Gespeeld: Little Nightmares

Gespeeld: Little Nightmares – Als kind lijkt de wereld vaak een stuk groter en enger dan ze daadwerkelijk is. Of ja, laat ons eerlijk zijn: onze aardbol is tegenwoordig ook in werkelijkheid een gigantische en best griezelige plaats om te vertoeven. Maar waar we tegenwoordig vooral bang moeten zijn voor terroristische aanslagen en mensen die schijnbaar zonder reden een pistool kopen om hun woede af te reageren op onschuldige voorbijgangers, ligt het focuspunt van de angst voor een kleuter ergens anders. Wie dacht er in zijn vroege levensjaren niet dat er een monster onder het bed zat? Wie trok zich niet volledig terug onder de lakens om te ontsnappen aan het spook in de kast? Deze griezels manifesteerden zich dankzij een krachtige combo van kinderlijke onschuld en een levendige fantasie. En ze verdwenen als sneeuw voor de zon als je ouder werd. Tarsier Studios grijpt nu terug naar die oude oerangsten voor Little Nightmares.

Uitblinker op de beursvloer

Tussen de afspraken met uitgevers door, haastte ik me op de gamescom in de richting van wat zeker één van de mooiste booths op de beurs moet geweest zijn. De stand van Little Nightmares torende hoog boven de omringende kraampjes uit met een groteske verwrongen versie van een kinderslaapkamer. Een gigantische kast met lades helde vervaarlijk over de wachtrij als een nachtmerrieversie van de Toren van Pisa en een aantal stalen kooien deden niet bepaald het beste vermoeden voor de eigenaar van het huis. Twee verklede griezels – een moddervette kokkin en graatmagere piccolo, beiden met een gruwelijk gesmolten gezicht – schepten er een duivels genoegen in om de wachtenden de stuipen op het lijf te jagen, terwijl een kind in een lange gele regenjas (denk The Village, maar dan wel degelijk creepy) ons in de verte op onheilspellende wijze aanstaarde. Dé manier om bezoekers in de juiste sfeer te krijgen.

Prikkeling der zintuigen

Na ongeveer een halfuurtje aanschuiven, met telkens één oog op de moddervette kokkin die onvermoeibaar op zoek was naar een nieuw slachtoffer, was het dan eindelijk aan mij. En Little Nightmares maakt meteen een prima eerste indruk. Deze side-scrolling platformgame kan je misschien nog het best omschrijven als “LittleBigPlanet meets Among The Sleep”, waarbij de gameplay het meest doet denken aan die eerste en het charmante stijltje aan die laatste titel. De grotesk vervormde booth weerspiegelt rechtstreeks de grafische stijl die de game hanteert, wat betekent dat de locaties die je in-game aandoet – o.a. een slaapkamer, keuken en koelruimte – je met een even surrealistisch gevoel opzadelen. Op visueel vlak mag de titel er dan ook best zijn, met gedetailleerde omgevingen en animaties die hier en daar aanleunen tegen stopmotion. De audio leek ook goed te zitten, al is dat moeilijk te beoordelen op een drukke beursvloer.

Kleine nachtmerries

Je kruipt in Little Nightmares in de huid van een jong kind gehuld in een gele regenjas. Veel gelaatsuitdrukkingen kan je echter niet onderscheiden, aangezien het kind de kap van de jas hoog opgetrokken heeft. De demo startte in zijn of haar – ik zou het eerlijk gezegd niet weten – slaapkamer, waar onmiddellijk een groepje piepkleine wezentjes met papieren punthoedjes alle kanten op stoven, om zich in alle hoeken van de kamer te verbergen. Ik besluit me niet druk te maken om de op het eerste zicht schadeloze kereltjes en verken in plaats daarvan de kamer. Zo merk ik al snel dat je beide hoekkasten kan beklimmen door je aan de randen van de lades op te trekken en dat een verschuifbare koffer op de grond het ideale platform vormt om het bed of de deurklink te bereiken. De besturing is iets zwaarder dan verwacht en vereist dan ook wat gewenning, al haalde dat in mijn speelsessie nooit het niveau naar beneden.

Zodra ik de deurklink bereikt heb, baan ik me een weg naar de keuken, waar de monsterlijke kokkin, die eerder in levenden lijve de booth op de beursvloer bewaakte, de plak (of liever: het vlijmscherpe hakmes) zwaait. Hier maakt een ander gameplay element zijn opwachting: stealth. Het is de bedoeling dat je ongezien voorbij de kokkin sluipt, om zo een onzachte aanvaring met haar hakmes te vermijden. Moeilijk is dit niet, mits je wat behendigheid aan de dag legt. Ik kruip, spurt en glij me een weg naar een aangrenzende kamer en merk dat ik op een bepaald moment een zucht van verlichting slaak wanneer ik nét op tijd aan de blik van de kokkin weet te ontsnappen. Best intens, voor een titel met een kinds aanzicht, dat knap de evenwichtslijn tussen charmant en onbehaaglijk bewandelt. Echt kippenvel krijg ik er niet van, maar het naargeestige sfeertje en dito level design weet wel mijn hartslag de hoogte in te jagen.

Vervolgens dien ik een eenvoudige puzzel op te lossen, die prima op één lijn ligt met wat je zou verwachten van een titel als deze. In een spookachtige koelruimte moet je een manier zoeken om een paar bloederige koeienkarkassen in een lift te krijgen, om ze vervolgens via een Victoriaans aandoende machine tot worsten te vermalen. Die worsten kan je dan weer als liaan gebruiken om een volgend gedeelte van het level te bereiken. Het is best inventief, doch nergens bepaald innovatief, al ga ik daar niet meteen van wakker liggen. De demo eindigt in een gigantische kelderruimte die volgestouwd is met schoenen. Ik baan me ietwat ongemakkelijk een weg door het schoenengebergte en merk plots beweging op achter mij. Een rimpeling trekt door de stapels schoenen heen in mijn richting en verraadt een onbekende dreiging waar ik onmogelijk aan kan ontsnappen. Zwart scherm, game over en het slot van de demo.

Voorlopige conclusie

Little Nightmares heeft me best aangenaam verrast, met een surrealistisch stijltje dat me wist te charmeren, maar tegelijkertijd ook met een ongemakkelijk gevoel opzadelde. De levels doen een beroep op de oerangsten die we als kind ooit allemaal gevoeld hebben en raken zo toch een gevoelige snaar. De gameplay is een aanstekelijke mix van platforming, stealth en wat aardig puzzelwerk, en zal dus hopelijk voldoende variatie bieden om van begin tot einde te boeien. De besturing is helaas niet zo intuïtief als ik verwacht had, maar dat is voorlopig geen onoverkomelijk mankement. Uitgever Bandai Namco heeft dus op zijn minst een interessante titel in handen, die de vrolijke sidescrolleractie uit LittleBigPlanet probeert te combineren met de feeërieke horror uit Among The Sleep. Ik hoop alvast dat Tarsier Studios slaagt in zijn opzet; van dit soort games zijn er immers nog te weinig verkrijgbaar in de PlayStation Store.