Review: Styx: Shards of Darkness

Review: Styx: Shards of Darkness – Styx: Master of Shadows verscheen destijds eind 2014 en werd later ook gratis aangeboden via PlayStation Plus. In dit deel maakten we officieel kennis met de hebzuchtige, botte en humoristische meesterdief-goblin genaamd Styx. Nu ruim twee jaar later is daar het vervolg in de vorm van Styx: Shards of Darkness, dat direct verder gaat na de gebeurtenissen uit het vorige deel. Hoe vergaat het Styx in zijn nieuwe avontuur en weet deze game de vorige te overtreffen? Wij zochten het voor je uit.

Styx is weer terug en neemt alles op de hak

Het spel start op het moment dat de Tower van Akenash is ingestort, wat gebeurde gedurende de laatste momenten in Master of Shadows. Wederom ga je met Styx op pad, die natuurlijk niet zomaar zijn oude leventje opgeeft. Hoewel goblins meestal als vieze, kruipende en afzichtelijke wezens worden afgebeeld, blijft Styx toch op een andere manier in je geheugen achter. Dit was al het geval in Master of Shadows door zijn hilarische opmerkingen tussen de missies door en ontwikkelaar Cyanide breidt dat verder uit in Shards of Darkness. Het gevolg hiervan is dat je tijdens het spelen regelmatig met een glimlach op je gezicht naar het scherm zit te kijken.

Of Styx nu aan het schelden is op de meest botte wijze ooit of juist hele willekeurige dingen aan het roepen is, hij is en blijft een interessant personage dat de ontwikkelaar naar een hoger niveau tilt in dit nieuwe deel. Ook als je doodgaat ontsnap je niet aan deze praatgrage kleptomaan. Hij doorbreekt de vierde muur en praat persoonlijk tegen je. Dit kan van alles zijn. Zoals het opdragen dat je een peperoni pizza met extra kaas moet bestellen, omdat deze missie op zo’n manier waarschijnlijk nog wel even gaat duren. Een groot acteur blijkt Styx te zijn, want ook Shakespeare en andere bekende figuren worden satirisch gebruikt door onze antiheld.

Steel en moord jezelf door de verhaallijn heen

Qua verhaallijn willen we niet al te veel verklappen, maar je begeeft je als Styx in een wereld waar de directe gevolgen van de Green Plague te zien zijn. Aan het einde van Master of Shadows worden de goblins namelijk geboren doordat een kloon van Styx in een meer van amber – dat gele goedje waar Styx zijn mysterieuze krachten vandaan haalt – valt. Deze goblins zijn lang niet zo intelligent als Styx zelf en sloopten daardoor alles wat zij tegenkwamen. Hierdoor waren andere rassen, waaronder de mensen, genoodzaakt om met harde hand op te treden en zodoende creëerden zij de zogeheten C.A.R.N.A.G.E (Combatants for Attacking, Reaping, Neutralizing and Annihilating all Goblins to be Eredicated) squad.

Een hele mond vol, maar dit is simpel gezegd een eenheid die zich speciaal richt op het uitroeien van de goblins. Voor Styx natuurlijk niet prettig, want daardoor word je als speler constant opgejaagd. En wij kunnen ons eigenlijk ook niet voorstellen dat je het prettig zou vinden als je een inbreker of huurmoordenaar in je huis betrapt, of het nu een goblin is of niet. Goed, buiten dat krijgt Styx te maken met een mysterieuze vrouwelijke kapitein, Helldryn genaamd, die een dealtje met hem sluit. Dat levert Styx veel amber op en dus kan onze amberverslaafde goblin niet weigeren. Het doel in ruil voor amber? Steel een scepter op een luchtschip en dat is waar het verhaal pas echt begint.

Ongekend veel vrijheid in je aanpak

Spelers die voorheen Master of Shadows al hebben gespeeld, hebben ongetwijfeld wel gemerkt dat je in deze games ontzettend veel manieren kan verzinnen om je doelstelling te behalen. Het haalt elementen uit games als Thief en Hitman en combineert deze op een prima wijze. Wil jij je als een dief zoals Garrett gedragen? Dan kan je ervoor kiezen om al je vijanden in leven te laten – tenzij je objective een moord is – en enkel de loot te verzamelen zoals je dat uit het voorgaande deel kent. Schakel je liever alles uit? Ook dat is geen probleem en je kunt op elk moment wisselen van strategie. Het meest uitdagende is trouwens de stealth aanpak, waarbij je alles in leven laat; dat is immers net even wat moeilijker dan iedereen doden die je op je pad treft. Het resultaat is dan natuurlijk meer voldoening.

De structuur blijft in deze game zoals je dat gewend bent. Elke missie is opgebouwd uit verschillende zones waarin je items kunt vinden. Deze items kun je zoal gebruiken om bepaalde producten te craften die je kunnen helpen, iets wat nu verder uitgebreid is ten opzichte van het vorige deel. Denk hierbij aan het maken van potions en een amber voorraad, maar ook flesjes met zuur waarmee je zojuist gedode vijanden kunt laten oplossen alsof er niets is gebeurd. Misschien een niet al te spectaculaire of gewaagde toevoeging, maar in een stealth game als deze is het een optie die meer dan welkom is. Verder beschikt Styx nog over een arsenaal aan vallen, wapens en items die je kunt vrijspelen door je skill points te spenderen in je hide-out of bij bepaalde tafels, waar je deze optie voorgelegd krijgt.

Groots en geweldig level design

De vrijheid die je krijgt in het benaderen van je doelstelling is mede te danken aan het level design. In Master of Shadows waren de levels al uitgebreid en had je overal wel routes die naar verschillende plekken leiden. In Shards of Darkness doet Cyanide dit niet anders en zijn de levels nog complexer geworden. Dit geeft zowel nieuwkomers als ervaren spelers volop mogelijkheden om aan de slag te gaan. In vergelijking met het origineel weet de ontwikkelaar zich te overtreffen op dit vlak, want het biedt ontzettend veel gameplay variatie dankzij de ontelbare routes die je kunt nemen.

Een concreet voorbeeld maakt het ongetwijfeld duidelijker. Styx is natuurlijk een goblin en is daardoor veel kleiner dan een mens of een elf. Hierdoor kan je onder tafels schuilen en door smalle gaten in muren kruipen. Kruip in vazen en wacht tot je vijanden je passeren of verken de situatie en patronen van de wachters vanuit een kist of kast. De vindingrijkheid voor het verstoppen is nog net niet onbegrensd. Het level design geeft je in combinatie met jouw gekozen strategie ontzettend veel opties en dat is in stealth games altijd een aanwinst dan wel must. Wel moet gezegd worden dat je soms niet helemaal van de levels kan genieten door de springpptie van Styx. Het springen voelt nogal onnatuurlijk aan en soms ga je doordat het niet zo nauwkeurig is onnodig dood.

Grafisch een verbeterpunt, audio iets minder

Wat wellicht een struikelpunt was bij Master of Shadows, was de grafische kracht. Grafisch was die titel destijds niet zo denderend en daar kon je je best wel aan storen. Die game maakte gebruik van de Unreal Engine 3. De ontwikkelaar heeft nu echter een groter budget dan voorheen en dat is direct te zien. Met de gloednieuwe Unreal Engine 4 straalt Styx: Shards of Darkness direct een veel beter gevoel uit. Zowel Styx als personage als de gevarieerde omgevingen ogen veel scherper en er is een uitgebreider kleurenpalet gebruikt. Het oog wil immers ook wat en dat geeft Shards of Darkness je. Het is grafisch niet zo’n hoogtepunt als Horizon: Zero Dawn, maar de verbeteringen die men heeft gemaakt, zijn absoluut positief en dat mag best gezegd worden.

Op vlak van audio is het ongeveer gelijk gebleven, maar je merkt af en toe wel wat rare lipsynchronisatie issues tijdens het bekijken en beluisteren van dialogen. Aan de andere kant is de stem van Styx nog steeds erg goed, maar het kan soms wat ver weg klinken. Dat is overigen meer een technisch probleempje dan dat het aan de stemacteur ligt. Op het gebied van de muziek doet de game eigenlijk niet zoveel nieuws en dat is best jammer. De soundtrack klinkt vrijwel hetzelfde als die van het vorige deel en treedt ook net even wat vaak in herhaling. Verder lijken ook de geluidseffecten zo meegenomen te zijn, want daarin konden we weinig nieuws bespeuren.