Gespeeld: Shadow Warrior – De naam 3D Realms moet iedereen die al wat langer games speelt bekend in de oren klinken. Deze studio is verantwoordelijk voor onder andere Duke Nukem, welke natuurlijk een legende is binnen het landschap van games. Een andere game die ook uit die studio kwam, was Shadow Warrior, een game die in 1997 verscheen en wel wat weg had van Duke Nukem. Een personage dat de ene na de andere lollige, dan wel bizarre oneliner eruit gooit en natuurlijk grove actie niet schuwt. Nu is Shadow Warrior terug en wij gingen met de game aan de slag.

Lo Wang

Lo Wang speelt in deze reboot de hoofdrol en hij komt onverhoopt terecht in een situatie met veel criminelen, demonen en meer. Om hier wat tegen te kunnen doen zal hij zijn katana erbij moeten pakken en er als een bezetene op los gaan hakken, net zolang totdat alles en iedereen dood is. Lo Wang is als een patser in een dikke bak nogal zeker van zijn zaak en zijn oneliners leveren zo nu en dan best vermakelijke momenten op. Maar de kracht van de game zit hem in de gameplay en dat is het relatief extreme geweld dat hiermee gepaard gaat.

De vraag is alleen in hoeverre de gameplay voldoende biedt om een geheel avontuur mee door te komen. We hebben ongeveer een klein half uurtje met Lo Wang er op los kunnen hakken en dat was behoorlijk vermakelijk, zijn katana is werkelijk vlijmscherp en zonder ook maar enige moeite kun je hiermee hordes aan vijanden een kopje kleiner maken. De echte sadist kan ook na de dood van de vijand er nog verder op in blijven hakken, net zolang tot dat er bijna niets meer van over is. Ieder z’n hobby zeggen we dan maar.

Je skills en mogelijkheden uitbreiden

Een aantal uren je een weg banen door een game waarbij je domweg alles kapot hakt is zeker geinig, in het begin dan. We hebben tijdens het spelen van Shadow Warrior absoluut de lol van het hakken en geweld ingezien, maar het riekt wel een beetje naar repetitieve gameplay. Om dat enigszins te voorkomen krijg je gaandeweg ook nieuwe wapens en leer je nieuwe mogelijkheden, waardoor je verschillende aanval moves verder uitgebreid worden en welke je ook nodig hebt om bepaalde deuren te kunnen openen.

De game bouwt daarmee ogenschijnlijk de gameplay mogelijkheden steeds verder uit en dat is een positieve zaak, het creëert immers enige diepgang. Toch betrapten we ons er op om gewoon maar als een bezetene door te blijven hakken waarbij het gevoel ons bekruipt dat die eventuele diepgang misschien een leuke extra is, maar geen noodzakelijk goed. De game lijkt desalniettemin wel enige afwisseling te willen bieden, maar of het daar effectief in gaat slagen blijft vooralsnog even afwachten.

Hersenloos

Hoe je het wend of keert, uiteindelijk is Shadow Warrior een game die weinig om het lijf heeft. Het is hakken tot je een ons weegt, waarbij je een lineair pad volgt wat geleid wordt aan een verhaal waarbij Lo Wang zijn hersenspinsels er met enige regelmaat uitgooit. Het spelen ging uitermate vlot en het lijkt in dat opzicht ook een heerlijk hersenloze hack & slasher te worden vanuit first person perspectief. Het heeft ook die klassieke vibe van de vroegere games van 3D Realms in zich, waarbij het vooral draait om het grove geweld, humor en simpele gameplay.

Je hebt weleens frustratie die je wilt uiten en dat kan op een veilige manier in Shadow Warrior, want de game leent zich door het in feite domme vermaak uitstekend om je eens helemaal uit te leven en hoe basaal de gameplay ingrediënten ook zijn, het blijft op één of andere manier best wel behoorlijk vermakelijk. Wat iets minder aan de game is, is dat het visueel nogal gedateerd oogt. Het ziet er uit als een visueel leuke PlayStation 3 game, maar het ding is dat we de PlayStation 4 versie aan het spelen waren. Het is allemaal nogal simpel ingevuld en ook schuwt de ontwikkelaar het herhalen van bepaalde textures absoluut niet, waardoor we in de eerste twinting minuten spelen al veel dezelfde dingen tegenkwamen.

Voorlopige conclusie:

Shadow Warrior gaat allesbehalve een hoogvlieger worden, maar dat hoeft helemaal geen slechte zaak te zijn. Het is de humor, het grove geweld en natuurlijk Lo Wang die het maken tot een mengelmoes van klassieke gameplay en dom vermaak. De gameplay werkt als een zonnetje en het is best wel even lekker om volledig ongestraft er als een bezetene op los te gaan hakken met een katana. Shadow Warrior lijkt op basis van een klein half uur spelen een aardige remake te gaan worden waarbij we de indruk krijgen dat het vooral een game is waar je even een klein uurtje helemaal in los kan gaan om daarna wat anders te doen – en dat een dag later te herhalen. Binnenkort onze Shadow Warrior review.