Review | Voice of Cards: The Forsaken Maiden

Review | Voice of Cards: The Forsaken Maiden – Graag rijken we de prijs voor meest onvoorspelbare man in de hedendaagse game industrie uit aan niemand minder dan… Yoko Taro! Deze Japanse gamemaker, die vooral bekendheid verwierf dankzij de NieR franchise, houdt er immers van zijn publiek te verrassen op de meest bizarre manieren. Zo dropte hij vorig jaar, zonder al te veel fanfare, Voice of Cards: The Isle Dragon Roars op ons; een unieke, doch kleinschalige, JRPG die helemaal werd gebracht aan de hand van kaarten. We zijn nu slechts enkele maanden later en wat blijkt: er is plots een tweede game verschenen! Voice of Cards: The Forsaken Maiden is waarschijnlijk één van de meest onverwachte sequels ooit, maar wij waren alvast enthousiast om opnieuw in de magische kaartwereld van Voice of Cards te duiken.

De maidenkaart

Voice of Cards: The Forsaken Maiden speelt zich af in hetzelfde universum als ‘The Isle Dragon Roars’, maar kan zonder problemen ook zonder voorkennis van de eerste game gespeeld worden. Enkele bekende gezichten duiken wel op, maar we zullen hier niet over uitweiden om spoilers te voorkomen. Allemaal goed en wel, maar hoe is het verhaal dan? Net zoals in zijn voorganger neem je de rol op van een protagonist, waarvan je zelf de naam mag kiezen, die verlangt naar avontuur. Hij woont op een klein eilandje dat deel uitmaakt van een eilandgroep. Het avontuur staat plots aan zijn deur in de vorm van Laty, een groenharige schone met een mysterieus verleden die haar stem verloor. Laty is een zogenaamde ‘maiden’, een soort beschermengel van het eiland.

Op elk eiland in de archipel leeft namelijk een ‘spirit’ en die moet tevreden gehouden worden door de maidens middels een ritueel. Laty heeft echter niet de mogelijkheid om dit ritueel uit te voeren, waardoor het eilandje van de protagonist ten dode is opgeschreven. Dat kan je uiteraard niet laten gebeuren, dus kies je het ruime sop en reis je af naar de andere eilanden om daar de lokale maidens om hulp te vragen. Het verhaal is opnieuw erg boeiend en kent wederom een hoop plottwists die je de 15 tot 20 uurtjes geboeid zullen houden. Yoko Taro houdt wel van wat tragiek in zijn games en dat is ook hier zeker en vast het geval. Verwacht dus geen ‘sunshine en rainbows’, maar wel heel wat hartverscheurende en pakkende gebeurtenissen in een episch avontuur met goed uitgewerkte personages.

Land- en zeekaarten

Het principe van The Forsaken Maiden is eigenlijk hetzelfde als The Isle Dragon Roars: je bestuurt een pion over een hoop kaarten, die initieel bedekt zijn, om zo de wereld te ontdekken. Die wereld is nu echter ietwat anders opgebouwd dan voordien dankzij een belangrijk nieuw element: de open zee. Waar de levels in de eerste game erg lineair waren, wordt hier gekozen voor een meer open design. De blauwe golven geven je namelijk (beperkte) vrijheid in wat je doet en waar je naartoe vaart. Je kan ook op elk moment de hoofdmissies even negeren en het wateroppervlak afzoeken naar allerlei geheimen. Aan land staan er dan weer een hoop dungeons op je te wachten, die dan wel weer lineair van aard zijn. Opnieuw weten deze dungeons te verrassen met een gevarieerd design, alhoewel de latere dungeons wat te langgerekt zijn om dat verfrissende aspect vast te houden.

Ook bij deze sequel moeten we complimenten geven aan de algemene presentatie en de sfeer van de game: visueel komt alles prima uit de verf in een Full HD-resolutie en het design van de monsters is geslaagd. Er zijn wel wat vijanden ‘gerecycleerd’ van de vorige game, maar er worden ook voldoende nieuwe tegenstanders aan de poule toegevoegd om toch van vernieuwing te kunnen spreken. De sfeer wordt dan verzorgd door de verteller, die de gebeurtenissen begeleidt en je helemaal meesleurt in de wereld van Voice of Cards. Zo krijg je echt het gevoel dat je een tabletop RPG aan het spelen bent. Componist van dienst Keiichi Okabe levert ten slotte opnieuw een hemelse soundtrack af die perfect aansluit op de wereld en een waardevolle toevoeging is aan het geheel.

Er zijn ook heel wat zijactiviteiten waarmee je je kan vermaken als je even genoeg hebt van al dat ‘dungeon geweld’. Meer dan zijn voorganger zet The Forsaken Maiden in op optionele quests, die je telkens belonen met speciale items of stukken uitrusting. Evenementen op de wereldkaart maken een terugkeer en zijn interessanter dan voordien en ook de (kaart)minigame uit het vorige deel is terug, uitgebreid met nieuwe kaarten en effecten. Wat, jammer genoeg, ook hier aanwezig is, is de gigantische hoeveelheid aan random encounters. We noemden dit bij het vorige deel al een minpunt en de hoge frequentie aan monsters die jou graag eens een kopje kleiner willen maken tijdens het exploreren, blijft ook hier irritant. U weze gewaarschuwd…

‘Time to d-d-d-duel!’

Ook de combat in The Forsaken Maiden is grotendeels hetzelfde gebleven. Je schakelt je vijanden uit door om beurten kaarten te activeren die telkens een bepaald effect hebben. Sommige kaarten kan je gratis activeren, maar voor andere – meer krachtige – kaarten moet je edelstenen betalen. The Isle Dragon Roars zette indertijd deze fundering neer voor een prima combat systeem, maar was uiteindelijk wat te oppervlakkig en te simpel. The Forsaken Maiden maakt hierin gelukkig een mooie stap vooruit: kaarten zijn minder ‘overpowered’ en de situaties waarin je terechtkomt zijn wat meer gevarieerd. Alhoewel de eerste hoofdstukken nog steeds wat (te) gemakkelijk zijn, evolueert dit gedurende de game en krijg je uiteindelijk best wel enkele leuke uitdagingen.

Je wordt dus ‘gedwongen’ om meer tactisch te spelen en je krijgt dan ook heel wat gevarieerde effecten in je arsenaal. Sommige aanvallen krijgen ook een extra element waarde, die extra schade kan toevoegen als je deze aanval gebruikt tegen een specifieke vijand. Nieuw in The Forsaken Maiden  zijn zogenaamde ‘link skills’, deze erg dure aanvallen worden uitgevoerd door twee personages samen en garanderen hoge schade en extra effecten. Gevechten zijn dynamisch en het selecteren van skills gaat vlot, mede dankzij een framerate van 60fps. De menu’s buiten gevechten om zijn echter nog steeds onhandig om door te scrollen: items kopen, activeren, weggooien of zelfs gewoon door je collectie bladeren, duurt veel langer dan het zou moeten.

Jammer genoeg boekt de sequel niet overal vooruitgang. The Forsaken Maiden probeert je meer vrijheid en variatie te geven, maar beperkt tegelijkertijd – ironisch genoeg – de mogelijkheden om je party op te bouwen. Waar je in de eerste game op elk moment je party kon aanpassen en het meest geschikte personage kon selecteren voor een bepaald gevecht, liggen de zaken hier wat anders. Afhankelijk van het hoofdstuk waar je je in bevindt, krijg je namelijk – door verhaalgebonden redenen – bijna altijd een vaste party waar je niets aan kan veranderen. Ook de uitrusting van je kompanen kan je, op enkele kleine uitzonderingen na, niet aanpassen, wat toch jammer is. Sterker nog: sommige personages kan je niet levelen en verdienen dus geen XP na gevechten. Het blijft een RPG en dan verwacht je ook groei te zien in je personages, wat hier dus niet altijd het geval is.

Gereviewd op: PlayStation 4.
Ook beschikbaar op: Nintendo Switch en pc.