Review | Diablo II: Resurrected

Review | Diablo II: Resurrected – Na de alpha, gesloten en open bèta, plus nu de volledige game te hebben gespeeld, wanen we ons weer terug aan het begin van dit millennium. Nachtenlang dood en verderf zaaien, fanatiek op je muis klikken en vooral heel veel loot verzamelen. We waren dan ook erg verrast dat we pas op de dag van de release een code kregen en er vooraf geen reviews zijn gepubliceerd. Het duurde echter niet lang voordat het duidelijk werd waarom daarvoor is gekozen. De lancering verliep namelijk allesbehalve vlekkeloos. Overbelaste servers, voor sommige wilde de game helemaal niet opstarten en je personages waren niet langer toegankelijk of zelfs helemaal verdwenen. Krijgen we opnieuw een Warcraft III: Reforged fiasco of weet Diablo II: Resurrected zich alsnog te herpakken?

Een moeizaam begin

Na zo’n uitgebreide testfase zou je denken dat de lancering soepeler verloopt. In de praktijk blijkt dat heel anders te zijn. Het helpt ook niet dat je volledig afhankelijk bent van Battle.net. Je kunt de servers niet ontlopen door offline te spelen, omdat die optie simpelweg niet aanwezig is. Nu zijn deze problemen niet nieuw. Soms worden we nog badend in zweet wakker terwijl we ‘Error 37’ roepen, een trauma dat we aan de lancering van Diablo III hebben overgehouden. Het is nou eenmaal inherent aan grote games die afhankelijk zijn van hun online infrastructuur, maar dat maakt het niet minder vervelend. Daarnaast is de eerder aangekondigde mogelijkheid om een TCP/IP-verbinding op te zetten geschrapt. Hiermee kun je rechtstreeks, middels een peer-to-peer verbinding, met andere samenspelen en de servers van Blizzard omzeilen.

Blizzard doet dat uit veiligheidsredenen en daar valt wat voor te zeggen. Als de rust eenmaal is wedergekeerd, moet Battle.net geen problemen meer opleveren. Dat neemt niet weg dat modders en spelers die graag van hun werk gebruikmaken, nu wel naast het net vissen. De console versie van de game beschikt niet over een chat of lobbies. Je dient zelf vrienden uit te nodigen of je kunt gebruikmaken van de ‘Party Finder’. Een gemiste kans, wat het nogal omslachtig maakt om op de consoles van de multiplayer te genieten. Voor competitief ingestelde spelers is er nog meer slecht nieuws. De bekende ‘Ladder’ (vergelijkbaar met moderne Seasons) ontbreekt en wordt pas later toegevoegd. Aangezien je daarvoor steeds een nieuw personage aanmaakt, heeft het voor hun weinig nut om de game nu al aan te schaffen. Dat geldt echter niet voor ons, want wij spelen liever alleen.

Een lust voor het oog

Na een paar dagen ongeduldig wachten en een patch verder, konden we eindelijk zelf aan de slag in de wereld van Sanctuary. Het eerste dat opvalt is de enorme grafische sprong vooruit. Ontwikkelaar Vicarious Visions staat aan het roer van Diablo II: Resurrected. Deze studio heeft zichzelf reeds ruimschoots bewezen met de fantastische Crash Bandicoot N. Sane Trilogy en Tony Hawk’s Pro Skater 1+2 remakes. Met Diablo II: Resurrected doen ze daar moeiteloos nog een schepje bovenop. Officieel is het een remaster, want je speelt in feite de originele game. Sterker nog, je kunt met één druk op de knop wisselen tussen de oude en nieuwe versie, maar grafisch is het echt een remake. De game ziet er schitterend uit zonder de grauwe en donkere sfeer van het origineel te verliezen.

Waar het origineel nog uit 2D sprites bestaat, is Diablo II: Resurrected volledig opnieuw in 3D gemaakt. Vergeet die pixelbrij van vroeger, alles ziet er nu superstrak en haarscherp uit. Je blijft op inzoomen drukken om alle details in je op te nemen en je hebt niet langer je verbeelding nodig om invulling te geven aan wat je ziet. Daarnaast zijn de vele effecten en vooral de belichting een lust voor het oog. Zo beweegt het gras zachtjes in de wind, terwijl de ochtendmist nog sluimert en jij je eigen reflectie in een plas water staat te bewonderen. In de vele kerkers flikkeren de fakkels en zie je het bloed op de vloer in het licht glinsteren. Magische spreuken gebruiken is alleen al door de belichting een waar genot geworden. Bliksem verheldert heel de omgeving en de vele projectielen zijn makkelijker te volgen dankzij de gloed die ze uitstralen.

Datzelfde vakmanschap zie je ook terug in de cinematics. Nu waren die destijds al baanbrekend, maar zoals altijd overtreft het Blizzard Cinematics Team zichzelf weer. De beelden zijn knap opnieuw gemaakt en blijven trouw aan die van het origineel. Wat betreft het geluid en het stemmenwerk hebben we ook niets te klagen. Dat was al iconisch in Diablo II en dat klinkt nu nog beter. Al die aanpassingen maken het verhaal meeslepender, waardoor de wrange nasmaak van Diablo III wegspoelt. Doordat het grafisch zo overtuigt, weet de game je moeiteloos de wereld van Sanctuary in te trekken. Het is alleen apart dat alles zo trouw mogelijk is nagemaakt, behalve de vijf klassen waaruit je kunt kiezen. Ze zijn blijkbaar allemaal ouder geworden, de Barbarian zit niet meer aan de anabolen en de vrouwen zijn bedekter gekleed.

Oude wijn in nieuwe zakken

Audiovisueel zit het met Diablo II: Resurrected dus wel snor, maar hoe zit dat met de gameplay? Nou, daar is vrijwel niets aan veranderd. Trouw blijven aan het origineel is altijd het doel geweest en dat merk je goed tijdens het spelen. Hoewel de gameplay na twintig jaar nog steeds staat als een huis, storen er wel meerdere dingen. Zo moet je rekening houden met je uithoudingsvermogen, waardoor je vaak even stil moet gaan staan om bij te komen. Zowel je gezondheid als mana vul je met drankjes aan en die zijn niet aan te slepen. Sowieso is je kleine inventaris een doorn in het oog. Puristen zullen zeggen dat dit er nou eenmaal bijhoort, maar een optie om meer ruimte te hebben en niet met drankjes te hoeven zeulen hadden we direct aangezet. Het is niet allemaal kommer en kwel. Goud wordt automatisch opgepikt, je inventaris kun je nu delen en uitrusting is met elkaar te vergelijken. Allemaal welkome toevoegingen.

Los van de opstartproblemen draait Diablo II: Resurrected uitstekend op ons systeem (GeForce GTX 1060, Intel i7 7700K, 16GB RAM). Met alle grafische toeters en bellen aan hebben we gretig gebruik gemaakt van de uncapped framerate limit, terwijl dat moeiteloos op een 1440p monitor wordt weergegeven. Let wel op! Er is (nog) geen ondersteuning voor widescreen schermen. Daarnaast is het extra zuur, zeker na zo’n uitgebreide testfase, dat de game nog vol met bugs zit. Van progressie verliezen tot oude mappen die in het geheugen blijven staan en van voorwerpen die je niet kunt oppakken tot teamgenoten die niet mee teleporteren. Je kunt wel gewoon spelen en daar nog steeds van genieten, maar er is heel wat pleisterwerk nodig om de ruwe randen glad te strijken. Een paar maanden uitstel had de game goed gedaan.

Gereviewd op: Pc.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X|S en Nintendo Switch.