Review: Wolfenstein: The New Order – De Tweede Wereldoorlog is gelukkig gewonnen door de geallieerden, maar als dat niet het geval was geweest, dan vielen we nu onder een Duits regime of eigenlijk ieder ander logisch scenario zou denkbaar zijn geweest. Misschien hadden de Russen uiteindelijk wel gewonnen en was Europa één gigantisch Sovjet rijk geweest. Het zijn allemaal uitkomsten van een oorlog die onder de noemer ‘wat als’ vallen en gelukkig leven we anno 2014 in een vrij Europa zonder enige bezetter, maar dat had ook behoorlijk anders kunnen uitpakken. Wolfenstein: The New Order schetst ons zo’n beeld.

B.J. Blazkowicz, de menselijke moordmachine

In Wolfenstein: The New Order volg je het verhaal van B.J. Blazkowicz, die gerekend kan worden tot één van meest talentvolle strijders ooit, aangezien deze kerel praktisch alles overleeft. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot en na een actievol begin, spring je vooruit in de tijd naar 1960 om erachter te komen dat de oorlog allang voorbij is en dat de nazi’s regeren. Dat Blazkowicz 14 jaar als een kasplantje leeft om vervolgens weer vol gas zijn oude skills te botvieren op de nazi’s is een wat vreemde gang van zaken, maar hé… het is Wolfenstein, dus dan kan dat.

Blazkowicz kent een immense haat tegen de nazi’s en hij ziet het dan ook niet zitten om als een simpele onderdaan de rest van z’n leven uit te zitten. Reden genoeg om je aan te sluiten bij het Poolse verzet om vanuit de kern van het nazi regime – in Berlijn – er alles aan te doen om de bezetter waar mogelijk te irriteren, saboteren en uiteindelijk domweg een kopje kleiner te maken. Het Poolse verzet is daarbij een club van een stelletje watjes, want alle gevaarlijke dingen moet Blazkowicz gaan opknappen. Maar goed, met iemand die min of meer een onsterfelijk imago heeft, is dat een logische keuze.

Dat resulteert in een heerlijke shooter die gruwelijkheden en gore niet schuwt, maar daarbij gelijk enigszins menselijk overkomt. Het personage Blazkowicz kent een vrij unieke identiteit, want waar hij als een bezetene tekeergaat en ook nazi’s met een kettingzaag te lijf gaan geen enkel probleem vindt, heeft hij doorgaans een rustig en kalm karakter met zo hier en daar een vleugje vriendelijkheid. Zijn haat tegen de nazi’s overschaduwt echter alles en dat levert een meer dan vermakelijk avontuur op.

Een rooskleurige strijd

Het verhaal van Wolfenstein: The New Order is misschien niet het best geschreven verhaal ooit, maar in grote lijnen komt het erop neer dat je de nazi’s waar dan ook probeert te saboteren door met hun materiaal aan de haal te gaan en hun kritische kernpunten aan te vallen. Dat wordt aangevuld door hoogwaardige technologie en mogelijkheden die door een eeuwenoud gezelschap zijn ontwikkeld. Hoewel de nazi’s hun oorlogsmachine voornamelijk op die technologie hebben gebaseerd door domweg hun ideeën te stelen, hebben ze niet alle geheimen gevonden. Na wat wikken en wegen zal een professor van het geheime gezelschap het verzet bijstaan en dat maakt de strijd een stuk rooskleuriger. Althans, de verwachte uitkomst.

Lang niet iedere shooter heeft een even interessant verhaal, maar in het geval van deze game kunnen we niet anders dan positief zijn. Het plot is vooral erg boeiend en de geschiedenis wordt daarbij aangevuld door fragmenten uit kranten, informatie die je via audiologs ontvangt en meer. Naast Blazkowicz zijn er bovendien verschillende andere personages die net zo karakteristiek zijn ingevuld door Machine Games, waardoor ze allen serieus te nemen zijn, met als hoogtepunten de sterke voice-acting en interessante dialogen. Voeg daar een grafisch netjes geheel aan toe en de game slaagt absoluut op audiovisueel vlak!

Oldschool gameplay

Shooters zijn vandaag de dag uitgebreid, geavanceerd en er lijkt een soort ongeschreven regel te zijn dat ze zo complex mogelijk in elkaar moeten zitten. Van dit alles is geen sprake in Wolfenstein: The New Order. Machine Games lapt alle figuurlijke shooter regels aan z’n laars en komt met klassieke gameplay, onrealistische mogelijkheden en brute actie. Omwille van het verhaal en de alternatieve realiteit is men helemaal los kunnen gaan met hun eigen interpretatie van een geavanceerd leger op basis van eeuwenoude – vooruitstrevende – kennis en technologie, en ja: dan krijg je dit.

De nazi’s hebben allerlei oorlogsmachines – die verdomd lastig te slopen zijn – die het vuile werk voor ze opknappen en daarnaast zit de game ook vol met geavanceerd wapentuig. In de kern ben je alleen maar aan het knallen op alles wat beweegt en aangezien je praktisch ieder wapen kan dual-wielden, is het des te spectaculairder. Je kunt echter ook voor stealth kiezen, maar de kans is groot dat het uiteindelijk resulteert in het omver maaien van nazi’s. Dit schieten voelt heerlijk aan en dat is ook gelijk één van de aspecten die de game tot een verslavend geheel maken. Bovendien ben je al snel een uur of twaalf aan het knallen voordat je het einde hebt bereikt.

De game is ook behoorlijk lineair, maar weet zich wel continu anders aan te dienen door een forse variatie in omgevingen, waarbij je tevens de keuze hebt om voor de harde actie of juist subtiele stealth te gaan. Daarbij werk je een vooraf vastgesteld objective af en als je tijd hebt, kan je nog wat zijmissies meepakken. Het is wat dat betreft een behoorlijk rechttoe rechtaan shooter die ook qua elementen erg oldschool aanvoelt. Je zult namelijk healthpacks op moeten pakken, je armor moeten aanvullen en ook nieuwe ammo handmatig van de grond moeten oprapen. Je hebt dus geen automatische health regeneration, alhoewel je het wel kan upgraden, waardoor je op een gegeven moment ver over de honderd health punten hebt.

B.J. Raacskowicz

Doordat de game een lineaire en rechttoe rechtaan opzet kent, raas je als een ware oorlogsmachine door de levels heen, waarbij je op de opdrachten na eigenlijk alleen maar nazi’s aan het doden bent. Tussendoor kun je nog op zoek naar de nodige te verzamelen objecten en tevens kent de game een tweesplitsing in het verhaal waardoor de replaywaarde netjes te noemen valt. Maar het is vooral de gameplay die zo heerlijk aanvoelt dat je de game opnieuw gaat uitspelen en met een totale speelduur van rond de twaalf uur per playthrough kun je wel even vooruit. Het is overigens vrij bijzonder anno 2014 dat er een shooter verschijnt met zoveel uren gameplay en dat terwijl je eigenlijk in een vrij hoog tempo door de levels heen gaat.

Geavanceerd leger met domme soldaten

Wolfenstein: The New Order is in elk opzicht een verzorgde shooter die degelijk in elkaar zit, maar wat een beetje vreemd is, is dat de nazi’s vrij dom zijn. Het naziregime heeft de beschikking over behoorlijk geavanceerd materiaal en ook de soldaten hebben veel mogelijkheden tot hun beschikking om de bevolking te onderdrukken, maar toch zijn de soldaten an sich vrij dom. De AI is niet altijd even sterk en hoewel het in deze game natuurlijk draait om nazi’s afschieten, ontbreekt het het overgrote deel van de nazi’s toch aan anticipatie en hoewel ze pro-actief bezig zijn om jou te flanken, heeft het veelal weinig zin omdat ze zich op vrij domme plekken positioneren.

Ook komt het geregeld voor dat wapens, vijanden en meer in de lucht blijven hangen en dat is toch een beetje een knullig aanzicht. Veel meer storend is echter het selectiewiel voor je wapentuig. Je kunt snel wisselen tussen je primaire en secundaire wapen via het driehoekje, maar als je de wapens die hieronder vallen wilt wisselen, moet je via L1 het wapenwiel naar voren halen. Via de analoge stick kies je vervolgens het wapen en je kunt verder. De game reageert echter nogal flets op je besturing, waardoor het zeer vaak voorkomt dat je per ongeluk een ander wapen pakt en doordat de game niet pauzeert, moet je het dus zeer snel doen. Dat kan in het heetst van de strijd regelmatig voor een game over scherm zorgen en dat is knap irritant.

Conclusie:

Wolfenstein: The New Order doet helemaal zijn eigen ding en mixt een interessant verhaal met brute actie, oldschool gameplay en fijne afwisseling in de levels. Met pakweg een uur of twaalf aan gameplay en een verslavende werking waardoor je de game opnieuw gaat spelen, is deze singleplayer-only game wat ons betreft een absolute aanrader. Ja, de game kent wat minpunten die zo nu en dan frustrerend werken, maar deze hebben te weinig invloed om de gameplay te bederven. Met dat gegeven kun je het shooter tijdperk van weleer herbeleven op een nieuwe generatie consoles doordat Wolfenstein terugvalt op klassieke elementen, maar hier toch een toffe draai aan weet te geven, wat de titel tot niets anders dan een heerlijke shooter maakt!

Pluspunten

  • Interessant verhaal
  • B.J. Blazkowicz
  • Heerlijke gameplay
  • Hersenloos knallen
  • Dual wielden
  • Lang speelbaar voor een game zonder multiplayer

Minpunten

  • Selectiewiel van wapens werkt niet prettig
  • AI is wat matig