Review: DayZ

Review: DayZ – Normaal gezien gedragen we ons hier op PSX-Sense behoorlijk professioneel. We trachten ons oordeel op voorhand zoveel mogelijk in te tomen en niet mee te surfen op de onmetelijk hoge golven van de hypemachine. We geven elke game een eerlijke kans en spelen steevast lang genoeg om een gefundeerde review te kunnen pennen. Deze ongeschreven richtlijnen vereisen echter één onverbiddelijke voorwaarde: dat de game die we voor onze hongerige kiezen krijgen daadwerkelijk een game genoemd mag worden. Dat we iets speelbaars in handen hebben, dat er nét goed genoeg uitziet opdat we onze eigen ogen niet zouden willen uitsteken met een roodgloeiende vuurpoker. Iets deftigs, waar toch enige vorm van vakmanschap en liefde voor het medium in te bespeuren valt. Is dat niet het geval, dan heet je game waarschijnlijk DayZ.

Een reputatie om U tegen te zeggen

Wie kent DayZ niet? De game begon ooit als mod voor de realistische shooter ARMA 2, in een poging mee te profiteren van de zombiegekte die onze entertainmentindustrie overspoelde. Inmiddels zijn we tien jaar verder, werd de titel standalone opnieuw uitgebracht en zijn de vaak uiterst spannende in-game belevenissen van spelers een eigen leven gaan leiden. In die mate zelfs dat ik bij het horen van de naam DayZ steevast moeite moest doen om een gevoel van nerveuze opwinding te onderdrukken. De aantrekkingskracht van DayZ zit hem namelijk voor de verandering eens niet in het ondode gespuis dat door de wereld waggelt, maar in de aanvaringen met anderen – mensen van vlees en bloed die te allen tijde eigenbelang kiezen boven samenwerking of een andere vorm van altruïsme. En dat levert mooie verhalen op.

In de wereld van DayZ zijn de levende doden koning, al komt de grootste dreiging dus van andere spelers. Ontmoetingen gebeuren doorgaans met wapens in de aanslag en vingers aan de trekker, klaar om bij het ruiken van onraad op al dan niet gewelddadige wijze het hazenpad te kiezen. Gamers beroven mekaar vaker dan dat ze elkaar een helpende hand bieden, al vind je op het internet ook verhalen over weldoeners die op het laatste moment opduiken en virtuele vriendschappen voor het leven, gesmeed in het heetst van de strijd. Deze onvoorspelbaarheid is de grootste aantrekkingskracht van DayZ. Je weet nooit of je iemand echt kan vertrouwen en je krijgt net zo snel een mes tussen je schouderbladen als een extra revolver aan je zij. In theorie is het dus best logisch dat deze tot dusver exclusieve pc-ervaring naar de PS4 komt…

Tekens aan de wand

Mijn voorzichtig optimisme werd echter niet beloond. Het opstarten van de game is daarbij meteen al een teken aan de wand. Het nochtans rudimentaire startmenu bevat alle opties die je van een menu kan verwachten, maar demonstreert tevens op pijnlijke wijze de uiterst gebrekkige technische uitvoering van DayZ. Verbijsterd keek ik toe hoe alle texturen in de achtergrond stukje bij beetje ingeladen werden en ik als het ware vanop de eerste rij kon toekijken hoe karakter- en omgevingsmodellen stap voor stap vorm kregen. De daaropvolgende tutorial legt je gezapig de kneepjes van het vak uit en is zo saai dat ziekenhuizen hem zouden kunnen overwegen als vorm van euthanasie. De hele game ook trouwens, al is die ervaring zo pijnlijk dat je binnen de kortste keren Amnesty International aan je broek hebt.

DayZ is namelijk een RAMP met hoofdletters R, A, M en P. In een game geraken lijkt wel op een spelletje Russische roulette. Slechts af en toe slaagden we erin om de ellenlange wachtrijen naar de verschillende servers te overleven. Ofwel duurden ze zo ongoddelijk lang dat ik ter plekke fossiliseerde in mijn zetel, ofwel werd ik om onverklaarbare reden uit de server gegooid vlak voor ik mijn personage onder de duimen kreeg. En net zoals je bij een spelletje Russische roulette vlak voor de kogel je schedelpan doorboort beseft dat je de loop van dat pistool beter nooit tegen je slaap gezet had, begrijp je in DayZ al snel dat het er niet beter op wordt wanneer je daadwerkelijk met de game zelf aan de slag kan. Vandaag de dag kan dit soort geklooi toch echt niet meer door de beugel, lijkt me. Het woord ‘schande’ is dus zeker op zijn plaats.

Kill it with fire!

Gameplay dan. De wereld is weliswaar bijzonder groot, maar als je er zelfs niet in slaagt om een vierkante meter op interessante wijze met pixels te vullen, hou je het beter bescheiden. Het uitgebluste kleurenpalet zorgde ervoor dat ik de instellingen van mijn tv ging nakijken, de graphics deden me ongerust controleren of ik niet per ongeluk mijn PlayStation 3 weer aangesloten had. Rondlopen is dus een best saaie affaire, en ook een behoorlijk frustrerende. Je personage mag er dan wel uitzien als een jongvolwassene, hij of zij laat zich besturen als een bejaarde met reuma, gezichtsverlies en een houten heup waar al redelijk wat barsten in zitten. Het inventarissysteem is duidelijk ontworpen voor pc-gebruikers met een toetsenbord tot hun beschikking en werkt dus absoluut niet goed met een controller in de hand.

De game wordt zowaar nóg minder speelbaar wanneer je effectief probeert om te interageren met elementen in de spelwereld. Zo zit er regelmatig een halve minuut input lag tussen het aanklikken van een item en het effectief vastnemen van dat item. Hetzelfde geldt voor het openen of sluiten van deuren. Nogal nefast in een vijandige omgeving als deze. Andere spelers lopen niet door de wereld, maar laggen van plek naar plek, net als de zombies. Een confrontatie tussen beiden is dus eerder onbedoeld hilarisch dan effectief spannend – tot je je herinnert dat je geld hebt neergeteld voor deze zooi. Geld waar je ook iets anders mee had kunnen doen. En heb ik jullie al verteld over die keer dat ik vermoord werd door een onzichtbare zombie – lees: een zombie die nog niet gerenderd was? Pijnlijk, pijnlijker, pijnlijkst.