Review: DmC Devil May Cry: Definitive Edition – Iets meer dan 2 jaar geleden kwam Capcom met de reboot van Devil May Cry, welke door Ninja Theory was ontwikkeld. Het was een andere Dante inclusief zwart haar met een houding alsof niets hem wat kon schelen. Hoewel het qua opzet anders was dan wat we gewend waren van de serie, stond de actie nog steeds als een huis. Deze week komt de definitieve editie naar de huidige generatie en dat betekent een aantal vernieuwingen en verbeteringen. We stapten wederom in de wereld die Limbo heet om te zien hoe de game er nu voor staat. Hoe ons dat beviel, lees je hieronder in de review van DmC Devil May Cry: Definitive Edition.

De normale wereld is niet wat het lijkt, maar wel mooier

Wellicht is de setting en het verhaal van de game je volledig vreemd en om die reden even een korte samenvatting van wat je kunt verwachten op dit gebied. Jij bent als speler Dante, wat natuurlijk niet echt een verrassing is, maar al snel wordt het duidelijk dat hij zich in een wereld bevindt die niets anders dan duivels is. De wereld wordt gecontroleerd door een demonische kracht en via de hulp van een organisatie weet Dante dat hij via Limbo de demonen kan stoppen. Gaandeweg komt hij er tevens achter dat hij een tweelingbroer genaamd Vergil heeft, die hij sinds zijn jeugd niet meer heeft gezien. Het verhaal, wat traag op gang komt, gaat dus over het gevecht met de demonen en de band tussen Dante en zijn broer. Dit blijft de hele game lang interessant en is ook een mooie introductie tot de ingesloten DLC bij deze editie.

Het verhaal brengt je dus in Limbo en deze bizarre wereld was al een lust voor het oog op de vorige generatie consoles, maar nu nog meer. De game is in deze editie speelbaar in 1080p en dat is goed te merken. Je speelt dan wel in een duistere dimensie, maar de kleuren spatten nog meer van je scherm en visueel is het hierdoor een nog fraaiere game geworden. De wereld bevat ook zeker meer details en de personages ogen allemaal net wat scherper. Is het daarmee een groot verschil? Nee, dat niet zozeer, maar het komt wat fijner over. Helaas moeten we daar een kleine kanttekening bij plaatsen, want in sommige situaties is de game op dit vlak nog steeds wat grof. Zo zijn bepaalde textures redelijk mat en ronduit lelijk. Soms is de balans weg en hieraan kan je echt zien dat het een opgepoetste versie is.

Wat loopt het verdomd vloeiend

Op visueel vlak is de game dus prima en het geluid is nog steeds op een mooi niveau, want de wapens klinken nog steeds hard en zodra je een lange combo maakt op vijanden en de grove en harde muziek (van o.a. Combichrist) op de achtergrond hoort, is het genieten. En als we het over genieten hebben, dan moeten we meteen de gameplay aanhalen, want dit was in het origineel al in orde, maar is nu nog meer vermakelijk. Hoe komt dit? 60 frames per seconde! Ja, de actie loopt op een ontzettend vloeiende 60 frames per seconde, waardoor het een erg soepele ervaring is. Het aan elkaar rijgen van combinaties ging voor ons gevoel al sneller, maar zelfs ook wat makkelijker. Vervolgens kun je ook nog de Turbo Mode aanzetten, waardoor het tempo van de game met 20% hoger ligt.

Het dubbele aantal frames per seconde voegt echt wat toe aan de ervaring, want het is gewoonweg leuker om te spelen en we zouden nu niet anders meer willen. Qua wapens hoef je niet iets nieuws te verwachten, want dit is allemaal hetzelfde. Dante heeft nog steeds beide geweren (Ebony en Ivory), zijn zwaard en hij krijgt wapens van de demonen en engelen. De demonische wapens zijn Arbiter (bijl) en Eryx, wat een stel uit de klauwen gewassen vuisten zijn. Van de andere kant (engelen) krijg je Osiris wat een zeis is en later krijg je nog werpsterren. De wapens bevatten voldoende variatie tussen mêlee en afstandsaanvallen en daartussen kun je snel wisselen via de D-pad. Op die manier kun je snel en gemakkelijk brute combo’s maken met als gevolg een hoge stijlscore.

Wat ontbrak in het origineel was de lock-on, maar deze is gelukkig nu wel aanwezig. Zo kan je dus zelf bepalen welke vijanden je wilt raken en daarmee een hoop irritatie voorkomen als je net een mooie combo aan het maken bent. Verder is het wat betreft de gameplay niet veel anders. Je hebt nog steeds Angel Lift, waarmee je jezelf naar platformen kunt trekken of naar vijanden. Daarnaast heb je Demon Pull, waarmee je platformen naar je toetrekt en hetzelfde met de vijanden kan doen. Dit systeem werkt goed en is een toffe manier om jezelf te verplaatsen door de wereld, maar komt ook zeker van pas in gevechten omdat je ook hier combo´s mee kan verlengen. Net als in het origineel haalt het soms wel de flow uit de game, want het onderbreekt de actie terwijl je het liever niet wilt. Ook moet je nog steeds dezelfde tactiek hanteren bij eindbazen, waardoor je meestal van dichtbij staat te rammen. Dat is dus niet aangepast.

Betreed Bloody Palace en ga de uitdaging aan

Het vechtsysteem is zoals we in het origineel al aangaven nog steeds diepgaand en je kunt uren kwijt zijn aan het leren van de aanvallen en de combinaties die je vervolgens kunt maken. Je kunt wederom voor de hoogste score gaan (SSS) in missies, maar na het uitspelen van de verhaallijn kun je ook de Bloody Palace betreden. In deze arena krijg je golven aan vijanden die je kunt afslachten en per golf wordt het steeds lastiger. Dit kun je zowel met Dante als met Virgil (dat is nieuw) spelen en dit is een leuke modus voor de zeer bedreven DmC spelers, die een extra uitdaging buiten het verhaal zoeken. Al je scores belanden op leaderboards en zo kun je een mooie competitie met vrienden beginnen. Het is erg uitdagend en verlengt zo de ervaring met een aantal uur.

Hakken met Vergil

Waar je trouwens ook wat extra uren aan kan spenderen, is de bijgeleverde DLC die is verschenen voor het origineel. Niet alleen krijg je nieuwe kostuums, maar bij deze editie krijg je er ook Vergil´s Downfall bij. In deze content zie je hoe het met Vergil gaat na de broederlijke twist en ontknoping die plaatsvindt aan het einde van de normale verhaallijn. Je leert eigenlijk hoe hij daarmee omgaat, maar het is vooral gaaf dat je kunt spelen als Vergil, want hij heeft een andere speelwijze en een ander arsenaal aan wapens. Het verplaatsen van platform naar platform in Limbo met de zwevende platformen, zoals in de normale game, gaat vrijwel hetzelfde, maar dan via zijn zwaarden die hij gooit.

De wapens werken wel anders, want Vergil doet veel meer met zijn zwaard, dat Yamato heet. Met dit Japanse zwaard voer je allerlei combinaties uit. Hij heeft een minder breed arsenaal, maar is nog steeds zeer vermakelijk om mee te vechten. En door de andere speelwijze heb je de mogelijkheid om weer wat nieuwe combo´s te leren. Uiteindelijk is het een leuke uitbreiding waar je zeker zo´n 3 á 4 uur mee bezig bent. Toch was het ook wel mooi geweest als we een gelijkaardige uitbreiding voor Dante of Kat hadden gezien, want ook dit zijn interessante personages. Heel spijtig is het verder niet, want met de normale verhaallijn en Vergil´s Downfall ben je flink wat uren zoet, en al helemaal als je voor alle collectibles gaat.

Conclusie

DmC Devil May Cry: Definitive Edition mag zichzelf echt de definitieve versie noemen, want de game heeft een mooie stap gemaakt naar deze generatie consoles. De hogere framerate is meer dan welkom en het speelt ontiegelijk vloeiend. Het maken van combo´s geeft nu nog meer voldoening en als geheel speelt het beter. Audiovisueel is de game prima en Limbo is nog steeds prachtig vormgegeven. Je begeeft je echt in een totaal andere wereld, welke helaas bij kleine details nog slordig is. De gameplay staat wederom als een huis en de ingesloten verschenen DLC is een leuke bonus. Vergil´s Downfall is de moeite waard en Bloody Palace zorgt voor de extra uitdaging voor de meer bedreven spelers. Heb je deze game nog niet gespeeld dan is dit iets voor jou. Als je al uren in het origineel hebt gestoken dan moet je jezelf afvragen of de hogere framerate het waard is, want in basis heb je dezelfde game, maar dan iets mooier.

Pluspunten

  • Limbo is iets mooier
  • Actie en vechtsysteem
  • 60 frames per seconde
  • Lock-on
  • Vergil´s Downfall

Minpunten

  • Visueel soms grof
  • Platformen onderbreekt de flow
  • Tactiek bij eindbazen vaak gelijk