Review: Dishonored 2

Review: Dishonored 2 – Het originele Dishonored wist in 2012 een goede indruk achter te laten, maar een vervolg op de game kwam toch als een verrassing. Hoe dichter we de release naderden, hoe meer we te weten kwamen over de inhoud en de setting van de game en toen bleek een vervolg toch veel logischer dan we in eerste instantie dachten. Emily, de dochter van de in het eerste deel overleden keizerin Jessamine, besteeg nadat ze volwassen werd de troon van Dunwall, met natuurlijk de Lord Protector Corvo Attano aan haar zijde. Helaas zijn alle kwaadwillende personen de wereld nog niet uit en al gauw overvalt het noodlot het duo opnieuw.

Onderweg naar Karnaca

Vijftien jaar na de sterfdag van Jessamine overvalt een oude bekende Corvo en Emily. Delilah – die we kennen van de Brigmore Witches DLC uit het eerste deel – is terug, beweert de (half)zus te zijn van Jessamine en zodoende eigent ze zich het leiderschap over Dunwall toe. Met brute kracht neemt ze de twee gevangen en iedereen die in de weg staat, wordt afgeslacht. Eén van de twee weet echter te ontsnappen en probeert een manier te vinden om Delilah de macht te ontnemen. Vanaf dat moment kies je met wie je de game verder speelt. Afhankelijk van wie je kiest, zullen je krachten anders zijn en ook de conversaties met personages in de game zullen anders verlopen. Voorlopig vertrek je naar Karnaca om daar op onderzoek uit te gaan en vooral om ‘veilig’ te zijn.

Al direct is duidelijk dat Dishonored 2 directe links legt met het eerste deel en de DLC daarvoor, en hoewel dat voor degenen die het gespeeld hebben positief is, zal het voor de nieuwkomers betekenen dat het verhaal soms vaag kan zijn. Gelukkig kun je de benodigde context ook mondjesmaat op andere manieren te weten komen, aangezien de game vol zit met lore in de vorm van audiographs, brieven en boeken die je nagenoeg overal wel terug kunt vinden. De game nodigt sowieso al uit om gebieden te verkennen doordat je power-ups voor je krachten (en zelfs nieuwe krachten) enkel kan verkrijgen door het verzamelen van Runes en Bonecharms. Deze zijn gemakkelijk te vinden door de aanduiding van het hart dat je altijd bij je draagt. Er zal dus ongetwijfeld allerhande achtergrondinformatie op je pad komen.

Zonder risico, geen hoog rendement

Het eerste deel kon je zien als een game met een semi-open wereld, waarin je door middel van aparte hoofdstukken verschillende secties van de stad te zien kreeg. Ook in Dishonored 2 is dit weer het geval, maar deze game geeft je net wat meer bewegingsruimte en manieren om de stad te verkennen. De gebieden zijn over het algemeen ook groter. Zoals eerder vermeld, liggen er enorme schatten aan lore, Runes en Bonecharms op je te wachten, dus het verkennen van verschillende delen van de stad wordt zonder meer beloond. Soms is de keuze zelfs zo ruim, dat het wat overweldigend kan overkomen – vooral als de beoogde prijzen zich achter zwaar bewapende bewakers bevinden. Soms moet je de moeilijke keuze maken om een Rune te laten liggen om een missie zonder gezien te worden te voltooien. Maar soms wil je net die ene upgrade… Noodzakelijk kwaad, noemen we dat.

Afhankelijk van wie je kiest om mee te spelen, zul je ook bemerken dat de krachten van beiden uitnodigen naar een bepaalde speelstijl. Zo zijn de krachten van Emily fijn om rond te sluipen, en je kunt ze zelfs zo combineren dat je vijanden met gemak – zonder ze überhaupt aan te vallen (!!) – kunt neerhalen. Gebruik de kracht Doppelgänger, link deze aan twee vijanden met de Domino kracht – die ervoor zorgt dat allen hetzelfde lot wacht – en val dan je Doppelgänger aan: succes gegarandeerd en je hoeft je er niet eens voor in te spannen. Corvo daarentegen heeft meer offensieve krachten, maar ongeacht met wie je speelt, zul je altijd in scenario’s belanden waarbij je denkt: “Had ik nou maar díe kracht, maar die heeft alleen Corvo/Emily.”.

Opnieuw, maar dan anders

Omdat je met twee hoofdpersonages de game kunt spelen, heb je ook twee manieren om het uit te spelen. Eigenlijk zelfs meer, als je ook eens zonder iemand te doden of zonder gezien te worden de game wilt uitspelen.Een goede quality of life aanpassing die we terugzien in Dishonored 2, is de Quick Load (L2) en Quick Save (R2) die vanuit het hoofdmenu direct te kiezen zijn. Als je ooit een foutje maakt, ben je een stuk sneller weer terug bij je vorige save en ook de laadtijden zijn dan een stuk minder lang. Mogelijkerwijs speel je de game zelfs zonder krachten uit; dan kies je al in het begin voor de optie “Flesh and Steel” en weiger je de Outsider Mark. Zonder de Outsider Mark kan je geen krachten gebruiken en zodoende ook niet in de verleiding raken.

Dishonored 2 heeft daarnaast een veel vloeiendere manier van spelen. Het ‘freerunnen’ voelt minder geforceerd aan en er zijn een aantal broodnodige dingen toegevoegd of aangepast, zodat elke vorm van gameplay toegepast kan worden op elke speelstijl. Zo heb je tegenwoordig de mogelijkheid om iemand vanuit een sliding met R1 neer te halen, in plaats van hem/haar te doden op die manier. Ook is het mogelijk om een drop-assassination te doen, maar dan zonder het assassination gedeelte. Wederom door R1 te gebruiken, sla je iemand vanuit de lucht bewusteloos in plaats van hem of haar te vermoorden. Soms is de timing wat vreemd, of krijg je de pop-up hiervoor wat laat, maar de aanhouder wint. En anders heb je altijd nog de snelle Quick Load optie.

Normbesef doet wonderen

Ontwikkelaar Arkane heeft ook gekozen om het duidelijk te maken wat de gevolgen zijn van je acties, vooral omdat je op zoveel verschillende manieren kan spelen. Besluit je om alles en iedereen op je pad te vermoorden, dan zal Karnaca in “High Chaos” staat verkeren en zullen burgers anders op je reageren. Zaai je dood en verderf, dan raken mensen ook eerder ziek, zal de bekende rattenplaag zich uitbreiden en ook de Bloodfly – een inheemse soort mug van Karnaca – haar eitjes leggen in de lijken van de doden. En zoals je waarschijnlijk wel begrijpt na het lezen van de naam: de Bloodfly is geen leuk beestje, dus de populatie daarvan houd je liefst tot een minimum.

Een grote stap voor Arkane, een kleine voor de industrie

Dishonored 2 weet tot nog toe goed in de voetsporen van haar voorganger te treden, maar er zijn wel enkele dingen op het gebied van design die we niet zoveel lof toekennen als andere aspecten van de game. Eén daar van is het grafische gedeelte. Hoewel de game er enorm op vooruit is gegaan, weet het zich niet echt te meten met andere grote namen – zelfs niet in hetzelfde genre. Hoewel de voice-acting van de game bijvoorbeeld erg goed is, weten de gezichtsuitdrukkingen niet de emotie weer te geven die we verwachten bij het horen van de stemmen.

De graphics in de game zijn met voorbedachte rade wat flets gehouden en dit moet dan bijdragen aan de sfeer. Hoewel het niet zozeer storend is, hadden ze naar onze mening toch wel wat meer aandacht aan de details mogen spenderen. Toch, als je gaat kijken naar het totaalplaatje, hebben ze goed werk geleverd als het gaat om algemeen level design. De rode draad door de levels en het feit dat niet één locatie hetzelfde aanvoelt, maakt een hoop goed. Dit aangevuld met het mooie artwork in de korte cut-scenès tussen de missies in, maken het geheel verder af.