Review: Metro: Last Light – Drie jaar geleden verscheen Metro 2033 voor de Xbox 360 en iets later voor de PC. Helaas alleen voor die platformen en dat was jammer, want het was een shooter met een gave setting waarin je soms met een claustrofobisch gevoel door de donkere ruimtes van het Russische metrostelsel aan het sluipen was. Met Metro: Last Light maakt de serie alsook ontwikkelaar 4A Games zijn debuut op de PS3. Een geslaagd debuut?

Na een nucleaire volgt een ondergrondse oorlog

Het is Moskou in het jaar 2034 en nog steeds kampt de bevolking met de gevolgen van een nucleaire oorlog. Rusland was het doelwit en de hoofdstad werd zwaar getroffen. Het hoofdpersonage van Metro 2033, Artyom, heeft dit alles niet bewust meegemaakt als één van de eerste kinderen die in de metro is geboren. In het verhaal van het origineel werd Artyom echt volwassen, maar ook één van de Rangers van The Order. De speciale eenheid van deze factie heeft als doel de metro te beschermen en hierdoor was daar de zware taak voor Artyom om een buitenaards ras genaamd de Dark Ones uit te schakelen. Dit omdat deze de ondergrondse metro bedreigden.

Met een raketaanval lijkt de uitroeiing een succes, maar in Metro: Last Light leren we dat het gevaar niet over is, maar dat deze keer de mensheid zeer kwade bedoelingen heeft die fatale gevolgen kunnen hebben. In de metro is namelijk nog steeds een strijd om macht aan de gang tussen verschillende facties. Zo heb je de Red Line, Fourth Reich met daar tussenin The Order met de Rangers. De twee eerstgenoemde hebben verkeerde intenties, want de Red Line heeft een communistische denkwijze en wil koste wat het kost de overheersende macht zijn. Ze gaan zover dat onschuldige burgers daarvoor moeten wijken en lijden.

De Fourth Reich kunnen Nazi’s worden genoemd. Zij meten de schedels van de bevolking en op die manier beoordelen ze of iemand normaal of gemuteerd is door de nucleaire straling. Kortom, geen fijn volk, maar het verhaal wat behoorlijk wat lagen bevat en interessant is, is toch meer een persoonlijk verhaal van Artyom zelf. In Metro 2033 velde Artyom het lot van de Dark Ones, maar al snel in het begin van de sequel komt hij er achter dat nog één klein exemplaar de aanval heeft overleeft. Hij confronteert Artyom met zijn verleden en laat zien dat hij zelfs een keer is gered door een Dark One.

Verder laat hij zien hoe bepaalde figuren van de Red Line en Fourth Reich echt zijn. Via vage hallucinaties ziet hij hun ware gezicht, maar ook hun plannen. Artyom besluit de Dark One in bescherming te nemen en samen te werken. Zo ga je als speler op verschillende missies om ervoor te zorgen dat de oorlog niet escaleert en de nog overgebleven bevolking niet volledig weggevaagd wordt. Dit met de Dark One aan je zijde. Als speler zal de Dark One niet constant bij je zijn en sterker nog, aan het begin ga je samen met andere Rangers en personages op pad. Later zal je ook geregeld in je eentje aan de slag gaan. Tijdens de missies zie je hoe het leven in de metro is of was, waar iedereen vecht om te overleven.

Grimmige wereld, maar vol met sfeer

In de wereld van Metro: Last Light zijn er de gevaarlijke mutanten die soms ondergronds te vinden zijn, maar het is vooral het gebrek aan eten en een normale leefomgeving. Als speler kom je soms in kleine vestigingen waarin dit maar al te duidelijk wordt. Ouders die amper voor hun kinderen kunnen zorgen en mensen die ziek zijn geworden door de straling. Het is een barre wereld die veel somberheid uitstraalt, wat gelijk een knappe prestatie is van 4A Games. Het ademt namelijk zoveel sfeer uit dat het terug te zien is in de details. Denk aan het Russische accent en het detail in kleine dorpjes, die bovendien erg gevarieerd ogen.

Niet alleen ondergronds bevat Metro: Last Light één van de meest bijzonder gerealiseerde post-apocalyptische omgevingen, maar ook bovengronds keken wij onze ogen uit. Ondergronds heb je de donkere gangen, levendige dorpjes, maar in de buitenlucht zie je pas hoeveel schade de oorlog heeft aangericht. Overal kapotte auto’s, ruïnes van wat voorheen woningen waren en zelfs vliegtuigen zijn er te vinden. Het is een onbegaanbare plaats geworden waar je ook nooit zonder gasmasker heen kunt gaan. Daarnaast zijn er de vele mutanten die je het leven zuur maken. De actie bovengronds is echter veel meer verhaal gedreven en je leert via de Dark One hoe het vroeger was. Het levert gave momenten op en dat is keer op keer erg boeiend.

Verschillende speelstijlen

Ondergronds is het waar de actie is, want in die missies ben je vooral aan het schieten of aan het sluipen, want hierin heb je een keuze. Je kunt de missies recht toe rechtaan uitspelen en iedereen die je tegenzit afmaken, of passief zijn en vijanden niet doden, maar knock-out slaan. Er zullen zelfs missies zijn waarbij je langs iedereen heen kunt sluipen. Voor elke keuze heb je een aparte tactiek nodig. Iedereen afschieten en je ervaart het als een echte FPS, maar kies je voor de wat meer passieve speelstijl, dan moet je goed elk level afzoeken naar de paden die je kunt afleggen. Bijna elk level is zo opgezet dat dit mogelijk is en dat beviel ons erg goed.

Je kunt hierdoor dus zelf situaties bepalen en stiekem langs vijanden sluipen om kogels te besparen. Deze zul je later nodig hebben in confrontaties met mutanten en shoot-outs. Als je met stealth speelt moet je in de levels voorzichtig kijken waar een route is om vijanden te ontwijken, stiekem te doden of knock-out te slaan. Hierbij speelt licht een grote rol evenals het observeren van vijanden. Zij patrouilleren door het level heen en hebben daarbij een licht op hun helm. Met een meter op je pols kun je naast het zien hoeveel zuurstof je nog hebt voor je gasmasker ook zien of je zichtbaar bent. Wordt het balkje bij de meter blauw dan ben je in het zicht en moet je uitkijken.

We merkten echter wel op dat de AI vrij wisselvalling is tijdens het ontwijken of besluipen. Soms lopen ze zo langs je terwijl je eigenlijk opgemerkt zou moeten worden. Daarnaast als je gezien bent weten ze precies waar je zit terwijl we ons vaak verplaatste. Het is dus wat uit balans. Hoewel de AI dus soms wat steken laat vallen verpest het niet geheel de ervaring, want hoe je ook speelt, we vermaakten ons prima. Soms wat sluipen en sneaky lichtbronnen uitschakelen door lampen kapot te schieten of ze er gewoon uit te draaien om vervolgens in een actievolle shoot-out te belanden. Er is genoeg variatie qua levels al lijken de levels waarbij je veel vijanden moet doden of ontwijken wel wat op elkaar.

Fraai arsenaal en geweldige setpieces

De ruimtes zijn daarbij niet al te groot en op een gegeven moment ken je het wel. Hierdoor kan bij de gameplay tegen het einde van de game wel wat eentonigheid intreden. Gelukkig bevat de game flink wat variatie in omgevingen en bleven wij door het boeiende verhaal gemotiveerd om door te spelen. De wapens en de setpieces hebben daar ook een groot aandeel in. Zo heeft Artyom een redelijk arsenaal aan wapens, welke bestaan uit eigen gemaakte creaties die ontwikkeld zijn in de metro. Je zult geen één normaal geproduceerd wapen zien.

Elk wapen heeft trouwens een eigen gevoel en effect, waarvan de meeste aanpasbaar zijn met verschillende attachments. Hierbij kun je kiezen om een wapen zo te maken dat deze bij een directe aanval het meest effectief is of een silencer toevoegen om sneaky even een headshot te maken. In de wereld vind je deze wapens, maar ze zijn ook te koop in winkels. Verder heb je naast vuurwapens bijvoorbeeld ook werpmessen, welke ideaal zijn om stiekem en snel een vijand uit te schakelen. De actie die dit allemaal oplevert is tof en het werkt als een trein. Het schieten gaat prima en het gooien van de werpmessen blijft alsmaar tof.

Toch moeten we zeggen dat de game als shooter weinig nieuws doet op dit gebied. Het zijn eerder de setpieces die ons af en toe met open mond achterlieten. Deze evenementen zijn dan wel scripted, maar zo gaaf weergegeven, waardoor je echt op het puntje van je stoel zit. Het is filmisch en er is duidelijk met liefde aandacht aan gegeven. Er is tevens zichtbaar aandacht uitgegaan naar het audiovisuele aspect van de game. Eerder gaven we al aan dat de wereld in Metro: Last Light bijzonder sfeervol is hoewel grimmig, maar het is grafisch een nette game geworden. Het ziet er op het eerste oog gewoon strak uit, waar vooral de mooie belichting opvalt.

Als je een kleine vestiging betreedt zie je overal de eerder genoemde details en natuurlijk de sfeer, maar het zijn ook de effecten bij de hallucinaties van Artyom of de regen en bloeddruppels op z’n gasmasker. Je komt overal sporen tegen van de oorlog boven en onder de grond en je ziet de kwaliteit er vanaf. Ook door hoe de game weleens filmisch wordt gepresenteerd is het qua immersie van hoog niveau. Het geluid mag hierbij niet ontbreken, want als je een goede surround set hebt staan voelt het zowat alsof je echt ondergronds in Moskou bent. Je hoort om je heen allerlei geluiden en als Artyom bijna zonder zuurstof zit hoor je zijn ademhaling anders worden. De bijpassende muziek draagt ook bij aan de gehele ervaring. Het is kortom op audiovisueel vlak net aan perfect.

Toch wat schaarse minpunten

Waarom wij net aan zeggen is omdat we toch de nodige grafische bugs tegenkwamen. Niet heel gek aangezien dit de eerste game is die 4A Games heeft geproduceerd voor de PS3, maar toch zonde omdat heet zeer storend kan zijn en je uit de ervaring haalt. We zagen zo vijanden die na het juist gooien van een werpmes bleven staan en vervolgens liepen we er naartoe, waardoor de game vastliep wat zelfs tot een corrupte save leidde. Het zijn technische fouten die opvallen aangezien de rest van de game prima is afgerond. Verder valt er op het gebied van minpunten niet veel te bespeuren. Het verhaal heeft af en toe een dipje en het tempo kan wisselvallig zijn, maar overall is het een toffe singleplayer waar je zeker twaalf uur (afhankelijk van type speelstijl) mee bezig bent.

Conclusie

Metro: Last Light is een geslaagd debuut te noemen voor de serie op de PS3. 4A Games heeft duidelijk met zeer veel liefde aan de game gewerkt. We zien niet vaak zo’n fraaie post-apocalyptische wereld, waarin tevens veel variatie zit en een hoop details. Hoewel het tempo niet altijd even sterk is, blijft het verhaal tot het einde boeiend. Dit komt vooral doordat de actie en de gameplay prima in orde zijn. Je hebt daarnaast keuze in speelstijl, maar zelfs ook keuzemomenten die het einde van de game bepalen. Qua shooter doet Metro: Last Light niet veel nieuws en de AI is soms wat gebrekkig, maar door de gehele ervaring is dat niet erg. De sfeer in de wereld, de filmische presentatie, het audiovisuele geheel en de actievolle setpieces maken dit tot een regelrechte aanrader.

Pluspunten

  • Prachtig vormgegeven en grimmige wereld
  • Leuke actie door variatie en setpieces
  • Goede besturing
  • Keuzes in speelstijl en eind
  • Audiovisueel verzorgd
  • Boeiend verhaal

Minpunten

  • Wisselvallige AI
  • Kleine technische fouten