Review | Ghostrunner 2

Review | Ghostrunner 2 – In 2020 bracht ontwikkelaar One More level ons de vrij hardcore actiegame Ghostrunner. Een hack ’n slasher die zich in de toekomst afspeelt en waarin jij in de schoenen stapt van Jack the Ghostrunner. De game viel het beste te omschrijven als een soort ninja meets Mirror’s Edge en was een verfrissende verschijning. De titel werd goed ontvangen en dat rechtvaardigt natuurlijk een vervolg, dat we nu ontvangen hebben in de vorm van Ghostrunner 2. De afgelopen weken zijn we opnieuw met Jack op pad gegaan en of dat beviel lees je hier.

Het gevaar is niet geweken

Ghostrunner 2 speelt zich een jaar na de gebeurtenissen van de originele game af, waardoor het aan te raden is om het origineel te spelen. Mocht dat geen optie zijn, dan kun je een korte recap krijgen van wat er is gebeurd voor wat context. Toch is het verhaal van Ghostrunner wel iets complexer dan in twee minuten te vertellen valt, dus het advies is sowieso om de eerste game te spelen. Als je die game gespeeld hebt, dan kom je in een warm bad terecht met een herkenbare gameplay stijl en audiovisuele aankleding. Wederom zul je als Jack aan de slag gaan. Ditmaal strijd je tegen een AI-sekte die in de wereld rondom de Dharmatoren huishouden. Aan jou om het gespuis aan te pakken en de hogere bazen een kopje kleiner te maken, letterlijk.

De opzet van Ghostrunner 2 is dat je verschillende missies aangereikt krijgt, die je in een chronologische volgorde afwerkt vanuit een hub. In deze thuisbasis heb je verschillende bekende figuren waar je een praatje mee kunt maken. Dit stelt je tevens in staat om meer te weten te komen over de achtergrond. Eenmaal je zegje overal gedaan, kun je weer aan de slag in een nieuwe missie en zo krijg het verhaal beetje bij beetje meer vorm, wat een onderhoudend geheel genoemd mag worden. Deze onderbrekingen zijn trouwens best prettig, want het geeft je even een moment van rust tussen de chaotische gameplay door.

Hakken tot je een ons weegt

In de kern is Ghostrunner 2 een titel die voortborduurt op het fundament van het origineel. Je rent wederom met een katana rond en daarmee kun je inkomende aanvallen blokkeren, alsook vijanden mee in de pan hakken. Veelal volstaat een goed gemikte slag, al zijn er ook vijanden die door verdedigingsmechanieken iets meer van je skills vragen en bazen hebben natuurlijk een grotere healthbar. Het concept is verre van ingewikkeld, maar wat de game de uitdaging geeft is dat je erg fragiel bent. Als je een slag, kogel of een andere aanval incasseert, is het afgelopen en mag je opnieuw beginnen vanaf een checkpoint.

Daarbij komt nog dat je vaak door de lucht springt, moet wallrunnen en meer, waar je bij een foute sprong in het diepe belandt en eveneens de dood vindt. Kijk er niet raar van op dat je ongekend vaak doodgaat, want de gameplay is onvergefelijk en kent daardoor een vrij hoog trial & error gehalte. Mede omdat je afhankelijk van de bewegingen van vijanden bent, die telkens anders reageren. Dit zorgt voor onzekerheid, maar tegelijkertijd ook een meer uitdagende dynamiek in de gameplay en dus een hoge moeilijkheidsgraad. Dit moet je wel liggen, anders zul je er snel de brui aan geven. In dat kader had een iets verzachtende moeilijkheidsgraad niet misstaan, want dat zou in potentie meer spelers kunnen bekoren – voornamelijk vanwege de trial & error.

Afijn, dat is natuurlijk een designkeuze waar we de game niet op af kunnen rekenen. Binnen de kaders van gameplay heb je verschillende soorten onderdelen. Je moet natuurlijk vechten en naarmate je verder komt zul je steeds meer upgrades vrijspelen. Denk hierbij aan een wingsuit die het bewegen meer dynamisch maakt en speciale, krachtige aanvallen op een lange cooldown, die zeer effectief zijn om vijanden aan te pakken als het je even te veel wordt. Maar ook zul je meer kleine upgrades vrijspelen, zoals shurikens die weer van pas komen om bepaalde doorgangen van hun blokkade te ontzien; je gooit ze naar schakelaars om maar wat te noemen. Tevens kun je vijanden hiermee kortstondig stunnen, wat je ruimte geeft die andere snel even af te maken.

In de levels kun je her en der virtuele geheugenkaarten vinden, die je in de gelegenheid stellen nieuwe upgrades te kopen. Via een nieuw systeem kun je op een eenvoudige manier de skills van Jack verder uitbouwen, door in verschillende categorieën upgrades vrij te spelen en die als het ware middels een chip op je moederbord te plaatsen. Er zijn echter meer upgrades dan plekken, waardoor je een keuze moet maken in welke verbeteringen het beste bij jouw speelstijl passen. Dit zorgt voor een wat meer persoonlijke karakterontwikkeling in de gameplay, wat het geheel van diepgang voorziet.

Platformen en racen

Ongeveer de helft van de tijd ben je aan het inhakken op vijanden en bazen, maar zoals reeds aangehaald bestaat Ghostrunner 2 uit meer dan alleen vechten. Tussen dit soort gevechten door zul je namelijk ook moeten platformen. Hierbij volgt de game het concept van het vorige deel, waarbij je vaak voor afgronden komt te staan waar je overheen moet springen. Dit gaat in combinatie met muren die je kunt gebruiken voor wallrunnen, slingeren met je grappling hook en het grinden over rails die her en der terugkomen. Ondertussen moet je nog je vaardigheden gebruiken, want vijanden blijven op je schieten en dus is afweren belangrijk en tevens zul je moeten dashen om net wat verder te komen.

Om daar nog een schep bovenop te doen, zijn er in de verschillende levels verborgen virtuele geheugenkaarten te vinden, die een andere route vragen om ze te bemachtigen. Dit zorgt bijgevolg weer voor enige replaywaarde, gezien je lang niet alles in je eerste playthrough gelijk zult weten te vinden of bereiken. Daarbovenop komt dan nog de afwisseling in de vorm van racen op je motor, wat eveneens een uitdaging vormt. Zo zul je tijdens het rijden te maken krijgen met veel jumps, maar ook weer wallriden en allerlei hindernissen die je moet uitschakelen of ontwijken. Het tempo ligt hier vanwege de motor bijgevolg nog hoger, wat maakt dat Ghostrunner 2 een razendsnelle game is, al moeten we wel zeggen dat als Jack op volle snelheid rent hij gevoelsmatig wat traag is.

En dat is de kern van het verhaal. Ghostrunner 2 zoekt in alle segmenten het uiterste van je reflexen op. In de gevechten moet je hypersnel reageren op de vijanden om zelf niet het loodje te leggen, bij het platformen kom je in een soort trance als het naadloos verloopt en het racen met de motor doet daar nog een schepje bovenop. De verschillende elementen wisselen elkaar ook voldoende af, waardoor er van verveling geen sprake is. Gaandeweg zul je zien dat de uitdaging in de levels vanwege het design en de verschillende soorten vijanden ook meer toeneemt, wat je skills eens te meer op de proef stelt. Het is daarom goed dat je genoeg upgrades kunt vrijspelen om deze uitdaging aan te gaan.

Audiovisuele toekomst

Als volleerde cyberninja begeef je je in de toekomst waarin alles anders is. Dit is vooral terug te zien in de omgevingen, die op zich prima ogen en bij momenten erg steriel zijn. Het is in bepaalde mate ook levenloos, want het enige leven dat je aantreft zijn de vijanden. Daardoor kan het bij vlagen wat uitgestorven ogen, maar dat is tegelijkertijd ook iets wat we inmiddels van de reeks kennen. Voor de grafische presentatie heb je drie opties: Quality, Performance en High Framerate. In de eerste twee modi is er sprake van een dynamische 4K resolutie tegenover 30+fps en 60fps. In Quality streeft de game naar een vaste basis van 30fps, die op kan lopen naar 60fps, maar dat lukt niet altijd en daardoor onrustig oogt.

Performance streeft 60fps na en is dus per definitie beter als we kijken naar het hoge tempo van de game. Het speelt domweg prettiger en als je het maximale uit de framerate wilt halen, heb je nog de High Framerate optie die tot 120fps kan gaan, maar dat niet constant vasthoudt – wat overigens niet echt merkbaar is. Qua resolutie mag je in deze modus 1080p verwachten, wat met de relatief simpele aankleding van de levels er zeker niet onaardig uitziet. Begrijp dit niet verkeerd, de game is zeker mooi, maar kent geen detailniveau die je bijvoorbeeld in de first-party titels van Sony ziet. Tegelijkertijd gaat het bij momenten zo rap dat je geeneens tijd hebt om je te vergapen aan de omgeving.

Tot slot nog een eervolle vermelding voor de audio. De heerlijk opzwepende technodeuntjes passen uitermate goed bij de setting en zorgen voor het completeren van de algehele sfeer. Daarbij heb je de voice-acting van Jack en andere personages, die meer dan uitstekend te noemen zijn. Hierdoor kunnen we kortweg concluderen dat de ontwikkelaar het audiovisuele aspect op orde heeft, want er zijn geen negatieve connotaties bij te plaatsen. Althans, mits je de game speelt in Performance of High Framerate, want de Quality modus is voor de souplesse van de gameplay geen aanrader met de ietwat instabiele framerate. Fijn zijn dus die alternatieve opties om uit te kiezen, al was het prettiger geweest als dat ook gewoon in orde was.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.