Review: Dollhouse

Review: Dollhouse – Als een game populair blijkt te zijn, dan zie je vaak dat andere ontwikkelaars/uitgevers binnen de kortste keren met een zelfde soort titel op de markt komen. Dollhouse is een game die onder deze categorie valt. Het is namelijk een survival horrorgame waarin je achterna wordt gezeten door een persoon die je van kant wil maken en jij moet hier aan zien te ontsnappen. Van dit soort titels zijn er al een heleboel verschenen, die ook nog eens heel erg goed zijn, zoals Outlast en diens vervolg. Een ontwikkelaar moet dus van goede huize komen om hun game dan op te laten vallen. Is dat gelukt met Dollhouse?

Poppenkast

In Dollhouse speel je als Marie, een detective die probeert te ontsnappen uit een angstaanjagende wereld die ze zelf in haar gedachten heeft gecreëerd om een donker geheim te verstoppen. Het is zaak om dit geheim te openbaren en dat doe je door herinneringen te verzamelen, die je uiteindelijk tot een stuk van je verleden brengen dat je hebt weggestopt. Tijdens je avontuur zal je echter constant achterna worden gezeten door personages die niet het beste met je voor hebben. Deze zal je te allen tijde moeten ontwijken, want word je gepakt dan raak je al je verzamelde herinneringen weer kwijt.

Zoeken, zoeken en nog eens zoeken

De wereld van Dollhouse wordt vormgegeven door doolhoven. Je loopt door smalle gangetjes en je moet je weg maar zien te vinden. Er is geen map aanwezig, dus om je te helpen zal je deze op de ouderwetse manier zelf moeten tekenen op een kladblok of je moet een goed geheugen hebben. Dat is in het begin leuk, maar je merkt al snel dat je vooral bezig bent met zoeken en dat kan soms tot vervelends toe zijn. Dit komt doordat de omgevingen erg op elkaar lijken, dus je hebt totaal geen referentiepunten. Nu zijn er wel wat mogelijkheden om je te helpen, maar dan nog ben je vaak bezig met rondlopen, doordat je niet weet waar je bent en heen moet. Ook als je dood gaat moet je weer terug naar de plek waar dit gebeurde om alles wat je had verzameld weer op te kunnen pakken. Je bent dan weer aan het zoeken en dat kan veel tijd in beslag nemen. En daar word je niet heel vrolijk van.

Opnieuw… en opnieuw

De dingen waar je naar op zoek gaat zijn de eerder genoemde herinneringen en items om je te beschermen tegen vijanden. Verder kun je upgrades aanschaffen, maar de game zal daar niet door veranderen. In elk level doe je namelijk hetzelfde en dat is het zoeken van stukjes geheugen, die op een goede volgorde zetten en doorgaan naar het volgende level, waar je de exact zelfde opzet aantreft. Het wordt dus al snel een repetitieve aangelegenheid. Wat wel leuk is gedaan, is dat je voor een korte tijd door de ogen kan kijken van je achtervolger. Zo kan je niet alleen zien waar hij of zij zich bevindt, maar je ziet ook waar je herinneringen kan vinden. Het nadeel hiervan is dat je achtervolger je dan ook kan zien. Wat op zich ook wel leuk lijkt is de multiplayer. Hierin heeft iedereen zijn eigen opdracht, maar we hebben dat alleen niet kunnen testen, doordat er niemand online was.

Lekker negatief

Helaas zijn er niet meer positieve dingen op te noemen over Dollhouse, maar wel nog wat minpunten. Zo wordt de game omschreven als een ‘huiveringwekkende horrorgame met een onheilspellende film noir-sfeer’, maar van de horror is weinig tot niets te merken. De film noir-sfeer wordt vormgegeven door de graphics in zwart-wit weer te geven. Dit heeft als voordeel dat het een beetje verbloemt dat de game er visueel niet bepaald mooi uitziet, want het heeft meer weg van een hele vroege PlayStation 3-titel. Je zou verwachten dat dan in ieder geval de framerate optimaal zou zijn, maar ook dat is lang niet altijd het geval. Als laatste zijn er nog de laadtijden: voor een game die grafisch weinig vraagt van de PS4 en de levels die vrij simpel van opzet zijn, moet je wel erg lang wachten.