaalf jaar oud. En daar komt de aap uit mouw; die leeftijdsgroep mag niet eens PlayStation VR gebruiken. Sony heeft sinds de introductie van de headset een leeftijdslimiet van 12 jaar en ouder gehanteerd. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat pubers of volwassenen geen enkel plezier aan de game kunnen beleven, maar het is overduidelijk dat zij allesbehalve de doelgroep zijn.

Het gebrek aan uitdaging in combinatie met het summiere aantal van vijf levels, is killing voor de speelduur van de game. Met een uur en een kwartier ben je hier wel klaar mee en daar kan je maximaal een half uurtje bij optellen als je voor alle Trophies wilt behalen. Daarna is er geen enkele reden meer om terug te keren. Kort gesteld: de game kent een onacceptabele speelduur voor een titel die voor €15,- in de PlayStation Store wordt aangeboden.

Conclusie

The Curious Tale of the Stolen Pets mag op papier en video misschien een aandoenlijke aangelegenheid zijn, eenmaal er zelf mee aan de gang merk je pas hoe weinig inhoud het heeft. Het concept van betasten en kinderlijke vraagstukjes oplossen geven simpelweg geen voldoening. Het gebrek aan content breekt de game verder op. Het is onbegrijpelijk en kwalijk dat ontwikkelaar Fast Travel Games niet meer levels heeft toegevoegd, want de korte speelduur en het voortdurende gehannes met de headset om overzicht te houden doen de game definitief de das om. Doe jezelf een plezier en laat je niet verleiden door de charme en looks van dit product; anders koop je een kat in de zak.

Pluspunten

  • Charmante en koddige looks

Minpunten

  • Oppervlakkige gameplay
  • Speelduur veel te kort
  • Technisch ondermaats
  • Ongeschikte doelgroep
  • Kracht van VR blijft onbenut

4.0