Special: Patapon Remastered – Het is inmiddels nog net geen tien jaar geleden dat Patapon werd uitgebracht voor de PlayStation Portable. Het was een uniek en gedurfd rhythm-actiespel, waarin jij als speler de Patapon krijgers bestuurde als de ‘Almighty’. Het concept was origineel en de stijl van de game kende een sprekende eenvoud die door iedereen gewaardeerd kon worden. De creativiteit werd beloond en er kwamen zelfs twee genummerde vervolgen, beiden veel beter dan het origineel. Daarna werd het stil rond de Patapons. Tot nu.

Tijden veranderen

De laatste jaren wordt innovatie en creativiteit in games niet vaak meer door de grotere studio’s gebracht, maar veelal door kleinere indie studios. Het ontwikkelen van grote games is dermate duur geworden, dat de industrie een aversie tegen risico heeft – de doodsteek van creativiteit en innovatie. Tegelijkertijd is dat goed nieuws voor kleinere studios (en uiteindelijk voor ons gamers). Vanuit die optiek is het logisch dat veel ontwikkelaars oudere titels uitbrengen, al dan niet onder de vlag van een remastered versie – het kost relatief weinig en met een beetje geluk vind je hernieuwd succes met een oude titel. Onlangs is bijvoorbeeld ook LocoRoco opnieuw uitgebracht, die in hetzelfde straatje als Patapon valt. Ik kon me niet meer herinneren hoe leuk Patapon eigenlijk is.

Patapon wordt door velen beschouwd als één van de beste PSP games en bijna tien jaar later voelt de game nog steeds origineel aan. De mix van rhythm-actie, strategie, lichte RPG elementen en de collectie van verschillende minigames, blijkt gewoon goed te werken. De technologie eromheen is uiteraard veranderd – de game ondersteunt nu 1080p en een 4K resolutie en in plaats van de PSP gebruik je nu de DualShock 4 controller – maar des te meer blijkt hoe goed een simpel concept kan zijn. De remaster biedt geen extra content; het is een één op één conversie van het origineel.

Nog steeds heel charmant

De Patapon kijken naar jou, de Almighty, om hen te begeleiden naar Earthend, waar ze op zoek gaan naar ‘IT’ om op die manier het eeuwige geluk te vinden. Ze worden onderweg tegengehouden door de Zigotons en daar moet je natuurlijk wat aan doen. Gaandeweg bouw je een leger van eenogige balletjes met beentjes en armpjes op, die allemaal een andere rol in je groeiende leger vervullen. Sommige Patapon vallen vanop afstand aan met pijl en boog, terwijl anderen fungeren als ’tank’ in de voorhoede. Voor ieder level stel je eerst zelf je leger samen, waarna je commando’s uitdeelt op basis van specifieke ritmes.

De Patapon moeten de meest besluiteloze karakters ooit zijn in een game, want ze doen helemaal niks als jij geen instructies geeft. Wil je ze vooruit sturen, dan is het patroon Pata-Pata-Pata-Pon (Pata is het vierkantje en Pon is de cirkel op je controller). Aanvallen is Pon-Pon-Pata-Pon. Enfin, je snapt het wel. Je instructies moeten in het ritme passen, want als je een fout maakt of als je een commando onderbreekt, dan stoppen de Patapon met alles wat ze aan het doen waren. Er zijn slechts zes ritmes in totaal, dus de besturing is niet heel ingewikkeld.

Hoe verder je komt, hoe meer variatie in de levels je treft, waarbij weersomstandigheden als warmte en wind je Patapon op verschillende manieren belemmeren. Houdt de wind je tegen, dan kun je die met behulp van een toverspreuk omdraaien, waardoor je pijlen en speren ook verder komen wanneer ze geworpen worden. Dit soort kleine puzzels zijn eigenlijk wel in ieder level aanwezig en ze zorgen voor de nodige variatie. Je leger kan verder nog upgrades krijgen aan de hand van wapens, schilden en voorwerpen die je al spelend ontvangt. Soms kom je niet verder en word je verplicht om een eerder level opnieuw te spelen om bijvoorbeeld een specifiek item te vinden. Dat kan wel een beetje vermoeiend worden, maar het is geen groot probleem.

De graphics zien er heel strak uit, met uitzondering van de cut-scènes, want die zien er echt een beetje verouderd uit. Dit was ook al een punt van kritiek bij de LocoRoco Remaster en die vlieger gaat hier nu ook op. Als Patapon in 2017 nieuw uitgebracht zou worden, zou de titel absoluut niet misstaan op de PlayStation 4 en dat zegt heel veel over de kracht van eenvoud in het ontwerp van Patapon. De charme van de Patapon is en blijft heel aanstekelijk, zelfs na bijna 10 jaar.

Kopen of niet?

Daar waar LocoRoco niet heel veel diepgang had, heeft Patapon dat wel degelijk, ondanks het misleidend lieflijke uiterlijk. Als je Patapon nooit hebt gespeeld, zou ik de game zeker aanbevelen – zelfs anno 2017. De deuntjes en de Patapon druipen van karakter en zijn een herinnering aan wat echte creativiteit betekent. Heb je Patapon destijds gespeeld en wil je de ervaring nog eens beleven op je nieuwe, grote 4K scherm? Dan is deze heruitgave een leuke aanvulling op je bibliotheek.