Review: No Man’s Sky

Review: No Man’s Sky – Een ongekend groot heelal, de mogelijkheid om alle planeten te bezoeken die je tegenkomt en een permanente drang naar exploratie; dat is wat No Man’s Sky kenmerkt en daarmee is het een totaal unieke game. De game is zo groot dat je nooit alles zult kunnen zien in het universum en dat maakt de ervaring tot op zekere hoogte voor elke speler anders. Fascinerend, origineel en vooral erg uniek. No Man’s Sky is een wat aparte titel in dat opzicht, maar staat dat garant voor kwaliteit en succes?

Zoek het zelf maar uit

Games nemen je vandaag de dag behoorlijk bij het handje middels uitgebreide tutorials en een stap voor stap opbouw naar het moment dat de ontwikkelaar je kundig genoeg acht om zelf aan de slag te gaan. In No Man’s Sky is dat echter een ander verhaal, want de game gooit je bij aanvang gelijk in de diepte. Je start op een volstrekt willekeurige planeet met je ruimteschip en hoewel de game je hier en daar wat hints geeft, is het vooral aan jou om te ontdekken wat de gameplay is. Verzamel die grondstof, combineer dat met een ander en repareer wat. Er vliegt een sentinel voorbij… moet je die kapot schieten of zijn ze niet gevaarlijk? Waar is dat verdomde zink toch te vinden?

Allemaal vragen die voorbij kunnen komen als je de game voor het eerst opstart. Een goed antwoord hierop geven kan niet, aangezien de startplaneet voor elke speler anders is en dus de situatie varieert per persoon. De één kan op een prachtige planeet starten, de andere op een giftige (wat het nog wat lastiger maakt) en weer een ander start op een planeet die voor 90% uit water bestaat. De game laat je helemaal vrij, geeft wat hints zodat je niet compleet verloren bent, maar zelf alles uitzoeken voert de boventoon. Dat kan misschien wat wennen zijn, maar op de één of andere manier werkt dat uitstekend in deze game.

De vier pilaren

De game is opgebouwd aan de hand van vier pilaren: exploratie, combat, handel en overleven. Hierin volgt No Man’s Sky een vast principe qua structuur, maar hoe jij het invult, is volledig aan jou. Met een vaste structuur bedoelen we dat je van sterrenstelsel naar sterrenstelsel reist en hier tref je altijd één of meerdere planeten met af en toe manen aan. Deze kun je allemaal bezoeken en onderzoeken en als je er genoeg van hebt, reis je naar het volgende sterrenstelsel en dat concept blijft zich eigenlijk continu herhalen.

Dat klinkt uitermate repetitief en dat is No Man’s Sky in de kern ook, maar daarbij geldt een belangrijke nuance. Deze nuance is dat de structuur hetzelfde is, maar dat je keer op keer toch net even een gevarieerd avontuur beleeft. Zo tref je soms vijandige ruimteschepen aan die je kan bevechten. Ook kan het voorkomen dat de planeet waarop je net geland bent, vol met fauna zit, waardoor je het verzamelen van resources even laat voor wat het is, omdat je alle dieren wilt ontdekken en scannen. Die informatie vervolgens uploaden levert weer geld op, wat op termijn weer van pas kan komen.

De game mag dan op vier pilaren gebouwd zijn, hetgeen dat duidelijk de primaire rol speelt, is exploratie. Overleven is in mindere mate aanwezig, want dat hangt van de planeten af. Sommigen zijn namelijk hostile (sentinels vallen je gelijk aan), koud of giftig, maar het merendeel is gewoon vredelievend. De combat is vrij beperkt, omdat gevechten niet continu om de hoek komen kijken. En handelen, dat is meer een verlengde van de exploratie pilaar. De gameplay biedt door het ongekende universum veel ruimte voor variatie, maar dat is vooral te danken aan de afwisseling per planeet. Per sterrenstelsel zul je op den duur eigenlijk continu hetzelfde doen, al praten we dan wel over 30+ uur aan gameplay.

Je doel… is er een doel?

Hello Games heeft nooit specifiek aangegeven dat No Man’s Sky over een einddoel beschikt, maar wel hebben ze enigszins aangegeven dat je naar het centrum van het universum kan reizen. Dat is niet specifiek een doel, maar als je voor iets wilt werken, dan is dat de meest logische keuze. Het centrum is een roteind weg en dus ben je wel even bezig. Je kunt hiervoor geheel een eigen route kiezen en afsnijden via zwarte gaten, maar je kan ook enigszins bij de hand genomen worden middels Atlas. Zo hier en daar tref je namelijk Atlas stations aan en die vuren allerlei logische of morele kwesties op je af en dat levert je dan weer Atlas stenen op die je later kunt gebruiken.

Toch ben je geheel vrij hier vanaf te wijken, want als jij besluit dat het centrum van het universum je gestolen kan worden terwijl je voor uren het pad van Atlas gevolgd hebt, dan laat de game je daar geheel vrij in. Besluit je om op een gegeven moment toch van je pad naar het centrum af te wijken om gewoon nog meer sterrenstelsels te bezoeken? Leef je uit, de game neemt je nooit aan het handje en doordat er geen primaire endgame is, zul je eigenlijk tot het oneindige hetzelfde kunnen blijven doen. Dat klinkt saai en kan ook saai worden, omdat No Man’s Sky eigenlijk voornamelijk op exploratie is gericht en dat zul je continu moeten blijven doen als je verder wil komen.

Planeethopper

Grondstoffen zijn belangrijk en die tref je zowel in de ruimte als op de planeten aan. Je ruimteschip vliegt bijvoorbeeld op plutonium, maar dat raakt een keer op. Dan is het zaak om plutonium te zoeken, zodat je kan blijven vliegen. Als je naar een ander sterrenstelsel wilt, moet je een warpcel in je hyperdrive installeren, maar die kan je bijna nergens vinden (alleen in een Atlas station of bij geluk in gedropte kisten). Een warpcel maken is in veel gevallen dan de beste optie, maar daarvoor heb je eerst antimaterie nodig, wat weer bestaat uit andere grondstoffen en die bestaan weer uit suspensievloeistof. Dat maak je dan weer met koolstof en zodoende ben je dus continu grondstoffen aan het verzamelen.

Bij voorkeur verzamel je erg veel, want dan gaat het reizen weer wat vlotter, maar tegelijkertijd is de game behoorlijk gierig met opslagslots in je ruimtepak en ruimteschip, waardoor je ook daar goed mee om moet gaan. Niet alleen omdat daar de grondstoffen in op worden geslagen, maar ook omdat technologie ter verbetering van je pak, wapen of ruimteschip een slot inneemt. Goed nadenken, je verbeteringen afstemmen op de manier van spelen en efficiënt met grondstoffen omgaan is van groot belang en daarbij kan de situatie ontstaan dat je van de ene naar de andere planeet blijft vliegen.

Dat is misschien één van de leukste dingen aan No Man’s Sky, aangezien elke planeet anders is. Door het speciale algoritme die de game gebruikt, zal elke planeet on the fly gegenereerd worden, wat er dus voor zorgt dat geen enkele planeet hetzelfde zal zijn. Keer op keer kom je voor een verrassing te staan, want naast flora en fauna krijg je ook nog te maken met levende en dode planeten, gevaarlijke planeten, manen en meer. Het is een ware ontdekkingsreis en gedurende je reis naar het centrum – waar we gemakshalve voor de gemiddelde speler vanuit gaan – kom je een ongekende hoeveelheid variatie tegen.

Dat is voor de eerste 20 uur erg leuk en bijzonder, vooral erg fascinerend. Maar op een gegeven moment zal je toch heel erg gericht zijn op het verzamelen van grondstoffen; waardoor het best kan voorkomen dat je veel planeten maar heel kort bezoekt. Tenzij je een prachtige treft die echt uitnodigt om verkend te worden, dan kan je met de scanner in de aanslag alle dieren gaan bekijken. Wat dat betreft, kom je de meest bizarre creaties tegen, welke eveneens willekeurig gegenereerd worden en dat kan zelfs voor lachwekkende creaties zorgen. In aanvulling hierop zul je nog stations tegenkomen op alle planeten die je kan bezoeken. Daar kan je met aliens praten, nieuwe blauwdrukken bemachtigen, nieuwe woorden leren, enzovoort.

Tevens zul je hier en daar bakens aantreffen die je een soort van kan hacken, welke nieuwe locatie informatie vrijgegeven. Bij veel geluk zul je zelfs een achtergelaten ruimteschip aantreffen, waarbij je kan beslissen deze te repareren en te gebruiken in plaats van je oude ruimteschip. Dat levert veelal meer opslagruimte op en dat brengt ook weer nieuwe voordelen met zich mee als je heel erg gericht bent op het verzamelen van grondstoffen. Dat is overigens ook een interessantere optie dan een nieuw ruimteschip kopen, want die dingen kosten rustig een miljoen of meer units wat een enorme uitgave is.

Grinden tot je een ons weegt

No Man’s Sky is in zekere zin erg beperkt als het om de gameplay gaat, want het is niet veel meer dan grinden voor het leven. Continu nieuwe resources verzamelen om je pad in het gigantische universum voort te zetten. De afwisseling die hierbij komt kijken is natuurlijk dat elke planeet anders is en dat je te maken krijgt met gevaarlijk planeten, waardoor je overlevingskills ineens erg belangrijk worden. Ook krijg je te maken met gevechten die eveneens voor wat afwisseling moeten zorgen, maar als puntje bij paaltje komt, komen we wel telkens bij hetzelfde uit en dat is dat de game eigenlijk erg repetitief is, wat knap verbloemd wordt door de variatie in omgevingen.

Repetitief is in een bepaald opzicht een negatief aspect en zo zal je No Man’s Sky na tientallen uren ook gaan ervaren. Toch weet Hello Games iets bijzonders te doen met dit gegeven, namelijk dat je je niet snel gaat vervelen. Een repetitieve game maken die spelers wereldwijd tientallen zo niet honderden uren kan blijven vermaken is een bijzondere prestatie, zeker als je bedenkt dat de gameplay op zich niet zo heel veel om handen heeft. Of je dat leuk vindt, is heel erg moeilijk te beoordelen. Juist in dit soort gevallen is vergelijkingsmateriaal altijd erg prettig, maar No Man’s Sky is eigenlijk door haar opzet dermate uniek dat het lastig te bepalen is of het wat voor je is. Uitproberen kan in ieder geval geen kwaad.

Technische tekortkomingen

De repetitieve gameplay is iets wat we normaal gesproken veelal per definitie als minpunt aanhalen, maar in het geval van No Man’s Sky zorgt dat toch voor een dilemma. Dit omdat je tientallen uren speelt zonder dat je je verveelt. Anderzijds zal het op den duur wel een eeuwige grind worden, waardoor je je af gaat vragen wat je nu eigenlijk aan het doen bent. Helaas heeft deze ambitieuze game ook te maken met wat technische issues die de ervaring best wel kunnen beïnvloeden. Zo kan het voorkomen dat de framerate aardig inkakt en dat is op de bij vlagen hectische momenten niet echt prettig. Ook worden de planeten zowat letterlijk voor je neus opgebouwd, waardoor je op het laatste moment de omgeving nog kan zien veranderen.

Dat is misschien een concessie die de ontwikkelaar heeft moeten maken, maar het oogt helaas wat slordig. Een ander zeer irritant punt is dat de game tijdens onze speelsessies regelmatig wist te crashen. Out of the blue verschijnt er een blauw foutmeldingsscherm in beeld en wordt de game afgesloten. Natuurlijk kan je hier een keertje mee te maken krijgen, maar op 30+ uur gameplay is dat een stuk of tien tot vijftien keer voorgekomen (op meerdere PS4’s) wat suggereert dat de game op technisch vlak niet altijd even denderend functioneert. Als je dan niet recent hebt opgeslagen, dan kan je al het werk weer opnieuw doen en dat komt de repetitieve gameplay niet ten goede.