Review: Mortal Kombat X – Toen Ed Boon een aantal jaren geleden met het bijzonder makke Mortal Kombat vs. DC Universe kwam aanzetten, was iedereen – fans én criticasters – volledig klaar om de franchise naar de stapel slachtafval te verwijzen. Groot was dan ook de verbazing wanneer de daaropvolgende reboot de bloederige reeks in eer wist te herstellen. De fatalities maakten een triomfantelijke terugkeer, 2D combat maakte korte metten met de 3D sleur en Ed Boon had zowaar een verhaal in de game gestoken dat het geheel een bijzonder filmisch tintje gaf. Een paar jaar – en een geslaagde uitstap naar het superheldenlandschap van DC – later, is NetherRealm Studios klaar om te tonen dat de reboot geen toevalstreffer was. Dames en heren, dit is Mortal Kombat X. Ready? Fight!

Twintig jaar later

Geestelijke vader Ed Boon heeft duidelijk goed naar de lovende kritieken op de verhaalmodus van de negende Mortal Kombat geluisterd en schotelt ons opnieuw een sterk – doch voor leken ongetwijfeld compleet van de pot gerukt – verhaal voor. Herinner je je nog Shao Kahns wanhopige invasie van Earthrealm? Wel, nu blijkt dat überslechterik Shinnok al die tijd de touwtjes achter de schermen stevig in handen had. Het Mortal Kombat toernooi en alles wat daarbij kwam kijken was één groot afleidingsmanoeuvre, zodat de uit gratie gevallen Elder God uit zijn duistere gevangenis in de Netherrealm kon ontsnappen. Enkele intense gevechten later weten Johnny Cage en Raiden de snoodaard opnieuw op te sluiten in een magische amulet en keert vrede terug in de zes universa.

Tot ieders verbazing duurt het zowaar twintig jaar vooraleer deze staat van rust barstjes begint te vertonen. Kotal Kahn, de nieuwe keizer van Outworld en iemand die zowaar bereid is om samen te werken met Earthrealm, ziet hoe zijn rijk in een burgeroorlog geworpen wordt wanneer de rebelse Mileena een poging onderneemt om de troon van haar overleden vader op te eisen. Dit veroorzaakt een ware exodus van vluchtelingen naar Earthrealm, wat de gemoederen tussen beide werelden uiteraard grondig verhit. Wanneer dan ook nog eens blijkt dat Mileena de amulet van Shinnok in handen heeft, wordt het duidelijk dat Raiden en co alles uit de kast zullen moeten halen om een nieuwe catastrofe te voorkomen. En daarvoor doen ze een beroep op een nieuwe generatie vechtersbazen.

Stampvolle disc

Het verhaal van Mortal Kombat X zit oerdegelijk in elkaar en bevat zowaar vleugjes politiek en zelfs flashbacks die de motivaties van enkele nieuwe personages uit de doeken doen. De cut-scènes zijn bij vlagen zo filmisch dat je haast vergeet dat je naar een game aan het kijken bent en terwijl de frequent opduikende Quick Time Events na verloop van tijd op de zenuwen werken, krijgen de normale 1 vs. 1 gevechten in het verhaal een achtergrond en een zekere gelaagdheid mee die wij zeker konden smaken. Meer van dit in de toekomst, alstublieft. Wie van de bovenstaande paragrafen echter geen sikkepit begrepen heeft, hoeft zich ook niet druk te maken. Er valt sowieso genoeg te genieten in Mortal Kombat X, aangezien NetherRealm Studios de Blu-ray disc echt stampvol content gegoten heeft.

Eerst en vooral heb je het indrukwekkende rooster, waarin vijfentwintig personages staan te popelen om met elkaar op de vuist te gaan. Een behoorlijk aantal vechtersbazen zijn gloednieuw, maar weten toch meteen te overtuigen. Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik de overaanwezigheid – nu ja – van het nageslacht van MK-veteranen een beetje te veel van het goede vindt, maar daar moet ik dan wel meteen aan toevoegen dat elk van deze nieuwkomers serieus haar mannetje kan staan in een gevecht. Er maken ook enkele meer kleurrijke figuren hun opwachting en deze personages eisen met recht en rede hun plekje in de schijnwerpers op. Neem bijvoorbeeld Terra/Tor, een hulkachtige reus die orders aanneemt van een klein wicht dat op zijn rug zit. Of wat dacht je van de insectachtige D’Vorah, die meerdere arachnofoben de kriebels zal bezorgen.

Elk personage heeft drie vechtstijlen die hier en daar toch flink van elkaar verschillen. Dit maakt dat je in principe vijfenzeventig (!) opties hebt om de strijd mee aan te gaan. Dit doe je zoals eerder vermeld dus in de verhaalmodus, maar daarnaast kan je ook altijd terecht in de vele “torens” die deze game rijk is. Deze variëren van de Klassik modus (waarin je tien gevechten op rij dient te winnen) en de endurance tower (waarin je het gewoon zo lang mogelijk moet proberen uit te zingen), tot voortdurend updatende “living towers” met extra doelen en een stapeltje minigames om U tegen te zeggen. Voeg hier een stapeltje uiterst gedetailleerde arena’s en een met extra’s (en schrikmomenten!) volgestouwde Krypt aan toe, en je weet dat je met Mortal Kombat X op z’n minst waar voor je geld krijgt.

Even vloeiend als voorheen

Het doet mij plezier om vast te stellen dat Mortal Kombat X even vloeiend speelt als zijn voorganger uit 2011. Ed Boon en co bewijzen hier nog maar eens dat 2D-combat bijzonder relevant kan zijn, zeker wanneer je het geheel overgiet met emmers bloed en ingewanden. De gevechten draaien nog steeds om het razendsnel ingeven van combo’s, die je met wat oefening naadloos kan combineren met enkele spectaculaire special moves. De X-Ray moves, waarin botten op uiterst gedetailleerde wijze versplinterd worden, maken opnieuw hun opwachting en worden zoals vanouds vergezeld door fatalities, die op hun beurt vervoegd worden door brutalities. Waar fatalities eerder een soort “afterthought” zijn na de eigenlijke wedstrijd, kan je met een brutality de tegenstander in het gevecht zelf op pijnlijke wijze een ticketje richting hiernamaals bezorgen. Fijn, toch?

Het helpt uiteraard ook dat de framerate te allen tijde uiterst stabiel blijft, iets dat niet alleen de offline wedstrijdjes tegen de computer, maar ook online partijtjes tegen rivalen van over de hele wereld enorm vermakelijk maakt. De game ziet er trouwens prachtig uit. NetherRealm Studios heeft de franchise met veel succes in de nieuwe generatie gekatapulteerd en dat levert bijzonder gedetailleerd bloedverlies op. Wanneer Scorpion zijn speer in een tegenstander smijt, voel je bijna de impact. Als Johnny Cage er met zijn ‘gut punch’ in slaagt om de ogen van zijn vijand létterlijk uit hun kassen te laten rollen, kan je niet anders dan gruwelen bij het idee alleen al. De fatalities zijn verder weer heerlijk creatief, al vind ik het wel jammer dat de knappe stage fatalities uit eerdere delen uitblinken door hun afwezigheid. De interactieve elementen in elke arena maken uiteraard wel het één en ander goed.

Conclusie

Echt veel negatiefs kan ik niet vertellen over Mortal Kombat X. Dit is opnieuw een uiterst solide vechtgame bomvol content, die de liefhebber maanden of misschien zelfs jaren zal bezig houden. Een rooster vol uitgebalanceerde personages, een uitermate vloeiend vechtsysteem en massa’s opties voor wie graag wat afwisseling in zijn games ziet… Mortal Kombat X bevat het allemaal. En of je nu helemaal opgaat in de verhaalmodus of je slag thuishaalt in één van de vele torens die de game rijk is, je zal geregeld ineenkrimpen en tegelijkertijd genieten. Grafisch is de game van de bovenste plank en ook de soundtrack en voice-acting zijn van een hoog niveau. Ed Boon en NetherRealm Studios bewijzen met dit tiende deel dat Mortal Kombat X nog steeds relevant kan zijn en dat is het grootste compliment dat ik de game kan geven.

Pluspunten

  • Leuke verhaalmodus
  • Vloeiende combat met dito framerate
  • Massa’s opties
  • Grafisch sterk
  • Prima soundtrack

Minpunten

  • Geen stage fatalities?
  • Laadtijden