Gespeeld: Wolfenstein II: The New Colossus – Niet geheel onverwacht kondigde Bethesda vlak voor de E3 de nieuwe Wolfenstein aan. Deze game gaat verder waar het vorige deel ophield en brengt BJ naar Amerika, waar de nazi’s ook een voet aan de grond hebben gekregen. Een nieuwe setting, een verhaal dat zich vervolgt en herkenbare gameplay. Genoeg ingrediënten om ook deze opvolger tot een succes te maken, toch? Een wat retorische vraag eigenlijk, want daar waren we na onze E3 hands-on al achter. Nu hebben we de game echter nog wat uitgebreider kunnen spelen en eens te meer toonde dat aan dat MachineGames weer een spectaculair avontuur voor ons in petto heeft.

Uitgebreide lore

Wolfenstein: The New Order was heel erg gebouwd op de filosofie van ‘wat als’. Wat als de nazi’s in de jaren 40 niet hadden verloren? Wat als zij hun technologische ontwikkelingen wel hadden voort kunnen zetten en wat als zij zelfs zo ver waren gekomen dat ze wereldheersers waren geworden? Diezelfde lijn zet men nu voort in Wolfenstein II: The New Colossus, waarin dat thema nog eens flink uitgediept wordt met een in zekere zin nog extremer scenario. Niet langer bevind je je op Europese gronden, maar in de eens zo machtige Verenigde Staten.

BJ raakte zwaargewond aan het einde van The New Order en de vraag was toen natuurlijk of hij dit zou overleven. Daar hebben we inmiddels antwoord op gekregen, maar dit kostte onze held wel vijf maanden revalideren. Ook ziet het ernaar uit dat zijn werk in Europa deels voor niets is geweest, want de opmars van de nazi’s is onverminderd doorgegaan, wat het bezoek aan de Verenigde Staten verklaart. Maar wat is er precies in de tussentijd gebeurd? Tussen het einde van The New Order en het ontwaken in The New Colossus? Dat zal de game je zeker gaan vertellen, maar niet door middel van flashbacks of een recap.

MachineGames legt nog meer de nadruk op de lore van het universum en op onze held. Gedurende het avontuur dat je zult beleven in deze game, zal je namelijk meer vrijheid krijgen, wat het onderzoeken en exploreren ten goede komt. Hierdoor zul je briefjes met informatie kunnen vinden, maar ook audio-opnames kunnen beluisteren, gesprekken tussen naziofficieren kunnen volgen en meer. Terwijl je een nieuw verhaal beleeft, zal je ook een bevredigend antwoord krijgen op wat er is gebeurd in de tijd dat BJ uit de running was en op die manier zullen alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Het verhaal is zo opgebouwd dat je te weten komt wat er in eerste instantie is gebeurd, maar ook wie wat gedaan heeft, hoe iets is gebeurd, enzovoort, en dat zou mogelijk aanleiding tot nieuwe acties kunnen geven.

Meer vrijheid

Exploreren en de geschiedenis ontdekken is een mogelijkheid in de game. Men hoopt dat de spelers de tijd nemen om de grotere omgevingen helemaal af te speuren op zoek naar nadere informatie, maar dat is geen verplichting. Je bent geheel vrij om het avontuur te beleven zoals je dat zelf wilt. Dat kan betekenen dat jij het uitgestippelde pad van A tot Z volgt om hier weinig vanaf te wijken. Dat is de basiservaring uiteraard, maar de ontwikkelaar heeft eigenlijk liever dat je tijd investeert in het universum om zo een meer complete ervaring te beleven.

Dat betekent dus uitstapjes maken naar secundaire gangen en ruimtes, geheime locaties ontdekken en meer. Iets wat voorheen ietwat beperkter was gezien de geringe omvang van de levels. Dat is duidelijk de grote stap vooruit die men nu maakt, want de omgevingen zullen grootser en meer divers aanvoelen. Men heeft de gameplay en de insteek van deze shooter nu goed onder de knie en dat geeft ze mogelijkheden om verder te kijken, met bijgevolg meer opties. Hierdoor zal je dus per definitie veel meer grote ruimtes aandoen, wat je in staat stelt om de vijand van diverse kanten te benaderen, wat weer meer gevarieerde gameplay op zal leveren.

Die vrijheid werd goed aangetoond in het level dat wij speelden, aangezien we vrij door Amerikaanse straten konden lopen op zoek naar een bar. Rechtstreeks naar de bar lopen is geen enkel probleem, net zoals even rondkijken en genieten van de omgeving. Het is helemaal aan jou. Na het bezoeken van de bar (wat je ook in de trailers zag, ‘Strawberry Milkshake’ bijvoorbeeld) kwamen we terecht in een grote nazibasis, waar BJ bepaalde acties moest verrichten. Ook daar kwam die grootsheid en vrijheid weer terug. Diverse routes konden genomen worden om bij het doel te komen en BJ was hierbij volledig vrij in zijn aanpak. Ook hierin zijn namelijk een paar vernieuwingen doorgevoerd.

Jouw stijl is de beste

Eén van de speerpunten voor de gunplay is dat je nu nog meer vrijheden hebt in hoe je vijanden aanpakt. In de basis is dat hetzelfde als voorheen, want je kan kiezen voor stealth, maar ook run & gun. Maar om hier meer diversiteit aan toe te voegen, ben je qua dual-wielden niet langer beperkt tot twee dezelfde wapens. Je kunt nu namelijk allerlei wapens met elkaar combineren. Zo schetste de ontwikkelaar die we spraken een mooi voorbeeld. Als je van stealth houdt, kun je in je linkerhand een wapen met geluidsdemper dragen om zo alles op je pad stilletjes uit te schakelen. Het risico is echter dat je gesnapt wordt en als je dan in je rechterhand een shotgun hebt, is er altijd een back-up om vijanden te grazen te nemen met meer vuurkracht.

Een andere mogelijkheid is dat je naar een bepaald hoger gelegen punt sluipt om vanaf daar vijanden met een sluipschuttersgeweer onder vuur te nemen. Dit maakt natuurlijk een hoop herrie, maar als je van te voren de helft al met je geluiddempende wapens hebt uitgeschakeld, dan scheelt dat natuurlijk in de echte confrontatie. Liever gewoon met twee shotguns alles en iedereen op je pad overhoop knallen? Doe vooral je ding. De levels zijn zo opgebouwd dat de speler geheel zijn eigen stijl kan bepalen om daarmee het einde te bereiken. Hoe je het doet, maakt niet uit; de ruimere levels zijn er om invulling te geven aan de speelstijl die jij graag hanteert.

Meer van hetzelfde

Is alles dan groter en meer van een openwereldstructuur? Nee, interpreteer het niet verkeerd, want nog steeds betreft het een lineaire shooter. Het is meer dat je van level naar level gaat en dat kan op één manier. De opdrachten zullen altijd hetzelfde zijn en bestaan veelal uit een bepaald punt bereiken en tussenliggende gevaren uitschakelen. De route die je neemt, mag je echter geheel zelf bepalen en dat is wat Wolfenstein II eigenlijk vertrouwd doet aanvoelen. Het is qua gameplay dus niet per se heel veel veranderd, want het komt uiteindelijk nog steeds op hetzelfde neer. De nieuwe mogelijkheden hier en daar moeten het echter qua actie net wat gevarieerder maken en dat lijkt vooralsnog goed uit te pakken.

MachineGames steekt ook absoluut niet onder stoelen of banken dat ze meer van hetzelfde gaan brengen. Hun motto is wat dat betreft dat ze dit (lineaire shooters) altijd al doen; ze zijn er goed in en het levert leuke games op. Daar valt niet over te twisten, want de vorige Wolfenstein games waren stuk voor stuk zeer goed vermaak. Maar qua verbeteringen en vernieuwingen is het niet alleen op dual-wielden en grotere omgevingen gericht. Ook op andere vlakken heeft men vooruitgang geboekt en dat moet voor meer speelplezier zorgen. Zo is de game ietwat sneller, zijn er slimmere vijanden aanwezig en zit de game vol met verschillende upgrades voor de wapens.

Daar blijft het niet bij, want ook character upgrades zijn van de partij en dat geeft BJ meer mogelijkheden om zich in bepaalde aspecten te specialiseren. Dit is zo gevarieerd van opzet, dat het de verschillende speelstijlen van de spelers straks allemaal goed zal doen, waardoor het niet uitmaakt hoe je speelt. Iedereen zal wat dat betreft qua mogelijkheden en kracht van gelijkwaardig niveau zijn, zodat er niet een bepaalde speelstijl bovenuit springt. En dan zijn er natuurlijk nog diverse nieuwe vijanden die ook allemaal weer zo een eigen uitdaging kunnen vormen. Deels door hun individuele capaciteiten en deels door de (nieuwe) wapens die ze gebruiken. Uiteraard mogen we de eindbazen niet vergeten, want die zijn grotesk; typisch Wolfenstein en weer lekker over de top.

Voorlopige conclusie

Onze tweede hands-on met Wolfenstein II: The New Colossus was net zo genieten als de eerste keer. Het is zeer herkenbaar, maar voelt toch grootser en sneller aan. De gameplay is nog steeds zo heerlijk vloeiend als voorheen en de verschillende verbeteringen die men aan deze game meegeeft, zorgen voor nog meer variatie in de manier waarop je het avontuur kan beleven. Allemaal goede ontwikkelingen, maar de fans van de vorige delen willen eigenlijk gewoon vooral heel veel meer van hetzelfde en dat is precies wat Wolfenstein II: The New Colossus je gaat brengen. Heerlijke gunplay, extreme actie, bizarre vijanden, lachwekkende situaties… BJ is terug en meer bad-ass dan ooit tevoren. Is het al oktober?