Review: DOOM VFR (PS VR)

Review: DOOM VFR (PS VR) – Vorig jaar verraste Bethesda vriend en vijand met een geweldige terugkeer naar vorm met de release van DOOM. De game werd terecht met enthousiast gejuich ontvangen. DOOM was alles wat de fans wilden en meer. Nadat Bethesda vorige maand Skyrim op een zeer succesvolle manier had klaargestoomd voor PlayStation VR, is het deze keer tijd voor keiharde actie met DOOM VFR. Of het afslachten van demonisch gebroed in virtual reality de moeite waard is, lees je hieronder.

Go to hell!

Laten we beginnen met het goede nieuws. DOOM is nog steeds… DOOM. Het verhaal in DOOM VFR staat geheel los van het verhaal van DOOM uit 2016, maar het universum eromheen voelt daardoor niet minder goed aan. Je begint als wetenschapper die in de eerste minuten door een demonisch gedrocht uit de krochten van de hel wordt opgevreten tijdens de initiële invasie van Mars. Om de demonische invasie te bestrijden, hevelt de UAC jouw bewustzijn over naar een exoskelet – een mooi excuus om wraak te nemen! Het verhaal stuurt je vervolgens in de vijf uur durende campagne naar verschillende locaties, variërend van Mars tot de dieptes van de hel zelf. Het verhaal is altijd ondergeschikt geweest aan de actie in DOOM, en dat is in DOOM VFR zeker niet anders.

Audiovisueel is DOOM VFR fantastisch, misschien is het wel de beste game die je op dit moment voor PlayStation VR kunt krijgen. De omgevingen zien er geweldig uit, de demonen laten je nekhaar rechtop staan en de snoeiharde metal soundtrack dreunt lekker door terwijl je alles in puin legt. De adrenalinekick die je kreeg in het origineel toen je aan alle kanten omringd werd door demonen en monsters, is gelukkig volledig intact gebleven. En net zoals in het origineel zijn er genoeg geheimen om te ontdekken. Als je de campagne hebt afgerond, kun je ook nog eens twee retromaps spelen, rechtstreeks uit de ‘90-er jaren geplukt. Good stuff!

Hurt me Plenty!

Skyrim gaf de speler de keuze uit verschillende besturingsmethoden en DOOM VFR doet hetzelfde. DOOM VFR ondersteunt naast de motion controllers en de DualShock 4 ook nog eens de PlayStation VR Aim Controller. Het spelen met die laatste voelt ietwat onnatuurlijk aan, aangezien je de richtcontroller met twee handen moet vasthouden, terwijl je onscreen je linkerhand nog steeds ziet bungelen. Het werpen van granaten ging me ook niet heel goed af met de Aim Controller, alhoewel dat misschien niet voor iedereen geldt als een punt van kritiek. De motion controllers geven je wat dat betreft een betere ervaring in de zin dat iedere controller een hand vertegenwoordigt. De linker motion controller zorgt voor het teleporteren van je wetenschapper en biedt middels de toetsen de mogelijkheid om naar voor, achter, links of rechts te ‘springen’ terwijl je met de rechter motion controller richt en schiet. Snel draaien in realtime met de motion controllers werkt niet fantastisch en dat is heel jammer, want DOOM VFR zou dat juist moeten hebben.

De laatst resterende keuze – spelen met de DualShock 4 bleek uiteindelijk mijn geprefereerde keuze te zijn, vooral omdat deze ook locomotion ondersteunt. Teleporteren is en blijft wat mij betreft een inferieure manier om je te bewegen in VR, omdat het juist dat gevoel van aanwezigheid ondermijnt dat zo belangrijk is in VR. Het gebruiken van een DualShock 4 controller geeft je tegelijkertijd nog steeds de mogelijkheid om te teleporteren, maar als je gebruik maakt van locomotion dan gebruik je teleportatie enkel om je vijanden af te maken; wanneer een vijand een blauwe gloed heeft, kun je ernaartoe teleporteren om deze van binnenuit te laten exploderen. Bethesda heeft op die manier een originele manier gevonden om het veel bekritiseerde teleporteren te transformeren tot een onmisbaar gameplay element. Het voelt daarnaast bijna net zo goed als de originele executies in DOOM.

Virtual F’ing Reality

Het voelt oneerlijk om erg kritisch te zijn als je kijkt naar wat Bethesda heeft gepresteerd. Het aantal first-person shooters in VR is op één hand te tellen en DOOM hoort in dat licht bezien bij de top. Vorige maand bleek Skyrim VR een geweldige titel te zijn die je honderden uren plezier op kan leveren mits je dat aankan in VR. Een geweldige titel waarbij de besturing beperkt wordt door de hardware. Datzelfde geldt ook weer voor DOOM VFR. Het lijkt wel een terugkerend thema te worden voor de meeste VR-titels, die een complexe besturing vereisen. Ik zou niets liever willen dan zeggen dat DOOM VFR een must-have is waarvoor je PlayStation VR moet aanschaffen, maar de realiteit is dat – ongeacht hoe enorm vet de game eruit ziet – de besturing de boel enigszins een beetje tegenhoudt.

Ontwikkelaars zijn natuurlijk beperkt tot de mogelijkheden van de hardware waarop ze hun titels aanbieden en je kan zien dat Bethesda alle mogelijkheden heeft uitgeput om er het beste van te maken. Het feit dat hun werk niet helemaal uit de verf komt, ligt in dit specifieke geval voornamelijk aan de beperkingen van de hardware, namelijk de motion controllers en de camera. Bij Skyrim VR waren die tekortkomingen ook zeker zichtbaar, maar bij een RPG die er wat rustiger aan toegaat is het wat minder storend dan bij een razendsnelle shooter waarbij de besturing als een tweede natuur zou moeten aanvoelen. En dat is bij DOOM VFR helaas nooit helemaal het geval.