Review: Toukiden 2

Review: Toukiden 2 – Ik ben geen fan van Omega Force. Hoewel deze ontwikkelaar natuurlijk wel wat sterke titels op de markt heeft gebracht, zoals Dynasty Warriors en de One Piece: Pirate Warriors reeks, hebben hun games allemaal één ding gemeen. Beter gezegd, ze hebben meerdere dingen gemeen, want het zijn voornamelijk mosou’s. Hoewel een mosou echt wel interessante gameplay kan bevatten door het mengen van strategie met hack & slash gameplay, is het natuurlijk een beetje saai wanneer een ontwikkelaar altijd hetzelfde trucje uithaalt. Toukiden 2 had daarom op mij niet de eerste de beste indruk toen ik het Omega Force logo voorbij zag komen, maar gelukkig kwam ik na een halfuurtje spelen er al achter dat we hier toch met een ander soort game te maken hadden. En ik bleef spelen. De grote vraag is nu: Kunnen we deze andere insteek waarderen?

De stukjes bijeen rapen

Toukiden 2 speelt zich ongeveer twee jaar na het eerste deel af. Jij begint als een slayer, waarbij jij jouw koninkrijk verdedigt tegen demonen genaamd Oni. Deze beesten passeren de revue in diverse soorten en maten. Nadat je het opneemt tegen één van de krachtigste Oni die er bestaan en deze spontaan verdwijnt, geraak jij ook in een soort krachtveld, waardoor je tien jaar later wakker wordt in een dorpje honderden kilometers van jouw thuisbasis af. Hier ontmoet jij Tokitsugu en de professor, die aan de hand van jouw verhaal concluderen dat jij een soldaat was tijdens de Awakening. Het gevecht is het laatste dat jij je herinnert, voor de rest lijd je aan geheugenverlies. Dit is natuurlijk behoorlijk cliché; desondanks waren we benieuwd naar wat we nog allemaal te weten zouden komen over ons personage.

Goed om weten is dat bijna de hele cast van de eerste Toukiden terugkeert in dit tweede deel. Voornamelijk zijn er nieuwe personages toegevoegd om het verhaal wat uit te breiden. Bijvoorbeeld een jongedame genaamd Benizuki, één van de hoofd Oni-jagers uit het dorp. Zij kan jou vergezellen tijdens jouw jacht op de Oni. Naast haar zijn de professor en Tokitsugu ook nieuwelingen binnen het verhaal, komen er ook nog andere slayers op jouw pad en een aantal personages in de diverse dorpen waar jij je in zal begeven. De personages zijn redelijk goed uitgewerkt, net als de dialogen. Door keuzes te maken tijdens de dialogen kan je op zijn beurt ook weer banden opbouwen met de diverse personages. Hiermee legt Omega Force duidelijk de nadruk op het RPG aspect van Toukiden.

Op pad en jagen

De grootste verandering die we voorgeschoteld krijgen ten opzichte van het eerste deel is dat dit vervolg een open wereld bevat. Er zijn diverse dorpen te ontdekken en gigantische velden om op de Oni te jagen. Wanneer je door deze velden rent, krijg je een beetje een Monster Hunter-vibe en dat is absoluut niet verkeerd te noemen. Met een keuze uit een ruim arsenaal van wapens, variërend tussen zwaarden, bijlen, een slinger en zelfs geweren, sta jij je mannetje tegenover de Oni. Ook voorziet de professor jou van een Demon claw. Met deze Demon claw kan jij je vastgrijpen aan de Oni om zo wat dichterbij ze te komen. Elke Oni heeft een zwakke plek gemarkeerd met een rode ring. Deze specifieke plek raken is natuurlijk effectiever dan ergens anders op het lichaam. Je zal dus altijd proberen om deze sweetspot te raken en dat kan soms verdomd lastig zijn.

Wanneer je een Oni verslaat, kan je een ritueel uitvoeren bij zijn lichaam. Dit voorkomt dat de Oni weer tot leven komt, maar ook absorbeer jij hiermee zijn gaves en eventuele spullen die hij bij zich draagt. Zo kan je van de overblijfselen van een Oni bij de lokale smid een beter pantser laten maken of één van je wapens laten verbeteren. De krachten die de Oni zelf bij zich dragen, kunnen op hun beurt weer gebruikt worden om jouw eigen skills te verbeteren. Je merkt al dat we hier dus echt met een RPG te maken hebben en om eerlijk te zijn, doen ze dat toch best goed. Er zit genoeg diepgang in om uren vermakelijk te blijven, ondanks het af en toe wat clichématige verhaal. Er is zelfs een online coöp aanwezig om samen met jouw kameraden op jacht te gaan. Wederom, erg Monster Hunter-achtig, maar wel een functie die meer dan welkom is.

De wereld is groot en zeer uitgebreid, met hier en daar ontwerpkeuzes die we alleen maar kunnen bejubelen. Jammer is dan wel dat Toukiden 2 niet moeders mooiste is. Op artistiek niveau hebben we niks te klagen, maar het komt vaak gewoon niet helemaal goed tot zijn recht. Karakters zien er wat flets en emotieloos uit en de wereld bevat simpelweg niet veel detail. Ook is de field of view vrij laag voor een game van deze schaal, wat voor de nodige ergernissen kan zorgen wanneer er plots toch nog een grote groep vijanden blijkt te zijn. De bewegingen van zowel jouw karakter als de vijanden voelen vaak ook erg houterig aan en in dat opzicht had Omega Force toch iets meer van haar mosou games mogen lenen, gezien deze altijd erg vloeiend spelen.

De AI van zowel jouw teamgenoten als de vijanden zijn ook een noemenswaardig puntje. De vijanden gaan af en toe slim te werk en proberen jou en je teamgenoten te omsingelen. Je teamgenoten hebben echter helaas wat minder herseninhoud. Afhankelijk van welke personages je aan je team toevoegt, lijken ze allemaal geprogrammeerd te zijn om maar twee dingen te doen. De professor zal bijvoorbeeld alleen maar haar Demon claw gebruiken en proberen een ritueel uit te voeren op de verslagen Oni. Het ritueel is belangrijk, maar in het heetst van de strijd wens je toch dat de AI prioriteit geeft aan het uitschakelen van de andere tegenstanders alvorens je gezamenlijk diverse rituelen gaat uitvoeren. Dit is een punt dat makkelijk nog verbeterd kan worden en we hopen dan ook van harte dat dit nog gaat gebeuren.

Je hart erin stoppen

De sountrack van Toukiden 2 is niet noemenswaardig en doet gewoon netjes zijn werk. Op audiogebied durven we wel stellen dat de acteurs een zekere passie in hun stem hebben. Wees gerust, de volledige game is gewoon voorzien van Japanse stemmen en aan de intonatie merk je dat ze de klus erg serieus hebben genomen en dit draagt zeker bij aan de wat intensere momenten in de verhaallijn. Een ander sterk punt is het geluid tijdens de gevechten, of beter gezegd: hoe de wapens klinken. Je waant je af en toe echt in een slagveld wanneer je erop los aan het beuken en schieten bent.