Special: Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy – Alle Crash games geremastered voor de PS4 – Ruim een jaar geleden gebeurde er iets bijzonders tijdens de persconferentie van Sony Interactive Entertainment op de E3. Hier werd namelijk eindelijk maar toch een Crash Bandicoot ‘game’ aangekondigd. Waar we eigenlijk hoopten op een geheel nieuw deel, is het uiteindelijk een remaster geworden van de eerste drie games. Ook leuk, al is het niet de jackpot waar veel fans op hoopten. Toch is het een perfect begin van de terugkeer van Crash Bandicoot als franchise zijnde. Eerst brengt men de nostalgie terug in een nieuw jasje, om vervolgens te kijken of er genoeg animo is voor wellicht een geheel nieuw deel of een remake. Wij hebben de trilogie inmiddels helemaal grijs gespeeld en in deze special kijken we hoe goed deze heruitgave gelukt is.

Grafisch behoorlijk opgepoetst

Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat ik het eerste deel van Crash Bandicoot heb uitgespeeld. Dit was destijds op de Xperia Play Phone, die in 2011 uitkwam en ook een soort van Crash Bandicoot remaster kon afspelen. Toen was ik nog onder de indruk van het feit dat de game van meer dan tien jaar oud – met nog betere graphics – probleemloos op een telefoon gespeeld kon worden. We zijn nu echter al weer wat jaren verder en inmiddels spelen we zelfs GTA: Vice City op onze telefoons en tablets die soms net zo plat zijn als een 2 euro munt.

Het is dan ook niet zo’n wereldschokkend feit dat de oude Crash-games op deze manier nieuw leven ingeblazen worden. De games zien er namelijk gewoon goed uit en dat is precies wat je van een moderne platformer mag verwachten. De textures zijn in principe helemaal opnieuw gemaakt, zodat alles scherp oogt en de omgevingen vol details zitten. Wat dat betreft zijn we grafisch gezien dan ook heel positief over de game. Verder draait de game op de PS4 met een native resolutie van 1920×1080 en de PS4 Pro versie rendert op een native resolutie van 2560×1440. De PS4 Pro downsampled overigens naar 1080p wanneer je een Full HD TV gebruikt. Beide versies hebben een framerate van 30 frames per seconde.

Waren games vroeger moeilijker of klopt er iets niet?

Dat games vroeger moeilijker waren staat buiten kijf. Bij Crash Bandicoot geldt dit dus ook weer, het is iets anders dan wat je tegenwoordig gewend bent qua moeilijkheidsgraad van moderne games. Het is vooral heel veel trial & error en daar moet je van houden noch zin in hebben. Toch lijkt er iets af en toe niet helemaal te kloppen, want de eerste Crash Bandicoot games waren wel moeilijk, maar klopten qua gameplay precies. Dat lijkt nu bij deze uitgave niet het geval te zijn.

Omdat ik aanvankelijk niet echt precies kon duiden wat het eigenlijk was, ben ik op onderzoek uitgegaan. Zodoende vond ik menig vergelijkingsvideo van de oude game met de nieuwe en hier viel het eigenlijk al meteen op. Zo duren sprongen in de nieuwe versie korter en je belandt sneller op de grond. Verder is ook de collision wat anders, of eigenlijk vooral veel minder vergevingsgezind. De oude games namen de collision een stuk minder serieus en hierdoor viel je net wat minder snel in een gat, iets wat nu wel meer voorkomt. Daarbij komt dat de gaten voorheen smaller waren dan nu. In principe is de game dus wat moeilijker gemaakt en het ligt niet aan jou als je als speler het idee hebt dat het allemaal wat lastiger gaat dan toen.

Weet nostalgie vandaag de dag nog wel indruk te maken?

Heel eerlijk, de gameplay van Crash Bandicoot is relatief simpel voor de tijd waarin we leven. Het genre van games als deze heeft zich in de afgelopen decennia dermate ontwikkeld, dat je eigenlijk bent vergeten hoe simpel de mechanieken in games vroeger waren. Pak bijvoorbeeld eens een launch titel van de PS3 erbij, laten we zeggen een Resistance: Fall of Man, en aanschouw hoe simpel shooters destijds eigenlijk waren ten opzichte van shooters nu, slechts een kleine 10 jaar later. Bij Crash Bandicoot is dit nog meer het geval, je hebt het hier immers over games uit de jaren ’96, ’97 en ’98 en dat merk je.

Ga bij jezelf dus goed ten rade wat je verwacht van een game als Crash Bandicoot. In principe zijn de mechanieken en gameplay namelijk vergelijkbaar met menig grote mobiele game. Dat wil overigens niet zeggen dat Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy niet leuk is, integendeel zelfs. Het is en blijft een unieke game op zichzelf met een ontzettend charismatische cast. Spelers moeten zich alleen wel beseffen dat het hier om identieke games gaat en de gameplay dus behouden is gebleven. Geen grote veranderingen, vernieuwingen of innovatie dus. Dat kan voor sommigen een pluspunt zijn en voor anderen een minpunt, maar dat is en blijft natuurlijk geheel persoonlijk.

Zelfs als speler van het eerste uur ben ik wat verdeeld, aan de ene kant vind ik het geweldig om die momenten van toen te herbeleven en aan de andere kant voelt het wat leeg. De goede momenten van toen dragen iets magisch met zich mee en hoe fantastisch deze nieuwe uitgave ook is, het zal nooit opleven tegen die geweldige herinneringen uit die tijd. Ondanks dat je het nu opnieuw kan beleven. Desalniettemin, blijft het wel echt fantastisch om Crash weer te zien spinnen op het scherm vandaag de dag. Het was toch de PlayStation-mascotte van toen en de stille hoop blijft altijd bestaan dat hij weer terugkeert met een gloednieuw avontuur.

De moeite waard?

Daar zeg ik volmondig ja op. Voor een redelijk bedrag ontvang je drie games die fantastisch wegspelen en je hoeft er geen uren achter elkaar in te steken. Want zo even tussendoor is een heerlijke break van de complexe games van nu, met een snufje nostalgie. Prima toch?! Crash is en blijft een held en als we de verkoopcijfers bekijken van deze trilogie, denken heel veel mensen hier hetzelfde over. Toch blijft de hoop op een volwaardig nieuw deel altijd bestaan. Dit is leuk, maar geef ons een Crash die oude formules combineert met moderne mechanieken. Geef deze held van weleer een game die het verdient!