Review | Split Fiction

Review | Split Fiction – Voor fanatieke fans van het coöp genre is Hazelight Studios een gevestigde naam. Hoewel deze ontwikkelaar oorspronkelijk niet begon met de typische side-by-side-ervaringen zoals we die nu kennen, was de kern ervan al aanwezig. In hun eerste titel, Brothers: A Tale of Two Sons (2013), was de liefde voor coöp al duidelijk te zien, al was het van origine een singleplayer game. Hoewel de besturing voor veel spelers even wennen was, wist Brothers: A Tale of Two Sons een score van 8.6 te bemachtigen op Metacritic. Met de release van A Way Out (2018) werd het duidelijk dat Hazelight Studios écht hun roeping had gevonden. De titel bracht ons een volledige coöp actie-puzzel ervaring waar we maar geen genoeg van konden krijgen. Drie jaar later werd dit concept naar een nog hoger niveau getild met de release van It Takes Two (2021). Dezelfde formule, maar dan nog verfijnder. Met de aankomende release van Split Fiction zijn de verwachtingen dus hoog. Het is tijd om je coöp partner weer op te bellen en uit te nodigen voor een nieuw avontuur. Weet Split Fiction het solide track record van Hazelight Studios voort te zetten?

Fictie wordt werkelijkheid

In Split Fiction neem je samen met je partner de controle over Mio en Zoe. De twee schrijfsters hopen hun carrière een boost te geven door een uitgeversdeal te sluiten met een wereldberoemde uitgever. Eenmaal aangekomen bij de mega-corporatie blijkt het dat zij een high-tech machine ontwikkeld hebben, waarmee auteurs een levensechte simulatie kunnen beleven van hun ideeën. Dat klinkt natuurlijk erg mooi, en dat is het ook. Toch is er meer aan de hand. De uitgever probeert namelijk op deze manier hun ideeën te stelen. Zoe zit samen met een aantal andere auteurs al in de simulatie, maar Mio heeft het gevoel dat er iets niet helemaal in de haak is. Zij kiest er daarom voor om niet mee te werken aan het experiment. Hier is de grote baas niet van gediend, waarna er een woordenwisseling plaatsvindt. Dit loopt zo uit de hand, dat Mio verstrikt raakt in de simulatie van Zoe. De machine is hier echter niet voor ontworpen, en niemand weet wat er gebeurt als de simulatie abrupt wordt stopgezet. Terwijl de corporatie onderzoek doet naar een oplossing, proberen Mio en Zoe terug te keren naar de realiteit.

Het wordt snel duidelijk dat de protagonisten erg verschillen van elkaar. Mio, een pessimistische, nuchtere sciencefiction schrijfster, en Zoe, een positieve, vrolijke fantasy schrijfster. Net als It Takes Two, wil Split Fiction graag een achterliggende boodschap overbrengen met het verhaal. De dames zijn ondanks hun verschillen genoodzaakt hun krachten te bundelen, en groeien daardoor tijdens de game steeds verder naar elkaar toe. Ze komen er al snel achter dat de machine niet goed om kan gaan met de aanwezigheid van twee personen in dezelfde simulatie. De zogenoemde ‘glitches’ die hierdoor ontstaan, transporteren de protagonisten naar een ander verhaal zodra zij deze aanraken. Deze interactie zorgt ervoor dat er met elk voltooide verhaal een gat ontstaat in de simulatie, wat hen stukje bij beetje terugbrengt naar de realiteit.

Sterke formule mist één ingrediënt

Zoals we ondertussen gewend zijn van Hazelight Studios, draait alles om de samenwerking tussen de twee protagonisten. Split Fiction weet dit vertrouwde gevoel van samenspel goed over te brengen in de vele mini-games, baasgevechten en puzzels die je in het avontuur tegenkomt. De game voelt vertrouwd en toegankelijk aan, vanwege de simpele besturing en vergevende moeilijkheidsgraad. Voor de incidentele gamer is er voldoende uitdaging te vinden, al zal een doorgewinterde gamer er zonder al te veel moeite doorheen spelen. Hazelight maakt duidelijk dat een game niet extreem uitdagend hoeft te zijn om spelers geboeid te houden. Het gaat vooral om het verhaal en de memorabele coöp ervaring, die ondertussen zo geliefd is bij het publiek.

In Split Fiction ben je voornamelijk bezig met platformen. Hazelight weet dit interessant te houden door jou en je partner met ieder verhaal een speciale kracht, vaardigheid of wapen in handen te geven. Je zult nooit exact hetzelfde krijgen als je partner, alleen als je je krachten weet te bundelen kun je de levels overwinnen. Krijgt Mio een rode portal-gun? Dan krijgt Zoe een blauwe. Krijgt Mio de controle over een vliegende draak? Dan krijgt Zoe een klimmende draak. De levels zijn voornamelijk opgesplitst in twee delen waardoor beide spelers hun eigen focus en pad hebben. Deze lijn zie je ook terug in de mini-games en baasgevechten. Zo moet je met een bepaalde baas een danswedstrijd aangaan, waarin je zijn moves moet kopiëren. Denk maar niet dat je het kan overlaten aan je partner, want jullie moeten de moves beide weten te repliceren. Zit je middenin het verhaal van een sci-fi shooter? Waarschijnlijk moet Zoe met haar blauwe kogels dan eerst een opening creëren voordat Mio met de rode kogels pas echt schade aan kan richten.

Omdat de ontwikkelaars de ideeën en verhalen van beide schrijfsters konden gebruiken, zit de game vol unieke en gevarieerde levels, waarin zelfs het genre geen gegeven is. Hazelight heeft vanwege de opzet van het verhaal de vrije hand om volop in te zetten op variatie en creativiteit, wat goed uit de verf is gekomen. Een getekende 2D-side scroller, een futuristische third-person shooter en zelfs een kleurrijk fantasie-level waarin je in een hotdog verandert – niets is te gek in deze titel. De variërende verhalen zijn allemaal voorzien van unieke mini-games, van een arcade-like snowboardspel waarin je punten moet verzamelen door de gekste trucs uit te halen, tot een time-trial waarin je zo snel mogelijk op bewegende doelen moet schieten.

Split Fiction wist ons constant te verrassen en geboeid te houden. Toch krijgen we op sommige momenten het gevoel dat er iets mist. Terwijl je de grote omgevingen doorkruist valt er niets te verzamelen en ben je voornamelijk bezig om van het ene naar het andere punt te komen. Begrijp ons niet verkeerd, als je een oogje openhoudt voor alternatieve paden, stuit je regelmatig op extra content of mini-games. De game biedt veelal interactieve levels, maar toch zou de toevoeging van net iets meer interactie in de vorm van bijvoorbeeld verzamelobjecten de ervaring wat interessanter kunnen maken.

Niets aan de verbeelding overgelaten

De levels die de game te bieden heeft zien er stuk voor stuk gelikt uit. Split Fiction borduurt verder op de geanimeerde, kleurrijke stijl zoals we dit kennen van It Takes Two en A Way Out. De dynamische 4K resolutie met 60 frames per seconde zorgt voor een haarscherpe ervaring op de PlayStation 5. Een andere mooie bijkomstigheid is de Friends Pass, waarmee je een coöp partner kunt uitnodigen, zonder de game tweemaal aan te schaffen — met deze keer cross-play ondersteuning. Tijdens onze speelsessies zijn we één bug tegengekomen waardoor we even een checkpoint-restart moesten doen, verder was het genieten geblazen. Op het gebied van optimalisatie verdient Hazelight door de vloeiende performance en weinige bugs de nodige erkenning. We zien steeds vaker dat games bij release eerst een handjevol patches nodig hebben voordat ze écht speelbaar zijn, maar dat is bij Split Fiction niet het geval.

Naast de mooie omgevingen heeft Split Fiction het oor ook genoeg te bieden. De meeslepende dialogen en overtuigende stemacteurs brengen het verhaal tot leven. De dynamische audio versterkt de spanning op de juiste momenten, terwijl de unieke omgevingsgeluiden bijdragen aan de sfeer van elk verhaal. De thema’s van de verschillende settings waarin je je bevindt, zijn duidelijk terug te horen in de audio. De variatie in het level-ontwerp is niet alleen visueel, maar ook in de muziek goed hoorbaar. Of je nu geniet van keiharde house-bangers of de voorkeur hebt voor wat rustigers, er is voor ieder wat wils.

Gespeeld op: PlayStation 5 (Pro).
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.