Gespeeld: Transference (PS VR) – Iedereen die de persconferentie van Ubisoft op de E3 gevolgd heeft, die zal de game Transference voorbij hebben zien komen. Althans, de game werd aangekondigd middels een video waarin onder andere Elijah Wood te zien was. De aankondiging gaf niet echt veel prijs, maar waar het op neerkomt is dat de game draait om het beleven van het geheugen van een ander in een virtuele omgeving. Dat gaat in de game gepaard met puzzelelementen en dat alles zal je in virtual reality beleven.

Vreemd, maar smaakt naar meer

Zonder echt een goed idee te krijgen van wat de bedoeling was in Transference en wat we konden verwachten, werd de headset op m’n hoofd geplaatst en kon ik aan de slag. De game plaatste mij in een huis met een woonkamer, gang en keuken. Door wat heen en weer te lopen zagen we de details die men heeft aangebracht, maar veel opschieten deden we er niet mee. Interessant hierbij was dat de game telkens wisselde tussen een jaartal begin jaren negentig en 2002, iets wat je als speler zelf kan doen door de lichtschakelaar om te halen.

Hier komen dan ook de puzzels bij kijken, want zo was de kelder van het huis in het ene jaar gesloten en de sleutel was nergens te bekennen. Door te wisselen naar het andere jaar hing de sleutel op de juiste plek en zodoende pakten we die op om weer terug te wisselen naar het andere jaar om vervolgens de deur naar de kelder te openen. Dit is slechts één voorbeeld van de manier van puzzelen in de game en hoewel dat op zich niet zo bijzonder is, doet de sfeer de game een hoop goed. En dan te bedenken dat dit een vroeg concept model van de game was en dat het uiteindelijk nog anders of meer complex uit kan pakken.

Transference was in het kwartier spelen een merkwaardige ervaring doordat de game ogenschijnlijk relatief simpele puzzels lijkt te bieden, maar daar wel op een leuke manier mee om gaat. Maar Transference is niet per se een leuke puzzelgame omdat het kan, er is namelijk meer met de game aan de hand en dat geeft het waarschijnlijk de diepgang die andere virtual reality puzzelgames niet hebben. Maar ook dat is afwachten, aangezien deze build van de game niet per se representatief is voor wat we uiteindelijk kunnen verwachten. Desalniettemin is hetgeen we geprobeerd hebben erg interessant, want het smaakte ondanks de beperkte context naar meer.

Wat is het dan…?

Maar wat kunnen we dan wel verwachten? Wel, de sfeer en de onderwerpen die de game aan wil snijden zijn erg interessant. In het jaar 2002 stond in de woonkamer namelijk de TV aan waarop we George W. Bush een toespraak zagen houden over een oorlog. Na wat wisselen tussen de jaren zagen we vervolgens een kerel staan met een shotgun in z’n handen die ons pardoes doodschoot toen we hem benaderden. In de begin jaren negentig zit dezelfde jongen in de kelder waar hij hem compleet flipt. Eenmaal de weg naar de kelder gevonden, hoorden we allerlei stemmen in het huis.

Daarbij komt nog dat we naarmate we verder kwamen het huis steeds vreemder ging doen, alsof de simulatie last had van verschillende bugs. Weer even later kwamen we in een totaal lege omgeving terecht. Hier dienden we de juiste positie aan te nemen om een rechthoek qua lijnen perfect uit te lijnen, zodat het een deur kon vormen die ons naar het einde van de demo bracht. Het klinkt niet logisch, onsamenhangend en vooral heel erg vreemd, maar dat is precies wat Transference zo interessant maakt.

Het is de mysterieuze sfeer die er hangt, de compleet geflipte kerel die in het huis woont waarbij we zowel fragmenten van z’n jeugd hebben gezien als van zijn volwassen leven. Daarbij speelt ook de nasleep van de oorlog een rol, want het ziet er naar uit dat de oorlog enorm veel impact heeft gehad met als gevolg doordraaien. Een absoluut volwassen thema en daar leent PlayStation VR zich uitstekend voor, omdat het je nog meer de ervaring van de ander laat beleven. Transference is daarmee een psychologische thriller zonder daarbij horror-achtige elementen te schuwen.

Voorlopige conclusie

Het is moeilijk om nu al wat concreet over Transference te zijn, omdat de demo die we speelden misschien niet of nauwelijks in de uiteindelijke game terugkomt. Interessant is in ieder geval dat Ubisoft een volwassen thema aangrijpt en daar middels een gameplay ervaring een goed verhaal omheen bouwt. Dit soort games zijn niet voor iedereen, maar het heeft zich wel bewezen dat het kan werken. Een vergelijkbaar iets zou bijvoorbeeld What Remains of Edith Finch kunnen zijn. Ook zo bizar, gevarieerd en toch heel erg interessant door de manier van verhaalvertelling. Bovendien heeft Ubisoft bewezen uitstekende virtual reality games te kunnen maken, dus we zijn erg benieuwd wat dit uiteindelijk gaat worden.