Review: Killer is Dead – Killer is Dead, een creatie van Grasshopper Manufacture met aan het hoofd mastermind Goichi Suda (die tevens de bijnaam Suda51 draagt), is alles behalve één ding: normaal. Kijkend naar Grasshopper Manufacture’s laatste hersenspinsels Lollipop Chainsaw en Shadow of the Damned, verbaast je dat misschien wat minder. Killer is Dead staat waarschijnlijk bovenaan de toren van merkwaardigheid. De game straalt vanaf het begin tot het eind absurditeit uit. Van de heuse gigolo missies waarin je ‘bijins’ (schoonheden in het Japans) verleidt om met je naar bed te gaan, tot een bondgenoot die onder een vrolijk deuntje en een zucht en een scheet sterft. Om 10 minuten later vrolijk, weer volledig in elkaar gezet natuurlijk, verder te gaan met zijn leven. En dat is nog maar een glimp van alle bizarheden die je zult tegenkomen in deze Japanse game in hart en nieren.

Killer. Lover. Executioner.

De game’s protagonist draagt de naam Mondo Zappa. Hij is een moordenaar in loondienst, werkend voor de firma Bryan Execution Firm.  In een semi-futuristische wereld waarin ruimtereisjes naar de maan en cybernetica de norm zijn geworden, is Mondo belast met het executeren van een serie gevaarlijke criminelen. Dat laatste gebeurt in principe altijd episodisch. De game is opgedeeld in iets meer dan een tiental episodes, welke allemaal ongeveer 20 tot 45 minuten duren.  Iedere episode trekt je meer in het absurde plot, dat verbazingwekkend goed te volgen is voor een game zo raar als deze. Vooral aan het einde neemt het verhaal een prettig te volgen tempo aan, waarbij actie, komedie en diepzinnigheid afwisselend aan bod komen.

Killer is Dead is in de kern een hack ’n slash actiegame met een paar flinterdunne RPG-elementen. De controls van dergelijke games zijn over het algemeen erg simpel en gemakkelijk te leren, dat is hier niet anders. Met vierkantje heb je volledige controle over Mondo’s geliefde katana ‘Gekkou’, wat letterlijk vertaalt Moonlight betekent. Gekkou heeft de unieke vaardigheid om het bloed van zijn vijanden te absorberen, wat meteen de munitie is voor Mondo’s andere wapen: zijn mechanische arm. Zijn cyborgarm, die hij op onverklaarbare wijze heeft verkregen, kan in verschillende allesvernietigende schietgerei veranderen. Denk aan een vernietigende laser en bijvoorbeeld een ijsschot om je vijanden te vertragen, zodat ze makkelijker zijn af te maken. Mondo’s vaardigheden zijn up te graden door middel van het verzamelen van kristallen die vijanden achter laten. Het hadden er meer mogen zijn, maar het is net genoeg om ons tevreden te houden.

Slice and Dice!

Hack ’n slash zou geen hack ’n slash zijn zonder de optie om te blocken en weg van het gevaar te rollen of dashen. Ook die opties zitten er vanzelfsprekend in. Andere noemenswaardige gevechtstechnieken zijn Mondo’s definiërende ‘Killer is Dead’ kill moves. Als je op het allerlaatste moment een aanval ontwijkt, vertraagt de tijd eventjes (zoals eerder gezien in bijvoorbeeld Bayonetta), en krijg je vervolgens de optie voorgeschoteld om de bron van je laatst ontweken aanval in duizend stukjes te hakken. Bij sommige vijanden zal een ‘R1’-tekentje boven hun hoofd verschijnen, wat aanduidt dat ze hevig verzwakt zijn. Het moment dat je dan R1 indrukt, toont Mondo Zappa zijn ware aard eventjes; hij veranderd voor een fractie van een seconde in een volledige cyborg en klieft op bloederige wijze zijn vijand doormidden. Hoewel het allemaal goed werkt en de combat zeker prettig speelt, is het niet bijzonder origineel.

De vijanden waartegen je het het vaakst opneemt zijn de ‘Wired’. Dit zijn een soort cyborg-achtige gedrochten, waar het heel lang niet duidelijk is wat ze zijn of waar ze vandaan komen. Ze bestaan in de formaten normaal en bijzonder groot. Deze monsters maken het gros van de vijanden die je moet verslaan, wat vaak niet al te veel moeite kost. Interessanter zijn de baasgevechten, die allemaal een nieuwe manier van denken triggeren. Je zult hun gedrag goed moeten bestuderen om te bepalen welke aanvallen het meest nut hebben. De baas designs lopen uit van een angstig meisje dat Alice heet en vervolgens veranderd in een afschrikwekkende spin tot een tot leven gewekte trein vervuld van wrok- en wraakgevoelens. Je hoort het al, het kan zo gek nog niet in deze game.

Te weinig meisjes om de gigolo uit te hangen

Na de game te hebben uitgespeeld is er nog meer dan genoeg te doen. Je speelt dan bijvoorbeeld de ‘very hard’ modus vrij. Als je die speelt ben je verzekerd van een haast onoverkomelijke uitdaging. Ook heb je uitdagingen, zij- en gigolo missies die je naast de hoofdmissies goed bezig kunnen houden, al zijn de gigolo missies bijna teveel van het goede. In de laatstgenoemde missies is het de bedoeling dat je contact maakt met één van de twee beschikbare vrouwen. Met je ‘gigolo vision’ probeer je wanneer de dame in kwestie even geen oogcontact met je maakt haar lichaam eens goed te observeren. Je bouwt hierdoor een meter op. Wanneer deze vol is, kan je haar hart proberen te veroveren door middel van het schenken van cadeaus. Als zij eenmaal vervuld is van blijdschap (nog een meter die dat aangeeft) stelt ze voor om het een stapje verder te gaan. Score!

Het probleem is echter dat het niet echt wat toevoegt aan de game. Daarnaast is dit iets waar de game mee adverteert en als je ziet dat er dan maar twee missies zijn, hadden ze het er wat ons betreft net zo goed uit kunnen laten. Oh, en deze missies moet je meerdere keren voltooien mocht je alle wapens willen vrijspelen voor je mechanische arm én alle trofeeën willen halen. We begrijpen dat het ‘ladies man’-imago bij hem hoort, maar dit hadden we graag beter uitgewerkt gezien. Dit is gewoonweg te weinig, ook al word het nog een beetje uitgebreid met DLC.

Het is ook spijtig dat de omgevingen van de hoofdmissies excessief worden hergebruikt voor alle andere missies, behalve de (schamele) twee gigolo missies. Dat is ook meteen onze grootste hinderpaal in deze game; het recycleren van omgevingen. Sommige zijmissies zijn letterlijk één op één overgenomen stukjes uit de hoofdmissie. Je doet ze dus al opnieuw en als je de hoogste haalbare rank wilt bereiken voor de missie (AAA) dan moet je ze nog vaker opnieuw doen. Dit kan erg saai worden.

Werkelijk een lust voor het oog

Het eerste wat je opvalt aan Killer is Dead, is de ronduit oogstrelende artstyle van het spel. We zijn blij te kunnen melden dat dit fenomeen consistent blijft – zoniet mooier wordt – gedurende het hele spel. De zogenoemde ‘cel shading’ artstyle, ook wel ‘toon shading’ genoemd, is een techniek om computer graphics eruit te laten zien alsof het met de hand is getekend. Daardoor creëer je een haast stripachtige of cartooneske look. Killer is Dead is één van de mooiste cel shaded games tot nu toe, zoveel is zeker. Maar het is niet alleen de stijl waar de ontwikkelaar zo kundig mee is omgegaan. In sommige sequenties worden de camera controls even van je gestolen. Vrees niet, dit komt dat specifieke gedeelte alleen maar ten goede. Een voorbeeld: op een gegeven moment beleeft Mondo een nachtmerrie. In die nachtmerrie is het nacht en hij begeeft zich op een minuscuul eiland. Terwijl hij loopt, verdwijnt de grond achter zich en komt het tegelijkertijd voor zijn voeten er weer bij. Dan worden de camera controls van je afgepakt en wordt de camera in kikkerperspectief schuin achter Mondo geplaatst. Je krijgt een oogverblindend beeld van een zilveren maan buitenproportioneel groot. Zo mooi, dat je echt even stil blijft staan om het decor even in je op te nemen. Prachtig, als een game dat bij je kan doen.

Dit alles wordt vergezeld door een interessante soundtrack. Bij iedere episode en ieder baasgevecht krijg je een nieuwe track te horen. Dit geeft elk level een eigen karakter. De soundtrack kent geen grenzen met de rustige jazz muziek die je op de achtergrond hoort wanneer je de bar bezoekt, of de upbeat drum and bass wanneer je onder tijdsdruk een gebouw moet verlaten. De optie tussen de puike Japanse en de iets mindere Engelse stemmen is ook altijd een welkome. Dit en het prachtige art design zijn de momenten waarop de game soms echt positief weet te verbazen.

Conclusie:

Killer is Dead is een vreemde eend in de bijt, dat mag nu wel duidelijk zijn. Het gevoel wat je hoogstwaarschijnlijk bij de game zal hebben reikt van; ‘Oh, wat prachtig!’ naar; ‘Moet dit nou?’. Met name van de artstyle en sound design zal je vrolijk worden. Van de herhaling in alle zijmissies en de gerecycleerde levels en omgevingen dan weer niet. Of je de game wilt masteren, ligt helemaal aan het feit of je de gerecyclede gedeeltes door de vingers kan zien. Al met al is het zeker de moeite waard om al het moois en de absurditeit die deze Japanse game waarborgt zeker op zijn minst één keer te zien en ervaren.

Pluspunten

  • Sublieme art directie
  • Prachtige cel shaded graphics
  • Bevredigende combat
  • Interessante soundtrack
  • Bij tijd en wijlen gekke humor

Minpunten

  • Gerecycleerde stukjes
  • Soms teveel van het goede
  • Karige en haast verplichte gigolomissies