Review | Voice of Cards: The Beasts of Burden

Review | Voice of Cards: The Beasts of Burden – Ongeveer een jaartje geleden kwam Yoko Taro, het brein achter de NieR franchise, plots op de proppen met Voice of Cards: The Isle Dragon Roars. Een kleinschalige en charmante JRPG die volledig werd voorgesteld aan de hand van kaarten. De game kreeg niet al te veel reclame, dus het was best verbazingwekkend dat net die game een paar maanden later plots een sequel kreeg in de vorm van Voice of Cards: The Forsaken Maiden. Wederom een geslaagde game, dus een derde iteratie mocht niet uitblijven. Voice of Cards: The Beasts of Burden is inmiddels onder ons en wij doken vol enthousiasme opnieuw in het fantasierijke universum om te ontdekken of de magie van de kaarten nog steeds aanwezig is.

De monsterkaart

Net zoals de voorgaande games is ‘The Beasts of Burden’ een standalone avontuur, waardoor dit een perfect instappunt is voor nieuwkomers. Je volgt het tragische verhaal van een meisje (dat je zelf een naam kan geven) op haar zoektocht naar wraak. Tijdens een ijzingwekkende proloog komt ze in aanvaring met een bruut monster, waardoor haar leven dramatisch verandert. Ze zweert wraak te nemen op dit monster en vertrekt op haar queeste. Ze wordt hierbij bijgestaan door een kleurrijke cast aan partyleden: de norse jongeman L’gol, de nieuwsgierige wetenschapper Pulche en de immer optimistische circusartiest Tralis. Elk partylid heeft een eigen identiteit en het is best leuk om in hun gezelschap te vertoeven voor de volledige rit, die ongeveer 15 uur van je leven in beslag neemt.

Als je de vorige delen van de franchise (of eender welke Yoko Taro game) gespeeld zou hebben, dan weet je vast al wel dat je geen vrolijke taferelen moet verwachten. Dit is een steenharde tragedie waarbij de personages in allerlei moeilijke situaties worden gedropt en hierbij ook nog eens in een moreel grijze zone moeten handelen. Van alle games in de franchise is deze ongetwijfeld het deel dat de zwaarste emotionele uppercut geeft… en dat bedoelen we als een compliment. Het verhaal is enorm boeiend, bij momenten hard om naar te kijken en kent voldoende twists en morele vraagstukken om alles interessant te houden.

Kaarten in alle kleuren

Net zoals bij zijn voorgangers, dien je ook hier een pion te verplaatsen over een wereld die bestaat uit kaarten. Die kaarten zijn eerst bedekt, maar als je de pion verplaatst, worden deze omgedraaid en zie je wat je te wachten staat. Visueel oogt alles hetzelfde als voorheen: de game heeft een mooie stijl en wordt gepresenteerd in een Full HD-resolutie. De wereld van The Beasts of Burden is lineair opgebouwd en laat dus het semi-openwereld design van The Forsaken Maiden achter zich. Dit is wat jammer, maar de gevarieerde omgevingen maken dit ruimschoots goed. Alhoewel dit inmiddels de derde game in de reeks is, zit er absoluut nog geen sleet op de formule: elk hoofdstuk brengt je naar nieuwe gebieden en elk gebied heeft wel een unieke gameplay feature.

Ditmaal op het menu: besneeuwde bergtoppen waarbij je sneeuwballen moet ontwijken, een donkere mijn vol gangen en mijnkarretjes, een brandende rivier en nog veel meer! Naast de hoofdlocaties zijn er ook optionele zaken om te ontdekken, zoals verborgen schatkisten en zogenaamde ‘events’. Het is echter wel opvallend dat zijmissies nu minder talrijk aanwezig zijn als je het vergelijkt met de voorgaande delen. Er is echter nog steeds genoeg te doen, maar het voelt wel als een klein gemis. Wat wél gelijkloopt met de vorige delen, is de authentieke sfeer van de game. Er is opnieuw een verteller die alle gebeurtenissen begeleidt, waardoor je helemaal wordt ondergedompeld in de sfeer van een tabletop RPG. Ook componist Keiichi Okabe heeft weer eens goed zijn best gedaan, want de muziek is (wederom) enorm passend en geslaagd.

‘Gotta catch ‘em all!’

Op veel gebieden is dit derde deel dus ‘meer van hetzelfde’, maar toch maakt The Beasts of Burden een grote sprong vooruit ten opzichte van zijn voorgangers dankzij het herwerkte combat systeem. De basis van het systeem is behouden: het is een turn-based systeem waarbij je verschillende partyleden kan uitrusten met allerlei vaardigheden, waarvan sommige gratis zijn en andere mana kosten. Waar die vaardigheden vroeger echter gebonden waren aan specifieke personages, is dit nu niet meer zo. Je verdient skills niet meer door te stijgen in level, maar wel door monsters aan te vallen en achteraf te vangen. Monsters vangen vergt wel wat geluk: soms krijg je na een gevecht de optie om een verborgen beloning te kiezen. Dit kan een random item zijn, maar ook een monsterkaart. Heb je een monsterkaart te pakken gekregen, dan kan je de desbetreffende skill van dat monster uitrusten bij eender welk personage.

Er zijn voldoende monsters en skills te vinden en hierdoor kan je dus ook volop experimenteren met verschillende tactieken. Bovendien heeft elk monster (en dus skill) een bepaald level dat van 1 tot 5 sterren kan gaan. Een skill van level 5 is dan logischerwijs een pak sterker dan zijn kleinere broertjes. Het verkrijgen van een monster met een hoger level vraagt opnieuw een beetje geluk: ook dit verloopt random bij het kiezen van een beloning na een gevecht. Het is echter wel een goede stimulans om te blijven vechten en betere versies van vaardigheden te verzamelen. Gevechten gebeuren echter – jammer genoeg – nog steeds via random encounters, die nog steeds iets té talrijk zijn. Ja, het is leuk om te jagen op monsters, maar tegelijk wil je niet om de paar stappen een gevecht aangaan. Het is een probleem waar de franchise al sinds deel 1 mee worstelt en dat is bij deel 3 nog niet opgelost.

Wat ook terugkeert, is de mogelijkheid om je personages uit te rusten met wapens en stukken uitrusting. Hierbij kan je ook wat experimenteren, aangezien de onderlinge bonussen van de stukken uitrusting verschillen. Zo kan je, bijvoorbeeld, een personage heel sterk maken, maar dan ten koste van een zwakkere verdediging. Het uitrusten gebeurt echter nog steeds met dezelfde onhandige menu’s die we al zagen in de voorbije delen. Het selecteren, kopen en verkopen van items verloopt nog steeds even traag en log als voordien en kan voor frustraties zorgen. Dit blijft jammer om te zien, want de algemene gameplay buiten de menu’s, die een framerate van 60fps ondersteunt, verloopt wel vlot en zonder technische problemen.

Gespeeld op: PlayStation 4
Ook beschikbaar op: Nintendo Switch en pc