Review: Final Fantasy X/X-2 HD Remaster

Review: Final Fantasy X/X-2 HD Remaster – Het is alweer zo’n 12 jaar geleden dat Final Fantasy X in Europa verscheen en menig RPG liefhebber werd vanaf een zekere datum in mei een tijdje kluizenaar. Ben je er zo één of ken je er één (of meerdere), dan zal het aan huis laten bezorgen van voedsel en weinig tijd voor de vriend(in) je bekend in de oren klinken. Ziek melden voor school en/of werk was ook geen onbekende smoes voor die tijd en voordat je het wist had je slaaptekort te pakken – Square Enix had mooi werk afgeleverd. Voor deze game stapten ze af van het Active Time Battle system, om even compleet Turn Based te gaan. De opvolger – FFX-2 – welke enkele van FFX’s hoofdpersonages leent, maakt de terugkeer naar de opgevoerde combat en maakt een volledige ommekeer als het gaat om sfeer en verhaal. Hoewel er van beide voor- en tegenstanders zijn, is een oppoetsbeurt nooit verkeerd en “mooi” hoort bij games geen kwestie van smaak te zijn.

Herinner jij je nog je eerste tranen om een game?

Final Fantasy X stond altijd bekend om de doordringende sfeer. Waar alles eerst zo vredig en vrolijk was, vervalt de wereld al snel in een dichte duisternis wanneer Sin zijn opwachting maakt. Al snel maak je kennis met meerdere hoofdpersonages, waarvan één in het bijzonder: Yuna. Door middel van de cut-scènes en extravagantie aan verhaal, sluit je al gauw de hoofdpersonages in je hart. Hun lot is jouw lot en je voelt je genoodzaakt alles tot een goed einde te brengen – één van de kenmerkende elementen waar Square Enix zich vooral bij de Final Fantasy franchise op richt. Tot voor kort waren ze hier – naar onze smaak – altijd nog heer en meester in, maar aangekomen in 2014 mogen ze er wel iets meer kracht achter zetten.

Gelukkig worden de kleine tegenvallers van nu nog afgewisseld met de grootheden van weleer, welke inhoudelijk nog met groot gemak meekunnen met de knallers van de “next-gen”. Onbetwist één van de betere redenen om je PlayStation 3 te houden of je PS Vita weer eens uit de kast te halen. Beide games zijn niet alleen voorzien een make-over, maar zijn ook voorzien van de content die eerder exclusief was voor Japan en er is ook wat extra aandacht besteed aan de deuntjes die grootheid Nobuo Uematsu pas echt op de kaart zette. Zelfs niet-Final Fantasy fans kennen “To Zanarkand” of “Suteki da ne” wel en dat is niet zonder reden. De pracht en praal is nu nog zuiverder vastgelegd en weet wederom de alom bekende sfeer te bekrachtigen – met net dat schepje extra.

Een mankement hier en daar

Hoewel beide games zeker de moeite waard zijn, zul je vooral bij Final Fantasy X tegen een paar mankementen aanlopen die in de huidige tijd echt ‘not done’ zijn. Vaste camerastandpunten die bepaalde stukken moeilijk zichtbaar maken, dus maak je ook maar klaar voor veel tegen muren lopen bij het van gebied verwisselen. Een ietwat beperkte draaihoek, waardoor je dus regelmatig de verkeerde kant oploopt in nauwe ruimtes. De nogal hoekige animaties van de bijpersonages en het veelvoud van ‘layering’ die door het extensieve polijsten ineens extra duidelijk wordt. Een voorbeeld hiervan zie je duidelijk aan schitteringen in textures zoals water, of het verschil tussen hoofdpersonage en achtergrond. Het lijkt er bijna opgeplakt. Aan de cinematische cut-scènes en de pre-rendered omgevingen in de game is behalve een upscale van 4:3 naar 16:9 niets gedaan, maar deze waren 10 jaar geleden al bloedmooi en ook in 2014 is dat niet anders.

Iets minder statische controls

Naast het verschil in combat, krijg je in Final Fantasy X-2 iets meer de controle in eigen hand. In specifieke gedeeltes kun je het camerastandpunt aanpassen en je zit ook niet meer vastgenageld aan de grond. De game krijgt te maken met meerdere lagen, waar je op en af kunt springen en zelfs klimmen is een optie. Een additie is nog de dress spheres, die afhankelijk van kleding je combat stijl aanpassen en dus is het wisselen van personages niet meer nodig (dit zie je wederom terug in Lightning Returns: Final Fantasy XIII, maar de introductie in de franchise dateert al uit 1990, met de release van Final Fantasy III). Het verhaal van FFX is ook veel serieuzer en door de sfeer een stuk pakkender dan dat van FFX-2, waarin je een duidelijk Charlies Angels gehalte terugziet. Zang, dans en een overvloed aan minigames maakt het allemaal net even wat vrolijker, waardoor het verhaal wat oppervlakkig blijft met als resultaat dat de echte liefhebber toch vaak naar de voorganger neigt.

Conclusie:

Ondanks de kleine minpuntjes, is de vooruitgang erg sterk merkbaar. En doordat het toch al een tijdje geleden is dat we de game hadden gespeeld, is het erg uitnodigend om het nog een keer te spelen. Vooral degene die de games toentertijd hebben overgeslagen om welke reden dan ook of de wat jongere gamers onder ons die pas hun liefde voor het genre hebben gevonden, zullen er goed aan doen om dit duo eens op te pikken. De combinatie van zang, muziek, sfeer, verhaal en de graphics in een nieuw jasje zorgen nog steeds voor een betoverende ervaring. Dan hebben we het nog niet eens gehad over het aantal speeluren die je in deze games kunt steken voor je alles hebt uitgespeeld. Zelfs de main storyline doorspelen zorgt al voor meer uren vermaak dan de gemiddelde game uit 2014. Houd je van strategisch nadenken, met eindbaas gevechten die met gemak een uur in beslag kunnen nemen? Dan is Final Fantasy X helemaal jouw ding. Ben je meer van de snelle actie, minder menuutjes en een wat luchtiger verhaal? Laat dan Final Fantasy X-2 niet aan je voorbij gaan.

Pluspunten

• De welbekende sfeer keert terug
• Verhaal weet nog steeds te overtuigen
• Muziek klinkt super
• Upscaling netjes gelukt, vooral bij FFX-2, wauw!
• Een echte RPG kent meer dan 200 speeluren
• De CGI blijft awesome

Minpunten

• Groot (grafisch) verschil tussen hoofd- en bijpersonages
• Fixed camerastandpunten
• Beperkte draaihoek bij het lopen