Gespeeld: Octodad: Dadliest Catch – De PlayStation 4 launch line-up ziet er behoorlijk gevarieerd uit met shooters, een racegame, een platformer en meer. De meeste games zijn games in populaire genres, maar er verschijnen ook wat titels die wat lastiger te omschrijven zijn en die vrij uniek uit de hoek komen. Hohokum is hier een uitstekend voorbeeld van, maar ook de indie game Octodad: Dadliest Catch is een uiterst vreemde eend in de bijt. Een vreemde game, dat zonder meer, maar ook een game die uiterst vermakelijk kan zijn en wij konden ermee spelen.

Een octopus die niemand ziet

Voordat ik het over de gameplay ga hebben, is het zaak om enige achtergrondinformatie te geven over het verhaal en dat is net zo weird als de gameplay zelf. In Octodad speel je namelijk met een octopus en hij heeft eigenlijk alles voor elkaar. Hij heeft een geliefde, een baan en meer. De enige twist is dat niemand weet en doorheeft dat hij een octopus is. Of iedereen is oerstom of ze hebben serieuze oogproblemen, maar dat mag in deze game niet baten, want dat levert een meer dan bijzondere opzet voor een game op, met dito gameplay.

Octodad gaat namelijk trouwen met zijn geliefde, maar voordat hij daadwerkelijk het jawoord geeft, moet hij eerst verzorgd zijn. Strak in het pak dus en dat is waar wij als speler mee aan de slag konden. Het betrof een zeer korte demo, maar wel eentje die ons een glimp van de gameplay die we mogen verwachten liet zien. De manier van spelen is namelijk wel heel erg bijzonder en tegelijkertijd onhandig te noemen, maar dat is net de charme van de game. Het klungelige gedoe waar je continu mee te maken hebt… maar wat wil je? Octodad heeft geen benen of armen, hij heeft tentakels.

Stap voor stap lopen

Waar het kort op neer komt – op basis van de korte demo – is dat je met Octodad eigenlijk allerhande opdrachten moet uitvoeren. Denk dan aan een das strikken, een sleutel pakken om zo toegang te krijgen tot de ruimte waar de ringen liggen, en meer. Natuurlijk zal dat in de complete game veel uitgebreider en gevarieerder zijn, maar wat de speelbare demo goed liet zien, was de relatief unieke en gelijk volstrekt onhandige manier van spelen.

Je controleert met de L2 en R2 knoppen de tentakels van Octodad en hierbij kun je switchen tussen zijn ‘armen’ of ‘benen’. Met L2 zet je een stap met je linker tentakel of beweeg je je linker tentakel en met R2… afijn, je snapt het wel. Maar waar een mens fatsoenlijke stappen zet, flubber je met de tentakels werkelijk alle kanten op en dat levert een bizar stappenpatroon op dat je gelijk de slappe lach bezorgt. Het gaat zo onhandig met daarbij prima physics dat het er belachelijk uitziet. Juist doordat de game eigenlijk volstrekt onspeelbaar is, komt de charme van Octodad naar boven en dat maakt de game alleen qua besturing al een uitdaging en een stuk vermaak op zich.

Na enige gewenning kun je op een gegeven moment wel ‘fatsoenlijk’ stappen zetten, maar doordat Octodad alle kanten op kan, zul je alles omver lopen met een ravage tot gevolg. Gelukkig is de wereld zich er niet van bewust dat we te maken hebben met een octopus, dus die kan wat hebben, maar hoe dat in de uiteindelijke game gaat uitpakken, is nog een raadsel. Er zal ongetwijfeld een moment komen dat mensen achter de ware oorsprong van Octodad – de zee – komen, met natuurlijk hilarische consequenties.

De armen zijn nog klunziger

Het lopen met Octodad is op zich al een uitdaging, maar zoals al aangegeven, went dat op een gegeven moment. Waar je vooral veel moeite mee zult hebben, is het besturen van de ‘armen’. De linker analoge stick controleert de linkerarm en de rechter stick de rechter. Hierbij kun je je ‘arm’ vooruit steken, omhoog, omlaag, links, rechts, diagonaal en nog tig andere kanten op. Als je dan dingen moet pakken, moet je die goed vasthouden, want als je het object laat vallen, wordt het alleen nog maar moeilijker. Maar doordat je alle kanten opzwiept met je arm, zul je bij een slechte controle sowieso al het halve interieur in puin meppen. Neem maar van ons aan dat dat in deze context, hoe goed je het ook probeert te doen, lachen is.

Tja…

De gameplay van Octodad is voor zover we konden spelen één en al vermaak, dus daar zal de game zeker op gaan scoren. Wat wel een beetje tegenviel, was de visuele kwaliteit van Octodad. Het is nogal matig te noemen en zeker PS4 onwaardig. Kanttekening is wel dat het een game betreft die ooit gestart is als studentenproject op een Amerikaanse universiteit, wat vervolgens via Kickstarter is uitgegroeid en met ondersteuning van Sony nu op de PS4 uitkomt, maar we hopen dat de visuele kwaliteit nog wat opgekrikt gaat worden, want dat viel een beetje tegen. Het enige kritische punt overigens tot zover.

Voorlopige conclusie:

We zijn wat kritisch op het visuele aspect van Octodad, maar los daarvan belooft het een zeer vermakelijke en originele game te worden. De besturing is prima en vertaalt zich naar volstrekt onmogelijke in-game bewegingen om fatsoenlijk te doen wat de game je opdraagt en dat is net de kracht van Octodad. Het concept is origineel, levert uitermate grappige situaties op en de korte demo deed ons verlangen naar meer. Precies wat een demo moet doen dus. Octodad: Dadliest Catch kan zomaar eens één van de grote verrassingen bij de PlayStation 4 launch zijn. Hou de game in de gaten.