Review: Daymare: 1998

Review: Daymare 1998 – Er is een ongeschreven cinemawet die stelt dat je als film best niet rechtstreeks de vergelijking maakt met een gelijkaardig, doch beter werk in hetzelfde genre. Als maker van een nieuwe zombiefilm is het bijvoorbeeld niet zo slim om je personages te laten verwijzen naar de George A. Romero klassieker Dawn of the Dead. De vergelijking met deze film doorstaan is immers niet evident en door expliciet naar de film te refereren, roep je als het ware zelf de vergelijking op in het hoofd van de kijker. Deze regel geldt helaas ook voor videogames. En dat betekent dat Daymare 1998 – een game die zich opwerpt als Resident Evil 2 Tribute – eigenlijk al bij voorbaat een verloren strijd uitvocht. Hoe verloren? Dat lees je in deze review.

Er is hoop…

Als we ergens aangenaam verrast over zijn, dan is het wel de diepgang van het verhaal dat hier gepresenteerd wordt. Daymare 1998 zou ooit dé Resident Evil 2 remake worden, voor Capcom een tijdje geleden abrupt het roer omgooide. Het zal dan ook niemand verbazen dat Daymare 1998 op meerdere vlakken doet denken aan Leon S. Kennedy’s dolle overlevingsstrijd in een klein bergstadje. De belangrijkste ingrediënten zijn alleszins aanwezig. Een duister laboratorium, waar de experimenten alles behalve binnenskamers blijven? Check. Een stadje dat overspoeld wordt door een zee vol hongerige ondoden? Dubbel check. En een handvol personages dat – al dan niet onschuldig – vast komt te zitten in de chaos? Uiteraard.

Een originaliteitsprijs zal niet meteen in het verschiet liggen voor Daymare 1998. Maar ere wie ere toekomt: ontwikkelaar Invader Studios heeft het voor de hand liggende plot met heel wat diepgang geïnjecteerd. De documenten die hier en daar voor broodnodige achtergrond zorgen, zijn erg overtuigend gepresenteerd, terwijl het eigenlijke verhaal snel genoeg vooruit gaat om te vermijden dat je al te lang stilstaat bij eventuele plotgaten. Op vlak van presentatie vertoont de game echter al snel enkele scheurtjes. De levels zien er best aardig uit, tot je de monsterlijke gezichtsanimaties van vriend en vijand onder de loep neemt. Het stemmenwerk is een ramp, al laten we in het midden of dit als bewuste throwback naar de jaren ‘90 bedoeld is.

… maar niet genoeg

Daymare 1998 slaagt wel degelijk in zijn opzet: een bewust eerbetoon presenteren aan de houterige survival horror titels uit de ‘goede oude tijd’. Het probleem is echter dat Invader Games de weegschaal te hard heeft laten doorslaan, waardoor het fungehalte van de game ernstig in het gedrang komt. De ‘goede oude tijd’ staat namelijk niet bekend als de ‘meest speelbare tijd’ en naar hedendaagse maatstaven – zeker als je de Resident Evil 2 remake erbij neemt – komt een game als deze niet langer goed uit de verf. Daymare 1998 is na het spelen van beide Resident Evil remakes immers niet zomaar een stap achteruit; de game katapulteert je als het ware dwars door het ruimtetijdcontinuüm, terug naar de steentijd.

Je avatar bestuurt voor geen meter en pivoteert als een roestige draaimolen, maar tankcontrols zijn niets nieuws onder de zon voor doorwinterde survival horror fans. Daymare 1998 gaat echter verder dan dat. Als je personage zich als een tank laat besturen, dan is het een tank zonder ketting met vierkante wielen. Mikken gebeurt vanuit het gebruikelijke derdepersoonperspectief en dat lukt aardig, maar een onstabiele framerate gooit meermaals roet in het eten. Je wapens voelen door een vervelend gebrek aan impact ook eerder aan als waterpistolen dan als middelen om je leven te redden. Het engste dat de game te bieden heeft, is echter de compleet van de pot gerukte inventaris, die als volleerde pleziervampier alle vermaak uit de ervaring zuigt.

Resident Evil 2 pakte ook uit met een beperkte inventaris, maar Capcom had hiervoor duidelijk de juiste afweging gemaakt tussen uitdaging en speelbaarheid. Vergeef me mijn taalgebruik, maar Daymare 1998 geeft hier duidelijk geen fuck om. Niet alleen heb je minder opslagruimte dan de buidelzak van een pasgeboren kangoeroe, je moet ook meerdere handelingen in dit onhandige menu uitvoeren zonder dat de game hiervoor op pauze gezet wordt. Dit is op zich geen probleem, ware het niet dat Daymare 1998 met het meest omslachtige herlaadsysteem aller tijden op de proppen is gekomen, schijnbaar ontworpen om spelers op de zenuwen te werken. Paniek wordt frustratie en frustratie maakt vroeg of laat brokken.