Review: Outcast: Second Contact

Review: Outcast: Second Contact – Wanneer je voor jezelf een lijstje gaat opstellen van games die in jouw ogen een revolutie zijn gestart, zul je al gauw merken dat je veelal dezelfde titels op zal noemen. Bekenden in dit rijtje zijn Grand Theft Auto, The Legend of Zelda: Ocarina of Time, Deus Ex, Call of Duty en ga zo maar door. Er was achttien jaar geleden echter ook een studio in België die een heel erg ambitieus project de wereld in bracht, namelijk Outcast. Voor de mensen die niet bekend zijn met deze titel, zou je dit haast de pionier van 3D open wereld games kunnen noemen. Appeal is herrezen uit de as en sloeg de handen ineen met Bigben Interactive om hun klassieker opnieuw uit te brengen voor de huidige generatie consoles. Maar… sommige dingen hadden wellicht beter in het verleden kunnen blijven.

Gedane zaken

Zoals vroeger nemen we de rol aan van Cutter Slade, die op een missie wordt gestuurd om de wereld te redden. Nadat een experiment fout is gegaan, heeft hij 25 dagen om te voorkomen dat de wereld in een zwart gat gezogen wordt. Jouw missie is om drie wetenschappers te beschermen terwijl zij aan de andere kant van het universum hun eigen probleem moeten oplossen in de wereld van Adelpha. Cutter wordt wakker in het bijzijn van een ras aliens, genaamd de Talan. Je maakt een deal met het hoofd van de Talan; jij helpt hen hun wereld te redden, zij helpen jou om jouw eigen wereld te redden.

Het fijne aan Outcast: Second Contact is dat de hele mysterieuze vibe van de wereld is blijven hangen. De diverse locaties, waar jij je heen kan begeven door middel van portalen, hebben allemaal hun eigen unieke sfeer en geheimen. Ik waande me weer even terug in de tijd, alsof ik de originele Outcast weer voor het eerst aanraakte. Nostalgie maakt veelal erg veel goed, maar helaas niet alles. Vergis je niet, Outcast: Second Contact is een feest van herkenning, maar wellicht iets te veel van dat.

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen

We zouden eigenlijk heel kort kunnen zijn met onze review, want er is eigenlijk niks veranderd. Naast het nieuwe grafische jasje is er werkelijk niks verbeterd in deze uitgave. En laten we eerlijk zijn, Outcast was erg indrukwekkend voor de tijd waarin het uitkwam, dus konden we de minpuntjes destijds wel voor lief nemen. Wanneer die minpunten echter vandaag de dag nog steeds aanwezig zijn, krijg je toch het idee dat ze met deze remake wat lui zijn geweest. Cutter laat zich nog altijd even houterig besturen als in 1999 en dat is allesbehalve wenselijk.

Naast de houterige besturing zijn ook andere bekende problemen nog altijd aanwezig. Toevallig heeft de ondergetekende de originele Outcast ook nog op zijn PC staan en dus leek het me wel interessant om die game even naast deze remake te leggen. En daarmee kan ik dus ook bevestigen dat alles hetzelfde is gebleven, zelfs bekende glitches uit het origineel zijn nog altijd in deze remake terug te vinden. De bewegingen van alle karakters en vijanden zijn nog altijd erg 1999 en de physics zijn ook ergens achttien jaar geleden blijven hangen.

Daarnaast zijn ook features als de “gaamsaav” behouden gebleven, een kristal waarmee je jouw game opslaat. Wanneer je deze in de buurt van vijanden gebruikt, trekt het deze vijanden aan. Tactisch opslaan is dus een pré, wat op zich dan wel weer een geinige gimmick is. Als het op wapens aankomt in Adelpha, dan hoef je je geen zorgen te maken over kogels. Die liggen namelijk overal. Je kan simpelweg alles wat op jouw pad komt aan de kant schieten, mits het je lukt om vaak genoeg raak te schieten, want nogmaals, de besturing is ook in het verleden blijven hangen.

Irritatie

Ken je dat wanneer je een oude game opstart en je hoort de wat cheesy stemmen van de acteurs en zelfs nog wat ruis door de opnames heen? Dat heeft toch wel een bepaalde charme. Wanneer je een zogenoemde remake speelt, verwacht je dit soort taferelen niet meer. Zelfs de audio is hetzelfde gebleven, wat je enerzijds als positief kan ervaren, ware het niet dat de soundtrack wél geremasterd is en op veel momenten de dialoog overstemt. We horen je al denken, maar helaas; je kan de audio van de muziek en de stemmen niet afzonderlijk instellen.

Voor deze remake heeft Appeal de Unity engine gebruikt, een bekende die vaak ook mooie plaatjes op het beeld kan toveren. Unity dient weliswaar als motor en heeft potentie, maar daar wordt helaas niet zoveel mee gedaan, want de physics en dergelijke zijn exact hetzelfde gebleven. Het ziet er gewoon allemaal bijzonder knullig uit en nergens is het echt indrukwekkend te noemen, ondanks het gebruik van een nieuwe engine. De beesten die Adelpha bewonen zien er niet uit en de Talan zien er uit als iets uit een horrorfilm, terwijl het een vriendelijk ras van aliens moet zijn.