Review | Total War: Pharaoh

Review | Total War: Pharaoh – De afgelopen jaren heeft Creative Assembly met de Total War: Warhammer-serie aan games het bekende concept van gigantische veldslagen een geheel nieuwe dimensie gegeven. Met alle aanwezige Warhammer lore wist men interessante toevoegingen te doen in de vorm van unieke volkeren om mee te spelen, alsook een geheel unieke draai aan de campagne te geven met alle fantasy-elementen waar ze mee konden werken. Total War: Pharaoh gaat in die zin terug naar de roots. Weg zijn de orcs, goblins en ander gespuis en terug zijn de historisch accurate veldslagen. Voor fans van het eerste uur zal dit een welkome terugkeer zijn, maar voor anderen voelt het wellicht wat droogjes aan.

Spelen in de zandbak

Vanzelfsprekend bevat Total War: Pharaoh weer een campagne waarin de keuze tussen diverse volkeren ietwat beperkt aanvoelt. Gezien het bronmateriaal kan de ontwikkelaar natuurlijk de creatieve geest niet volledig de vrije loop laten gaan en moeten we het doen met drie facties die in totaal weer acht leiders hebben om uit te kiezen. De Egyptenaren bieden ons vier verschillende leiders, de Kanaän en de Hettieten hebben ieder twee leiders om uit te kiezen. Aan de daadwerkelijke formule van de campagne is ten opzichte van voorgaande delen nagenoeg niks gewijzigd. Voor vernieuwingen zal je dieper de gameplay in moeten duiken.

De grootste vernieuwing is de manier waarop je jouw troepen kan aansturen. Voor het eerst in de Total War-serie krijgen we de optie om onze troepen een bepaalde formatie aan te laten nemen die daarbij ook een dynamische werking heeft. Wanneer je bijvoorbeeld jouw troepen terug wilt laten trekken zullen ze een verdedigende formatie aannemen om zo de hoeveelheid slachtoffers te beperken. Als je jouw troepen een bepaald gebied wilt laten verdedigen zullen ze zo veel mogelijk proberen om een muur van hun schilden te maken en zo aanvallen tegen te houden. Hierbij moet je wel rekening houden dat de uitrusting van jouw troepen ook niet het eeuwige leven heeft en doe je er goed aan om zo nu en dan wat nieuwe verdedigende manschappen in die positie te plaatsen.

Een andere vernieuwing is de Campaign Customisation-optie die we in Total War: Pharaoh eindelijk in de game zelf krijgen. Deze feature is door de jaren heen al diverse keren door modders toegevoegd aan de bestaande Total War-games. Het mocht even duren, maar nu hebben we deze optie standaard in de nieuwste telg zitten. Met een Custom Campaign kan je bij aanvang van een campagne allerlei parameters wijzigen. Het startpunt van de diverse facties kan totaal overhoop worden gegooid, de hoeveelheid resources die je tot je beschikking krijgt kan worden aangepast om zo de snelheid van een campagne te beïnvloeden en als kers op de taart kan je zelfs spelen met de weersomstandigheden die je zal aantreffen.

Bekend en tof

Terug zijn dus de weersomstandigheden die invloed hebben op jouw troepen. Met name in een setting zoals die van Total War: Pharaoh kan dit erg bijzondere en uitdagende taferelen opleveren. Je vecht immers een groot deel van de tijd in zandlandschappen. Als het daar gaat regenen kan je er op rekenen dat de grond een en al modderigheid wordt. Zwaarder beladen eenheden zullen dan moeite krijgen om zich vooruit te bewegen. In een ander scenario, zoals een zandstorm, hebben boogschutters nagenoeg geen effect gezien ze niet kunnen zien waar ze heen moeten richten. Hoewel het allemaal misschien erg vanzelfsprekend klinkt, waarderen we de tijd en moeite die de ontwikkelaars hierin hebben gestoken. Het geeft de game echt een extra laag aan uitdaging om bij stil te staan.

Naarmate je vordert in een campagne krijg je op den duur ook andere units tot jouw beschikking die dan bijvoorbeeld beter om kunnen gaan met deze weersomstandigheden. Waar je altijd rekening mee zal moeten houden is het uithoudingsvermogen van jouw troepen en hun moraal. Wanneer het moraal te laag wordt slaan jouw manschappen op de vlucht en wanneer hun uithoudingsvermogen een dieptepunt bereikt, zullen ze moeite hebben om überhaupt nog hun ledematen te bewegen. In de kern is er geen gebrek aan uitdaging in Total War: Pharaoh en weet de game zich goed staande te houden, maar na drie verschillende Warhammer-games hoopten we eigenlijk toch wel op wat meer vernieuwing.

Wereldoorlog

In Total War: Pharaoh is er ook weer de mogelijkheid tot online multiplayer, waarbij we de keuze hebben uit het spelen van een simpele veldslag tegen een ander of een volledige campagne online spelen. Als je een veldslag speelt, krijg je de optie om aanpassingen aan zo’n match te doen zoals er een team-match van maken in plaats van een free for all, en het type map waar je op wilt spelen. In de online campagne kan je er voor kiezen om enkel met andere spelers te spelen, maar er is ook een coöp optie mocht jij samen met een vriend liever even een casual potje willen spelen tegen de computer. De performance online is in onze beleving prima in orde met hier en daar een kleine hapering, maar dat doet niet aan de ervaring af.

Geoliede machine

Zoals we gewend zijn van de Total War-serie is het grafisch gedeelte wederom prima verzorgd. Het volledig inzoomen op de veldslagen blijft leuk om zo nu en dan eens te doen, met name door de hoeveelheid details er op te merken zijn bij de manschappen. Ook zien de diverse maps er gewoonweg goed uit, waarbij sommige misschien wat kaal aanvoelen. Dat valt Total War: Pharaoh echter niet echt aan te rekenen gezien het bronmateriaal waarmee gewerkt wordt. Dan kan je rekenen op uitgestrekte zandvlaktes. Op het door ons gebruikte systeem (Ryzen 3700X, 32GB RAM, Radeon 6900XT) wist de game bovendien een erg nette performance neer te zetten. Op een 1440p resolutie met de preset op ultra, noteerden we gemiddeld zo’n 120fps waarbij 90fps het dieptepunt was.

De gebruikte muziek in Total War: Pharaoh geeft enerzijds een sereen gevoel wanneer je alles aan het plannen bent, maar zodra de veldslagen losbarsten komen er een hoop trommels bij kijken. De audio vult de rest van de game prima aan, maar weet het geheel niet naar een hoger niveau te tillen. Zo is de voice acting best prima, maar met vlagen ook weer grappig door de accenten waarmee gesproken wordt. Om de authenticiteit hierin wat te verbeteren was het gaaf geweest als we ook de optie hadden om bijvoorbeeld écht Arabisch uit de mond van diverse personages horen. We snappen dat er gekozen is voor accenten, maar daarin is de lijn tussen ‘goed’ en ‘komisch’ wel aan de dunne kant.