Review: The Bunker

Review: The Bunker – Gedurende de koude oorlog bouwden verschillende overheden nucleaire bunkers om zo een kleine groep van de bevolking een kans op overleven te gunnen mocht het ooit zover komen. Gelukkig zijn die bunkers in werkelijkheid nooit daadwerkelijk in gebruik genomen, maar in de nieuwe game The Bunker is dat een ander verhaal. In deze bunker zijn een kleine 60 man opgesloten, omdat de bommen zijn gevallen. Jouw moeder is zwanger van je en je komt pas ter wereld in deze bunker en daar zal je de rest van je leven blijven…

Vaste routines totdat het foutgaat

Je groeit op in deze bunker samen met je moeder en jullie twee blijven als enige overlevenden over na tientallen jaren. Maar ook je moeder komt op een gegeven moment aan haar einde en dat is waar het avontuur voor jou begint. Je hebt al die jaren geleerd om te werken volgens een vaste routine en die zal je na de dood van je moeder blijven herhalen, totdat het moment aanbreekt dat er iets fout gaat. Gelukkig zijn daar allemaal weer procedures voor, maar dat gaat van kwaad naar erger.

En dat is de opzet van het verhaal dat je gekluisterd aan het beeldscherm zal houden. Veel meer dan dat zullen we ook niet vertellen, simpelweg omdat deze game puur verhaalgedreven is en we anders teveel zouden spoilen. Dat is te wijten aan het zojuist gemaakte punt, maar ook aan de duur van de game. Het gehele avontuur kostte ons namelijk net iets meer dan 2 uur om te doorlopen. En nee, we hebben ons niet gehaast. Sterker nog, we hebben werkelijk elk hoekje uitgeplozen om meer over de situatie van toen te weten te komen, juist omdat dit zo boeiend gebracht wordt.

Boeiend verhaal, weinig gameplay

Het staat als een paal boven water dat het verhaal erg boeiend is en hoewel je in eerste instantie een bepaald verwachtingspatroon krijgt, loopt het toch net even anders door slimme plotwendingen. Wat tevens bijdraagt aan het verhaal – omdat alles uit filmbeelden bestaat – is de manier waarop Adam Brown (o.a. bekend van Ori in The Hobbit trilogie) de rol van John vertolkt. In onze preview schreven we al dat hij enigszins contactgestoord lijkt te zijn evenals awkward en hoewel dat niet per se helemaal overeenkomt met wat we nu ervaren hebben, is het duidelijk een buitenbeentje.

Dat wordt op een werkelijk fenomenale wijze geacteerd, waardoor hij overduidelijk boven de rest van de acteurs uitsteekt. Je hebt met hem te doen, voelt zijn pijn en begrijpt zijn angsten. Dat is voor een interactieve ervaring als deze knap gerealiseerd door de acteur, evenals het schrijfwerk dat deels uit boeiende flashbacks bestaat. De game weet je helemaal mee te sleuren in het avontuur en tevens weet men de leegte die eigenlijk heerst op te vullen met een continue vorm van spanning dat aangevuld wordt met een creepy sausje dat je bij momenten aardig de stuipen op het lijf kan jagen. Nee, dit is geen horror.

Het is een vernuftige interactieve film die in elk opzicht slaagt in haar doel, maar ook ergens helaas toch wat faalt. Doordat het allemaal leunt op filmbeelden, bestaat de gameplay uit vrij weinig acties. Dat is namelijk zo hier en daar op objecten klikken, schakelaars overhalen en button bashen op een kritiek moment. Het werkt in zekere zin als een point & click adventure, maar voelt toch nog wat beperkter aan. Vooral later in de game, omdat je dan een vast lineair pad volgt en praktisch alles moet doen wat je kan doen wil je überhaupt verder komen.

In het begin krijg je overigens nog te maken met een tweetal wel aardige puzzels die net wat meer variatie aan het geheel toevoegen, maar dat is het dan wel. Het is jammer dat de gameplay beperkt is, maar het valt enigszins te begrijpen. Voornamelijk omdat je in dit soort games ook weer niet al te veel opties hebt tot gameplay. De enige manier zou een langere ervaring met bijvoorbeeld wat meer puzzels kunnen zijn, maar dan loopt men het risico dat ze het te vertellen verhaal te lang uitrekken. Kortom, er zitten wat haken en ogen aan de game en dat maakt het beoordelen van deze titel ook net even wat lastiger.

Herspeelbaarheid…

De gemiddelde gamer zal niet veel langer dan tweeënhalf uur over de game doen en dan ben je wel gelijk klaar ook. De game vertelt één verhaal en door de beperkte vorm van gameplay is het in dat opzicht niet heel erg interessant om opnieuw te spelen. Toch heeft de ontwikkelaar wel enige vorm van herspeelbaarheid in de game verwerkt. John heeft in zijn jonge jaren poppetjes van hout uitgesneden uit blokken hout en die zijn overal in de bunker te vinden. Sommigen zul je gelijk tijdens de eerste playthrough al vinden, anderen kosten iets meer speurwerk omdat ze goed verstopt zijn. Je kan deze poppetjes gaan zoeken, maar het levert je niets anders op behalve een Trophy.

Daarnaast kom je her en der cassetterecorders tegen die je bij het beluisteren van allemaal ook een Trophy geven, idem dito voor de aanwezige documenten. Heb je na het uitspelen van de game de Trophies niet gehaald, dan weet je dat er nog verborgen bandjes of documenten zijn. Of dat echter voldoende is om het avontuur opnieuw te doorlopen, we denken van niet. De game kent overigens twee eindes, maar na het kiezen van één einde kan je via ‘Continue’ starten bij het laatste checkpoint om vervolgens na vijf minuten opnieuw spelen het andere einde te zien. Wellicht een designfout in de game, maar met deze optie valt de herspeelbaarheid helemaal weg.