Review: Painkiller: Hell & Damnation – Daniel Garner heeft toen hij nog een mens was een hoop dingen gedaan waar je vanuit een moraal perspectief zo je vraagtekens bij kunt plaatsen. Daniel was zich hiervan bewust en daar was opeens het moment dat hij het licht zag en hij het ‘slechte’ leven achter zich liet. Dit was van korte duur, want hij en zijn geliefde kwamen om bij een auto-ongeluk met als gevolg dat hij in de hel belandt en zij in de hemel.

Voor eeuwig gescheiden van elkaar of…

Zijn geliefde, Catherine, is waar hij alles voor zou doen en bij aanvang van de game loopt Daniel al geruime tijd rond in de hel. Hij is verschillende keren belazerd door zowel demonen als engelen, waardoor hij geen vertrouwen meer heeft in zijn toekomst – voor zover je het een toekomst kunt noemen. Maar op het juiste moment komt Death even langs en die vertelt hem dat hij zijn geliefde weer terug kan zien. Natuurlijk staat hier wat tegenover en dat is het verzamelen van 7000 zielen.

Enigszins argwanend neemt Daniel de opdracht aan en dat luidt ook gelijk de start van het knallende avontuur dat Painkiller: Hell & Damnation heet in. Knallend is de juiste omschrijving van het avontuur, enige punt is wel dat dit in negatieve zin is. Deze game bestaat namelijk van A tot Z uit het afschieten van allerlei gespuis dat rondwandelt in de hel. Dit blijf je herhalen totdat alle vijanden zijn gespawned die je in het betreffende level af moet schieten.

Zielen verzamelen van dode doden

Je doel is om 7000 zielen bij elkaar te sparen en die kun je alleen verkrijgen door de tegenstanders af te schieten. Dit is leuk als je 5 minuten speelt, na 20 minuten is het ook nog leuk en na 45 minuten ben je het zat. Met zeer veel moeite hadden we na een kleine 5 uur het einde bereikt en als we dan terugkijken dan komen we tot de conclusie dat we onze tijd grandioos hebben zitten verspillen, want er is geen enkel moment geweest dat we met echt veel plezier de game aan het spelen waren.

Je bent de gehele game alleen maar vijanden aan het afknallen en dat doe je met verschillende wapens. Op zich zijn die wapens wel geinig en gevarieerd, maar uiteindelijk hebben we een groot deel van de game uit kunnen spelen door stil te staan en slechts één knop in te drukken. Er is namelijk een wapen dat uit een drietal messen bestaat. Door R2 in te drukken gaan die messen ronddraaien en op die manier kun je een overgroot deel van de vijanden vrij snel uitschakelen.

De vijanden die hebben geen enkele vorm van kunstmatige intelligentie en lijken slechts één regel programmeercode te hebben die bestaat uit: ‘loop in één rechte lijn naar de speler toe en probeer hem te doden’. Het ding is alleen dat de vijanden zo ontzettend traag zijn met het afvuren van hun wapens of met het slaan met hun wapens dat ze al drie keer dood zijn voordat ze überhaupt een slag hebben kunnen uitdelen bij wijze van spreken. Goed, aangezien ze continu in één rechte lijn op je aflopen is het ook effectief om in een hoekje te gaan staan, je messen rond te laten draaien en de vijanden zichzelf te laten doden, want ze lopen er gewoon achter elkaar tegenaan.

Het is zo beroerd gesteld met de AI en de moeilijkheidsgraad dat ik doodleuk naar de keuken ben gelopen tijdens het spelen (met de R2 knop ingedrukt) en met moeite een glas cola in heb kunnen schenken. Toen ik terugkwam stond ik nog gewoon overeind en waren alle vijanden dood. Dit doden van vijanden is het enige wat je zult doen en nadat ze dood zijn zullen ze op een gegeven moment wegpoefen en dan verschijnt hun op te pikken ziel. Dat dit niet gelijk gebeurd is ons een raadsel, want hierdoor loop je continu heen en weer om de zielen op te pakken en dat is wat irritant, omdat je beperkte tijd hiervoor hebt.

Saai en slecht leveldesign

De vele vijanden, die allemaal hetzelfde zijn – er is immers weinig variatie – worden afgewisseld met eindbazen die je moet doden door… jawel, ook schieten. Eindbazen zijn altijd een welkome afwisseling, maar als die weinig tot geen uitdaging vormen dan heb je het wel snel gezien. Dan zijn er nog tarot kaarten die je kunt vinden in de game en nadien kunt kopen. Deze kun je vervolgens inzetten en die brengen wat power-ups met zich mee. Geinige toevoeging, maar eigenlijk niet bijzonder nuttig doordat je sowieso geen moeite met vijanden zult hebben.

Verder is er nog het visuele aspect en dat is ook niet echt iets waar we positief over kunnen zijn. De game kent wat verschillende vijanden, maar die zien er verder allemaal precies hetzelfde uit en ook de omgevingen zijn nu niet echt heel bijzonder. Je hebt het allemaal al eens eerder gezien en dan te bedenken dat het qua leveldesign ook niet al te denderend in elkaar zit. Zo blijven vijanden geregeld steken achter verschillende objecten en jij zult als speler ook geregeld opgehouden worden door dingen die er niet zijn.

Bloedende skeletten

Verder zijn verschillende levels enorm groot en ontbreekt iedere vorm van invulling en detail waardoor het lijkt alsof je een mooie Quake zit te spelen. Op het visuele vlak stelt het dus behoorlijk teleur en dan zijn er nog van die zaken waar je al snel je vraagtekens bij neerzet. Een goed voorbeeld is dat als je een skelet dood, er bloed in het rond vliegt. Ooit een skelet zien bloeden? Wie verzint dat? Het is totaal niet logisch en geeft nog maar eens aan hoe belachelijk de game eigenlijk is.

Dan is er nog de audio en dat is van hetzelfde erbarmelijke niveau als de graphics. Zo klinkt er op de achtergrond continu een metal deuntje dat je na twee uur meer dan zat bent. De vijanden maken ook nog wel geluid, maar dit is zo ontzettend simplistisch dat je ook hier niet echt warm van zal worden. Er had zoveel meer mee gedaan kunnen worden, maar in deze game bestaat het uit een reeks aan simpele audiosamples, althans zo lijkt het. Bovendien zijn er voldoende momenten waarop je geluid verwacht, maar die er nooit komt. Een enorme eindbaas die ter aarde stort moet voor een doffe klap en een zware dreun zorgen. We wachtten en wachtten, maar dit kwam er niet. Raar.

Conclusie:

We kunnen nog wel even doorgaan met het uitleggen waarom Painkiller: Hell & Damnation waardeloos is, maar de boodschap zal wellicht wel duidelijk zijn. Zoniet, hier een korte opsomming wat er mis is met de game; saai, onsamenhangend verhaal, extreem repetitief, lelijk, de audio is beroerd, volstrekt kansloze AI, geen hond online en in de coöp heb je te maken met framedrops. Painkiller: Hell & Damnation is helaas een uitstekend voorbeeld van hoe het niet moet. Wees verstandig en laat de game liggen.

Pluspunten

  • Wapens zijn wel geinig

Minpunten

  • Waardeloos verhaal
  • Repetitief
  • Saai
  • Multiplayer is leeg
  • Gebrek van de AI
  • Audiovisueel achterhaald