Review: Soul Sacrifice – Toen Soul Sacrifice vorig jaar werd aangekondigd, stokte onze adem even. De hartenzeer die was ontstaan door het gemis van een Monster Hunter game op de PS Vita leek ineens te vervagen. Dit zou wel eens zo’n titel kunnen worden waardoor niemand meer een slecht woord kon uitspreken over de PS Vita. Dit is waar de game zich perfect voor leent en eigenlijk wisten we bij voorbaat al dat deze game een succes zou gaan worden. De sfeer die de eerste trailer overbracht boorde zich direct in onze ziel en was tevens de reden van een ononderbroken rilling over onze ruggengraat. We konden niet wachten om deze game in handen te krijgen en het non-stop te spelen tot het einde in zicht was. Gelukkig is dit geen simpele klus en leverde Soul Sacrifice ons al heel wat uren speelplezier op – en dan zitten we nog niet eens op de helft.

Weldra gooi ik mijn PS Vita uit het raam!

Na het spelen van de demo werd het al duidelijk dat een game als Soul Sacrifice ons ook niet zonder slag of stoot het einde van de game zou tonen. Sterker nog, Keiji Inafune heeft het zo ingecalculeerd dat je verschillende gedeeltes regelmatig zal moeten overdoen om sterker te worden alvorens je ook maar een kleine kans hebt om verder te komen. Zonder dat je kennis hebt van alle beschikbare aanvallen en de upgrades daarvoor wordt Soul Sacrifice voor jou een heel taaie game en dan ga je de game ook niet (met een goed gevoel) uitspelen. Wij maakten onze slaaf dan ook op alle vlakken voorbereid op wat er mogelijk komen gaat en zelfs dat bleek niet genoeg. Al gauw kwamen we erachter dat een game als deze je met voorbedachte rade naar de multiplayersectie lokt. Bepaalde levels lijken onhaalbaar en de wanhoop is nabij. Het ene scheldwoord na het andere floept eruit, slechts om erachter te komen dat alles wat je nodig had een compagnon was.

Begrijp ons niet verkeerd, zonder een speciale tactiek, bekwaamheid en vooral oplettendheid kom je niet ver. Je kunt maar tot een bepaald niveau afhankelijk zijn van anderen. En bij dat gedeelte van de game komt Librom kijken. Librom is een eng uitziend boek met heel wat sarcastische humor, maar ook een diep verhaal. Hij is daarnaast om de één of andere reden erg behulpzaam. Hij ziet steeds meer slaven zoals jijzelf komen en helaas gaan ze ook allemaal weer op de meest oneerbare manier: ze worden opgeofferd door de wrede tovenaar Magusar. Librom biedt je aan om zijn inhoud te lezen en geeft aan dat wat zich op zijn wazige pagina’s bevindt direct in contact staat met jouw lot. Zonder te aarzelen begin je met lezen en via minimale uitleg wordt (min of meer) duidelijk wat je zult moeten doen om je leven aan het einde van de game te kunnen veilig stellen.

Soul Sacrifice neemt je meteen op sleeptouw

Na het boek te hebben opengeslagen, wordt je een verhaal duidelijk gemaakt. De verteller van de game heeft één van de meest boeiende stemmen die ik ooit heb gehoord in een game. Dit nodigt de speler met open armen uit om te luisteren. Per pagina die je omslaat, word je meer het verhaal ingezogen en echt erg vonden we dat niet. Aangevuld met sfeervolle geluiden, die variëren van rustige klassieke achtergrondmuziek tot de perfect synchrone impactklanken tijdens de gevechten, is dit een lust voor het oor. We zouden zelfs bijna vergeten dat we ook nog de optie hebben om alles in het origineel Japans te beluisteren, maar om de vergelijking te kunnen maken, kiezen we daar pas in een later stadium voor. Het mag ondertussen duidelijk zijn dat Soul Sacrifice een game is die je opslokt. Waar we eigenlijk de gameplay wilden bespreken, dwaalden we af naar de nagenoeg perfecte audio.

Na een hoofdstuk te hebben doorgelezen, is het tijd voor ons eerste gevecht. Beginnend met de meest simpele hack ’n slash-achtige gevechten, krijgen we de smaak al goed te pakken. Dit soort gameplay zal alleen binnen de kortste keren een complete ommezaai maken. We bemerken dat het niet vast staat hoe een hoofdstuk moet eindigen, wat vreemd is voor een ‘dagboek’ opzet, en dat je zelf kunt uitmaken of je de goede kant of de slechte kant kiest. Maak je een andere keuze, dan wordt het dagboek gewoon herschreven. Het redden van zowel je vijanden als bondgenoten levert je een boost in health op, maar jaagt ook je verdediging de hoogte in. Ga je voor het opofferen, dan gaat je magie en dus de schade die je aanricht tijdens aanvallen omhoog. Beiden behoeven een compleet andere aanpak tijdens gevechten. Weet je geen keuze te maken, dan kies je voor een hybride opstelling. Ga voor holy wanneer je health behoeft tijdens gevechten en kies bij de overige verslagen vijanden voor magie.

Geen open wereld, maar beperkte bewegingsruimte

De gevechten vinden plaats in gebieden van arena grootte. Je hebt geen open wereld en daardoor heeft de gameplay meer weg van een dungeon crawler. Je komt wat standaard vijanden tegen en in bijna elke wereld bevindt zich een eindbaas. Deze eindbazen zijn degenen die een solide strategie vereisen en daarvoor gebruik je ‘Mind Vision’. Hoewel je niet kan aanvallen tijdens het gebruik, kun je wel aan de kleur (groen, geel of rood) zien hoeveel health een vijand nog over heeft. Daarnaast worden de ‘cursed parts’ zichtbaar en deze kun je optimaal uitbuiten. Het raken van deze plekken doet extra schade en kan bijvoorbeeld vliegende vijanden aan de grond houden. Tot slot hebben de meeste vijanden ook nog extra zwakheden, bijvoorbeeld een specifiek element. Je kunt slechts zes aanvallen meenemen, dus kies goed welke dat zijn alvorens je een gevecht begint.

Alsof dat nog niet ingewikkeld genoeg was, zijn die zes aanvallen ook nog eens beperkt bruikbaar. Je kunt de aanvallen upgraden, waardoor deze vaker gebruikt kunnen worden. Zorg er liever voor dat ze niet tot op de laatste keer gebruikt worden, want dan zal deze spell onbruikbaar worden en kun je deze enkel op één manier weer gebruiken en dat is pas na het gevecht is beëindigd. Librom is nog ergens anders goed voor, namelijk voor zijn ‘Lacrima’. Bij het boek rolt wel eens een traan over de wang en deze kun je gebruiken om deze spells te herstellen. Dit kost echter steeds meer, dus doe het zo min mogelijk. Op het slagveld zijn objecten verspreid die, mits de spell nog niet op is, het gedeeltelijk restitueren. Houd dus je ogen goed open. Daarnaast is de Lacrima ook te gebruiken voor het herstel na de uitvoering van ‘Black Rites’, waarmee je een gedeelte van je lichaam opoffert in ruil voor verwoestende magie. Afhankelijk van wat je opoffert, zal je iets in mindering worden gebracht. Bijvoorbeeld een gedeelte van je zicht wanneer je je ogen opoffert. Ook kun je AI terughalen uit de dood wanneer je deze hebt opgeofferd tijdens een gevecht.

Skill doet er toe, maar je level nog meer

Hoewel dungeon crawlers altijd wel hun charme hebben, zitten er ook nadelen aan. Een groot kenmerk van dit subgenre in RPG’s is het constant moeten grinden. Dit is dan ook binnen enkele uren spelen al noodzaak. Je levelt gewoon niet snel genoeg meer om het level van de vijanden bij te benen. De game heeft hierdoor één van de steilste moeilijkheidsgraden en heeft al gauw net zoveel met level te maken als met skill. Waar eindbazen in normale westerse RPG’s een redelijk gedeelte van je health afnemen bij een aanval, kunnen ze in Soul Sacrifice al gauw je complete healthbar legen. De omgevingen waarin je moet gaan vechten zijn al niet erg groot en dus is het ontwijken van deze aanvallen al tergend, vooral als je in wat drukkere dungeons vast komt te zitten of  wanneer bazen je in een hoekje kunnen drijven waar je niet meer uit kunt komen. Hoewel dit niet vaak gebeurt, kan het echt het bloed onder je nagels uithalen als je langzaam het leven uit je ziet wegsijpelen en je er gewoon niets tegen kunt doen.

Om een hoger level te krijgen en je daarnaast tegoed te kunnen doen aan de beste aanvallen, zul je dus niet onder het grinden uitkomen. De game is gelukkig erg duidelijk over wat je als beloning mag verwachten – mits je een goede score behaalt. Op deze manier vind je gemakkelijk de beste plek om te grinden en tegelijkertijd de beste aanvallen in ontvangst te nemen. Om te berekenen waar je recht op hebt, wordt gebruik gemaakt van een ‘Reward system’. Dit telt alle activiteiten op tot een totaal en beslist zo hoeveel kans je hebt op een bepaald item. Deze verrichtingen variëren van het uitbuiten van cursed parts, tot het massaal opofferen van vijanden en het levert je zelfs extra punten op wanneer je opgeofferd wordt. Zelfs tijdens je dood kun je nog bijdragen aan de strijd. Als je een vijand aantikt, gaat zijn defense omlaag, maar tik je een bondgenoot aan, dan levert hem dat extra kracht op. Het opofferen heeft wel een keerzijde – je kan niet meer meegenieten van de behaalde punten waardoor je level stijgt, maar je deelt nog wel mee in de beloningen achteraf.

De online coöp is als een verslaving

Wanneer je het meest effectief wilt grinden, ga je natuurlijk online rondneuzen. Ondertussen zijn er al voldoende lobbies aanwezig waarin je specifieke levels zo vaak opnieuw kunt doen als je wilt. Jammer genoeg lijkt het tot stand komen van de initiële verbinding met anderen nogal instabiel en zul je (voornamelijk tijdens quick search) moeite hebben met verbinden. Heb je eenmaal een team gevonden waarmee je kunt samenspelen, dan verloopt alles vlekkeloos. Je hebt compleet geen last van lag en het spelen met z’n vieren is altijd leuker en daarnaast sneller dan alleen – niet te vergeten dat bepaalde bazen nagenoeg onmogelijk te verslaan zijn in je eentje. De online coöp is zelfs zo leuk dat de verslaving al snel toeslaat. Je hebt offline wel de mogelijkheid om met een computergestuurde bondgenoot te spelen, maar deze AI kan bij lange na niet tippen aan het menselijke aanpassingsvermogen en verstand.

Naarmate de game vordert, wordt de game ook steeds uitdagender. Aan gameplay ontbreekt je niets, aangezien bijna alles als aanval te gebruiken is en je kunt letterlijk alles opofferen. Wat wel jammer is, is dat je door het vele grinden vergeet waar het verhaal eigenlijk over gaat. Het houdt je niet echt meer vast zoals het in het begin deed en ondanks dat het verhaal je wel af en toe weer oppakt, raakt het je op dezelfde manier weer kwijt aan de overvloed van verplichte gameplay. Hoewel gameplay een game kan maken of breken, vinden we dit wel erg jammer. Vooral aangezien het verhaal om mee te beginnen al erg meeslepend was. Wij hadden liever iets meer verhaal gezien te midden van al dat grinden. Als de overgang van gevecht naar verhaal (en andersom) iets vloeiender was, was het in onze ogen beter geweest.

Conclusie:

Soul Sacrifice begint heel sterk op bijna alle mogelijke fronten, maar zwakt na een tijdje toch op enkele vlakken een beetje af. Bijna alles, behalve de gameplay, wordt aangetast door ‘gewenning’. De omgevingen zijn nèt niet origineel genoeg, vooral niet als je veel moet grinden. Ondanks dat het er grafisch heel mooi uitziet, af en toe grauw en soms weer heel kleurrijk, wil je al snel meer om naar te kijken en vooral in de kleine omgevingen is dat amper mogelijk. Het verhaal heeft daarentegen iets heel anders te lijden. Het is enorm boeiend, aangrijpend en je voelt je meteen betrokken in de perikelen van het hoofdpersonage. Daarna lijkt het alsof het verhaal verdwijnt – wederom door het grinden. Je bent zoveel bezig met andere dingen dat je bijna niet meer denkt aan het verhaal en daardoor vervaagt het grotendeels. Hetgeen wat deze game juist zo leuk maakt, weet het ook een beetje tegen te werken. We mogen van geluk spreken dat het geheel nog genoeg kracht bijzet om de zeilen bol te doen staan, want wij zijn nog lang niet klaar met deze game. We blijven toch van mening dat dit één van de beste games is voor de PlayStation Vita. Op naar Soul Sacrifice 2!

Pluspunten

  • Grafisch erg netjes afgewerkt
  • Veel variatie in aanvallen
  • Online coöp is heel aanlokkelijk
  • Gewaagde, tactische gameplay
  • Doorgaans erg sfeervol
  • Audiovisueel prachtwerk
  • Black Rites uitvoeren
  • Doodgaan betekent niet hopeloos toekijken
  • Erg boeiend verhaal…
  • Engelse voice acting doet niet onder voor de Japanse

Minpunten

  • … wat helaas door het grinden wat vervaagt
  • Omgevingen niet echt origineel
  • Je komt soms vast te zitten