Review | Soulstice

Review | Soulstice – De laatste jaren verschijnen er regelmatig remasters. Deze bieden liefhebbers en fans van de desbetreffende titel de mogelijkheid om de game opnieuw te spelen, maar dan in een iets moderner jasje. Hierdoor kunnen zij hun nostalgische gevoelens de vrije loop laten. Gamers die het spel nooit hebben gespeeld, kunnen met remasters een stukje gamegeschiedenis ervaren en ook kunnen ze zien of games vroeger echt zoveel beter waren als door de ‘oudere’ gamers soms wordt beweerd. Kortom, remasters hebben een degelijk nut. Soulstice is daarentegen geen remaster, maar het biedt wel een ervaring die heel erg lijkt op één van de oudere soorten games, die tegenwoordig regelmatig als opgepoetste versie worden aangeboden.

Krijgers tegen wil en dank

In Soulstice volg je het verhaal van Briar en Lute, twee zussen die ongewild samen als ‘Chimaera’ door het leven gaan. Samen met andere lotgenoten die bestaan uit personen waarvan twee zielen zijn verenigd, vormen zij een groep hybride krijgers. Zij worden ingezet als het Heilige Koninkrijk Keidas in gevaar komt door zogenaamde ‘Wraiths’. Deze krachtige wezens willen de andere zijde van ‘the Veil’ betreden om daar iedereen op te eten of hun lichaam over te nemen, waardoor ze nog krachtiger worden. Briar en Lute worden op een missie gestuurd om een scheur in de lucht te sluiten, die de ‘Wraiths’ nu gebruiken om toegang te krijgen tot Keidas.

Terug in de tijd

Als je de naam en beschrijving van de game ziet – Soulstice wordt omschreven als actie RPG –, is het niet gek als je denkt dat het gaat om de zoveelste Souls-kloon. Dit is echter niet het geval. Het spel is geïnspireerd door een hele andere titel, namelijk de allereerste Devil May Cry. Soulstice is dan ook vooral een actie-avonturen game met hele lichte RPG invloeden, waarin je al vechtend door verschillende levels moet zien te komen. Gaandeweg kom je verschillende vijanden en bazen tegen, je kunt andere wapens bemachtigen en meer combo’s ontgrendelen. Net zoals in Devil May Cry krijg je na elk gevecht een beoordeling en aan de hand hiervan krijg je extra valuta, die je kunt gebruiken voor eerder genoemde upgrades.

Soulstice gaat zelfs zo ver om de Devil May Cry-serie te benaderen, dat er gebruik wordt gemaakt van vaste camera’s. Deze bewegen soms wel met je mee, maar je kunt het standpunt verder niet beïnvloeden. Dit is natuurlijk heel ouderwets, maar voelt toch verrassend fris aan. Dit komt doordat het eigenlijk weinig tot niet meer wordt gebruikt in andere games. Dit heeft als voordeel dat de ontwikkelaar wat meer artistiek uit de hoek kan komen, in plaats van dat de camera altijd achter het hoofdpersonage hangt. Er is door de ontwikkelaar wel goed gekeken dat het vaste standpunt van de camera er niet voor zorgt dat het onoverzichtelijk wordt of dat er objecten in de weg zitten. Vooral bij gevechten is de kans hierop groot, maar op deze momenten heb je juist wel weer de controle over de camera. Zo kan je dus vrijuit dood en verderf zaaien, zonder je te ergeren.

Knokken geblazen

Het vechten zelf is de focus van de gameplay en daarom is het belangrijk dat dit goed in elkaar steekt. Op dit vlak valt er gelukkig weinig te klagen. De actie is snel en intens en je zit dan ook op het puntje van je stoel als deze scenes zich voordoen. Briar laat zich goed besturen en de combinaties die zij kan maken zorgen voor een spectaculair schouwspel. Je metgezel zorgt er onder andere voor dat je je vijanden wat extra schade kan berokkenen. Het belangrijkste wat Lute kan doen is dat ze een soort krachtveld kan oproepen. Deze kan een rode of blauwe kleur hebben. Dit heb je nodig omdat je sommige vijanden alleen maar kunt doden als je van één van deze krachtvelden gebruikmaakt.

Je moet je aandacht er goed bij houden om de aanvallen van je vijanden te ontwijken en om zelf offensief effectief te zijn. Dat je ook nog moet opletten of je een krachtveld moet gebruiken maakt de gevechten nog intenser. Als je een groep verslagen hebt, geeft dit een voldaan gevoel. Er worden ook geregeld nieuwe vijanden geïntroduceerd en zoals je al hebt kunnen lezen, kan je gaandeweg je avontuur ook nieuwe wapens en combo’s ontgrendelen, dus van eentonigheid is geen sprake. Nou ja, wat het vechten betreft in ieder geval. Er zijn ook nog wat puzzelgedeeltes aanwezig, maar die komen niet zo goed uit de verf. Deze zijn toegevoegd om wat meer variatie te brengen naast het vechten, dus het idee erachter is goed. Alleen zijn desbetreffende passages niet erg leuk. Het komt veelal neer op ‘schakelaars’ zoeken en dat neemt vaak meer tijd in beslag dan gewenst is. Je wilt juist genieten van de toffe gevechten en niet onnodig lang naar objecten zoeken om naar de volgende brute knokpartij te kunnen gaan.

Vallen en (weer) opstaan

Het leveldesign gooit soms ook wat roet in het eten. Zo kom je bijvoorbeeld op een gegeven moment in een toren terecht, waarbij je naar de bovenste verdieping moet zien te komen. De trappen en andere objecten waar je op kunt lopen zijn vrij smal en hierdoor is de kans erg groot dat je naar beneden valt. Je moet dan letterlijk weer onderaan beginnen. Dat is één of twee keer leuk, maar je zal echt meerdere keren naar beneden vallen, omdat soms ook niet direct duidelijk is waar je exact heen moet. Hierdoor wordt de flow van de game verstoord en dat is zonde. Gelukkig zijn deze passages niet in overvloed aanwezig en ben je meer aan het knokken. Het avontuur duurt ongeveer 15 á 20 uur, dus je kunt genoeg bloed vergieten.

Dan zijn er nog wat kleine dingetjes aanwezig die beter hadden gekund. Zo worden bijvoorbeeld textures van personages bij sommige cutscènes af en toe te laat ingeladen. Tevens is de framerate bij deze tussenfilmpjes altijd 30 frames per seconde, ook als je in de modus speelt waarbij de gameplay op 60fps draait. De framerate is stabiel, maar naar het einde toe wil deze af en toe voor een heel klein momentje inkakken als er heel veel vijanden op het scherm zijn in combinatie met veel explosies. Dan is er nog de lip sync, die niet synchroon loopt met hetgeen wat wordt gezegd. Deze kleine dingetjes verpesten de game absoluut niet, maar dit alles bij elkaar laat wel zien dat de game niet op elk front dezelfde hoeveelheid aandacht heeft gekregen.

Sfeervol geheel

Waar in ieder geval wel veel zorg aan is besteed, is het uiterlijk van Soulstice. Reply Game Studios heeft gekozen voor een vrij aparte aanpak. De graphics zitten een beetje tussen realisme en cell-shading in. Het eindresultaat is in ieder geval een fraai uitziende game die door de gekozen stijl een geheel eigen karakter heeft. Dit in combinatie met de gotische omgevingen waar je je avontuur beleefd zorgt voor een onheilspellend, maar sfeervol geheel. De over het algemeen redelijk tot goede voice-acting en passende muziekstukken zorgen er voor dat er op audiovisueel vlak weinig op de game aan te merken is.

Voor de graphics zijn er in totaal drie modi waaruit je kunt kiezen: performance, balanced en resolution. De eerste schotelt 60 frames per seconde voor, maar de resolutie zit ergens rond de 1440p. Resolution biedt een 4K beeld, maar dan gaat de framerate naar 30fps. Balanced probeert hier een middenweg in te vinden met een framerate die net boven de 30 zit en iets scherper is dan de performance modus. Wij raden je aan om voor Performance te gaan, simpelweg omdat Soulstice een snelle actietitel is. In dit soort games is het een must dat je personage snel reageert op jouw commando’s en daar zorgen de 60 frames per seconde voor, samen met een vloeiend beeld. Ja, je verliest scherpte, maar dat wil niet zeggen dat de game er opeens heel slecht uitziet. Integendeel.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook verkrijgbaar voor: Xbox Series X|S en pc.