Review: Wolfenstein: Youngblood

Review: Wolfenstein: Youngblood – Met sommige gameseries raak je niet gauw door ideeën heen. Vooral als het gaat om een alternatieve geschiedenis waarin naar hartenlust kan worden gespeeld met honderden knotsgekke ideeën. Zo ook Wolfenstein. Mocht één gekke Poolse Amerikaan met Joodse roots en een dorst voor nazi bloed niet voldoende zijn, dan zullen zijn twee dochters wel in zijn voetsporen treden. Jessica en Sophie zijn minstens zo gek als hun vader, maar toch is hun entree in deze serie iets minder vermakelijk dan de avonturen die we tot op heden met hun vader hebben mogen beleven.

Papa’s kindjes

Ongeveer twintig jaar na alle gebeurtenissen in Wolfenstein II: The New Colossus verdwijnt B.J. Blazkowicz en blijft Anya in Amerika achter met hun dochters. Anya heeft al in geen weken een brief of ander bericht van B.J. ontvangen en vraagt Grace Walker, nu hoofd van de FBI, om hulp. Terwijl Anya en Grace in gesprek zijn, ontdekken Jess, Soph en Abby, de dochter van Grace, op de zolder een geheime ruimte die B.J. ooit heeft ingericht. Hier vinden de meiden aanwijzingen naar de locatie waar hun vader zich mogelijk schuilhoudt.

Deze aanwijzing brengt de meiden naar Parijs, waar ze een ontmoeting hebben met een dame die door hun vader Blackbird wordt genoemd. Zij en Jacques, haar assistent, voeren een basis voor het verzet aan in de catacomben onder Parijs. Voordat ze het vertrouwen van Blackbird hebben, vraagt zij de zusjes om een generaal van de nazi’s om te leggen, namelijk General Winkler. Hoewel dit een vrij gebruikelijke opdracht is voor verzetsstrijders, leiden de daaropvolgende opdrachten steeds meer naar de échte waarheid over wat zich in Parijs afspeelt.

The twins’ Destiny

Onder het mom van “Why fix what isn’t broken?” is de gunplay in Youngblood gelukkig veelal hetzelfde gebleven als in de voorgaande Wolfenstein games. Nazi’s kapot schieten geeft nog steeds een voldaan gevoel, maar er komt deze keer wel wat meer bij kijken. De voorgaande Wolfenstein games waren vrij rechttoe rechtaan shooters. Kogeltje door het hoofd bij een standaardsoldaat en hij lag op zijn rug. Nu hebben de tegenstanders een levensbalk gekregen en ze zijn allemaal van een bepaald level, net als de zusjes Blazkowicz.

De hele feel van de game gaat zo meer richting de looter shooters à la Destiny en Borderlands. Op zich niet heel vervelend, maar waarom in een Wolfenstein game? Een game waar eigenlijk geen “loot” in zit, tenzij je generieke wapens en kogels als loot rekent. We begrijpen dat de nadruk in deze game heel erg op het coöp gedeelte ligt, maar deze implementatie van levensbalken en levels voelt toch ietwat geforceerd aan. De levels die je kan stijgen brengen dan wel weer voordelen met zich mee, zoals het unlocken van diverse skills. Hierbij kan je denken aan de basale dingen, zoals een hogere health cap en meer armor, maar ook aan sterkere takedowns, zodat je de wat sterkere vijanden ook in één klap neer kan krijgen.

Het hele coöp gedeelte voelt overigens meer dan prima aan. Onze voorkeur tijdens het spelen ging dan ook echt uit naar een fatsoenlijke medespeler in plaats van de computer die met je meewerkt. We hebben slechter gezien, maar een medespeler met een paar hersenen kan toch veel meer voor je betekenen. Daarvoor heeft Bethesda een zogenoemde Buddy Pass toegevoegd, waarmee je een vriend kan uitnodigen om mee te spelen. Hiervoor moet je wel de digitale Deluxe Edition of een winkelexemplaar in je bezit hebben. De zusjes kunnen onderling buffs aan elkaar uitdelen door middel van complimentjes tijdens het vechten. Dit geeft bijvoorbeeld een snelle health regeneratie of een tijdelijke boost in vuurkracht.

Geld moet rollen

Wolfenstein: Youngblood wordt voor een vriendelijke prijs in de winkels gelegd, eigenlijk een beetje hetzelfde als destijds met The Old Blood. Mede door het online aspect hadden we haast wel kunnen zien aankomen dat er microtransacties aanwezig zouden zijn. Dit is echter geen deal-breaker voor ons, omdat het zich beperkt tot skins en boosters. Veel van de skins kan je namelijk ook gewoon met muntgeld dat je in-game verdient kopen met uitzondering van een paar die enkel met de “premium currency” gold bars gekocht kunnen worden. De boosters kunnen met beiden worden aangekocht, dus vormen daarin ook niet per se een probleem. Maar op het moment dat je boosters als optie aan gaat bieden, moet je naar onze mening toch even vraagtekens gaan zetten bij de progressie in je game.

En dat is gelijk ook hét minpunt van Youngblood: de game is namelijk nogal repetitief. Wolfenstein: Youngblood schotelt ons voor het eerst een wat meer open gebied voor en biedt in de basis ook diverse zij-missies aan. Het probleem hiermee is dat veel gebieden worden gerecycleerd voor diverse opdrachten, iets wat we natuurlijk ook vaak zien in looter shooters. Alleen voelt het bij Youngblood toch allemaal wat benauwd, gezien we niet echt een gigantische wereld voor onze kiezen krijgen. Doe je veel zij-missies, dan gaat progressie absoluut geen probleem zijn, maar zodra deze gaan vervelen, wordt zo’n booster toch behoorlijk verleidelijk.

Paris, je t’aime

DOOM Eternal laat niet lang meer op zich wachten, dus ook de nieuwe id Tech engine maakt dan zijn entree, namelijk versie zeven. Voor Wolfenstein: Youngblood is echter nog teruggevallen op versie zes en dat merk je zo nu en dan helaas toch wel. De framerate was bij ons gewoon een soepele zestig frames per seconde, dus daar valt niet over te klagen. Maar met name in de wat meer open gebieden merkten we zo nu en dan toch wat problemen met textures die niet helemaal wilde inladen. Het design van de vijanden is bovendien ook wat eentonig te noemen en we hadden dus op wat meer variatie gehoopt. Daarentegen zijn sommige van de vernazificeerde gebieden in Parijs wel weer een genot om naar te kijken door het briljante design van deze locaties.

De voice-acting in Youngblood is daarentegen erg goed. Wanneer Soph en Jess tegen elkaar praten voelt het ook echt alsof ze zussen van elkaar zijn. Ofja, door de grote mond die de twee dames af en toe tegen elkaar opzetten en het bijbehorende taalgebruik lijken het soms meer broers dan zussen. Voice-actors uit voorgaande Wolfenstein games zijn ook wedergekeerd voor Youngblood. De muziek gaat deze keer wat meer richting de stijl van Duitse electronic groepen zoals Kraftwerk. Een briljant detail, gezien het tijdperk waarin Youngblood zich afspeelt. Daarvoor dan ook zeker petje af!