Review | The Last Oricru – De Souls-games van FromSoftware zijn nog steeds erg populair en dat heeft als gevolg dat je steeds meer klonen op de markt ziet verschijnen. Doordat er zoveel titels uitkomen in dit genre, is het erg lastig om onderscheidend te zijn. FromSoftware legt met elke nieuwe game van henzelf de lat ook steeds weer hoger voor andere ‘Soulslikes’. Hierdoor lijkt het een zo goed als onmogelijke taak om je nog te mengen in dit geweld, helemaal als het je eerste game betreft. GoldKnights is deze uitdaging toch aangaan met The Last Oricru.

Onbekend terrein

In The Last Oricru word je wakker in een totaal onbekende omgeving. Je hebt geen idee hoe je daar bent gekomen en je weet ook niet wie je bent of hoe je heet. Je redders willen dat je wordt getraind om voor hun te vechten, omdat je onsterfelijk bent. Je gaat hier uiteindelijk mee akkoord en komt terecht in een oorlog tussen verschillende bevolkingsgroepen die leven in een middeleeuws tijdperk, waar gebruik wordt gemaakt van futuristische technologieën. Dit is het begin van een avontuur waarin je niet alleen probeert te ondervinden welke groepering goed en slecht is, ook probeer je uit te vogelen wat er nu precies met je is gebeurd en waarom je niet meer weet wie je bent.

Geen concurrent

Als je de actie-RPG begint te spelen, zie je al direct dat deze titel zich sowieso grafisch niet kan meten met de games van FromSoftware. Dit komt doordat er al snel een cutscène te zien is, waarin personages met elkaar praten. Het ontbreekt deze figuren aan gezichtsanimaties, waardoor je alleen de mond ziet bewegen. Hier kon je drie generaties terug nog wel mee wegkomen, maar vandaag de dag ziet dat er zeer amateuristisch uit. De rest van de lichamen van de personages in de game zien er gelukkig wel een stuk beter uit en je krijgt dan in ieder geval het idee dat je een moderne game aan het spelen bent. De omgevingen roepen ook een beetje gemixte gevoelens op. The Last Oricru weet soms best aardige plaatjes voor te schotelen, maar daar staan af en toe ook weer wat delen van levels tegenover die er een beetje simpel uitzien.

Deze wisselvalligheid is ook terug te vinden in de gevechten. Dit onderdeel is op zich best redelijk te noemen, maar het kan zich zeker niet meten met de bekende titels in het genre. Het hoofdpersonage reageert daar iets te stroef voor. Hier is wel aan te wennen en dan kan je je aardig vermaken met het knokken. Alleen gooien een paar dingen weer wat roet in het eten. Er is een ‘lock-on’ functie, waardoor je je focust op één vijand. Je kan ook switchen naar andere tegenstanders, alleen reageert dit vaak niet zoals jij dat wil of helemaal niet. Wat ook niet helpt is dat het leveldesign regelmatig niet goed is afgesteld op de gameplay. Je komt vrij vaak terecht in uiterst smalle ruimtes, waardoor aanvallen van je vijanden pareren heel moeilijk wordt. Als er meerdere vijanden in deze ruimte zijn en je gebruikt de lock-on functie en je wilt tussen de vijanden schakelen, dan is het helemaal feest. Dan raakt de camera in de war en heb je geen idee wie waar is en wie wie raakt, wat een wisse dood tot gevolg heeft.

Het bekende recept

Zoals het een Soulslike betaamt raak je al je opgebouwde ervaringspunten kwijt als je doodgaat. Deze kan je weer bemachtigen door naar hetzelfde punt te gaan en het weer op te pakken. The Last Oricru volgt ook alle andere onderdelen die het genre met zich meebrengt. Dat betekent geen map van de omgeving, waardoor je moet onthouden hoe de levels in elkaar zitten. Om sneller door een level te geraken ontgrendel je deuren of zorg je dat er ladders bruikbaar worden die als sluiproute dienst doen. Je kan je personage oplevelen in zes categorieën en dat zorgt er niet alleen voor dat je sterker wordt, je kunt dan ook sterkere wapens en magie gebruiken. Buiten een levensmeter heb je ook een meter voor je uithoudingsvermogen. Deze loopt leeg als je aanvalt, rent of verdedigt. Je moet dus gedoseerd vechten om niet uitgeput te raken, waardoor je een weerloos doelwit kan worden voor je vijanden. Deze aanpak is al lang niet nieuw meer, maar het zorgt nog steeds voor uitdagende gameplay.

Diezelfde uitdagende gameplay is voor sommige gamers juist een reden om geen Soulslikes te spelen. Die bestempelen dit genre als te moeilijk. The Last Oricru heeft daar een oplossing voor: een lagere moeilijkheidsgraad. Je kunt het spel namelijk in ‘Story Difficulty’ spelen. Met deze moeilijkheidsgraad bewegen je vijanden flink trager, waardoor je beter op hun aanvallen kunt anticiperen. Dit is niet alleen een unieke feature voor een Soulslike, het maakt de game meteen een stuk toegankelijk dan andere titels in het genre. Dit is niet het enige originele aspect aan The Last Oricru. Je zal ook vele keuzes tijdens je avontuur moeten maken die het verhaal daadwerkelijk kunnen beïnvloeden, waaronder het kiezen aan welke kant je staat in de oorlog. Hierdoor zijn er meerdere eindes en dat nodigt je uit om het spel meerdere keren te spelen.

Er valt nog veel te verbeteren

Wat ook positief uitpakt is de framerate. The Last Oricru draait namelijk op een stabiele 60 frames per seconde bij een resolutie van 1440p. Alleen zie je vaak dat het beeld toch even verspringt. Dit komt doordat er zeer regelmatig automatisch wordt opgeslagen. Het is prima dat je progressie constant wordt opgeslagen, want dat voorkomt dat je te ver wordt teruggeplaatst als je het spel afsluit en weer opstart. Alleen verspringt het beeld dan ook en dat is een heel vervelend neveneffect. Dit is natuurlijk op te lossen met een patch, maar daar heb je nu niets aan. Dit is echter niet het enige foutje van The Last Oricru dat opgelost moet worden. Er gaat namelijk regelmatig wat mis in de game.

Wij zijn onder andere tegengekomen dat vijanden besloten om niet meer aan te vallen, waardoor het leek alsof we een ‘cheat code’ hadden gebruikt. Om dit op te lossen moesten we de game opnieuw opstarten. Meerdere keren bleef het balkje van ons uithoudingsvermogen ook vol, waardoor we konden blijven aanvallen zonder moe te worden. Er zijn ook grafische glitches en bugs te zien, waaronder dat het vuur van fakkels als verschillende vierkantjes wordt getoond. Het kan ook voorkomen dat tekst niet wordt gesproken of dat personages in de lucht zweven. Tevens wordt de tekst van de missies die openstaan en afgewerkt zijn, steeds kleiner naarmate de lijst langer wordt. Op een gegeven moment wordt het gewoon onleesbaar. De gehele game kom je van dit soort foutjes tegen. Een aantal zijn al bij de ontwikkelaar bekend, maar vooralsnog zijn ze niet opgelost.

Coöp is top

Wat hoogstwaarschijnlijk niet verbetert zal worden met een patch is de poging tot humor. Het hoofdpersonage denkt de leukste thuis te zijn en gooit er tijdens dialogen vaak een ‘leuk’ woordgrapje of opmerking uit. Alleen zijn die zo flauw dat ze simpelweg niet grappig zijn. Gelukkig hebben alle andere personages niet de drang om de lolbroek uit te hangen en dat past ook veel meer bij het verhaal. Dit verhaal kan je trouwens ook in lokaal of online coöp spelen, waarbij de tweede speler een hologram is. Dit maakt de game net wat leuker, omdat je niet alleen kunt samenwerken, er zijn ook speciale ‘spells’ die alleen met twee spelers te gebruiken zijn.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook verkrijgbaar op: Xbox Series X|S en pc.

Conclusie

The Last Oricru weet een aantal unieke features voor het genre met zich mee te nemen, op alle andere gebieden valt het in de middenmoot. De bekende gameplay loop van Soulslike-titels is present en het vechten zelf is best redelijk te noemen. Het leveldesign laat echter soms wat te wensen over en het lock-on systeem werkt niet zoals het hoort. Ook op grafisch gebied is het wisselvallig, waar vooral het ontbreken van gezichtsanimaties er amateuristisch uitziet. Er zijn ook nog vele foutjes, bugs en glitches die nog in de game zitten. Wel is het te prijzen dat de framerate stabiel is en de coöp een leuke toevoeging is. The Last Oricru is toegankelijk voor gamers die Soulslike games te moeilijk vinden en het spel is meerdere keren speelbaar doordat er meerdere eindes zijn. De vraag is alleen of je dat wilt doen.

Pluspunten

  • Lage moeilijkheidsgraad maakt game toegankelijker
  • Hoge mate van herspeelbaarheid
  • Coöp is leuke toevoeging
  • Soepele framerate...

Minpunten

  • …maar auto-save laat beeld verspringen
  • Ontbreken van gezichtsanimaties
  • Veel bugs en dergelijke
  • Regelmatig slecht level design
  • Poging tot humor faalt

5.0