Review: The Mage’s Tale (PS VR)

Review: The Mage’s Tale (PS VR) – Alhoewel The Mage’s Tale in 2017 als een ‘exclusieve’ Oculus Rift titel uitkwam voor de pc VR-headset, mogen PlayStation VR bezitters zich ruim een jaar na dato ook aan de game wagen. The Mage’s Tale speelt zich af in het universum van de pc-serie The Bard’s Tales, waarvan deel IV vorig jaar na een succesvolle Kickstarter campagne met een lauwwarme ontvangst verwelkomd werd. De serie kende zijn hoogtepunt eind jaren ’80, dus voor velen zal het de eerste keer zijn dat men dit universum betreedt, mijzelf inbegrepen. De Oculus Rift versie kreeg relatief positieve reviews, dus met enigszins hooggespannen verwachtingen ging ik aan de slag met The Mage’s Tale. Wil je weten of The Mage’s Tale de moeite waard is, lees dan gauw verder!

Een verhaal van niks

Ontwikkelaar inXile Entertainment durfde het blijkbaar niet aan om een volwaardig en diepgaand verhaal te verzinnen voor The Mage’s Tale, want het verhaal is er één van dertien in een dozijn. Jij bent een tovenaar-leerling die voor zijn ogen ziet hoe zijn meester Alguin wordt meegenomen door de gecorrumpeerde Gaufroi, een tovenaar die door het kwaad verleid werd om de wereld ten onder te brengen. Het is aan jou om je het vak van tovenaar zo snel als je kunt aan te leren, want iedereen rekent op je! En dat somt eigenlijk meteen het hele verhaal op. Je staat er niet alleen voor, want je groene, zwevende sidekick Crux zit er om te springen om je de besturing haarfijn uit te leggen en zeker aan het begin wordt zijn aanwezigheid absoluut gewaardeerd. Tegen het einde van de game zul je daar waarschijnlijk anders tegenaan kijken, omdat z’n geforceerde grapjes tegen die tijd redelijk irritant zijn geworden.

Wanneer je de eerste cut-scènes erop hebt zitten, dan valt meteen op dat de schaal van de wereld in The Mage’s Tale niets minder dan indrukwekkend is. Terwijl je op de hand van een reuzen standbeeld naar beneden wordt getransporteerd, sta je met verbazing te kijken. De wereld van The Mage’s Tale is groots, donker (maar toch kleurrijk) en enorm gedetailleerd. Het is niet de best uitziende titel op het VR-platform, maar het totaalplaatje klopt zonder meer. Je begint als een leerling die nog nat achter de oren is, maar binnen korte tijd leer je een paar basale spreuken waarna de game pas echt van start gaat.

Met je handjes de lucht in!

The Mage’s Tale is een dungeon crawler in virtual reality waarbij je door 10 verschillende levels moet navigeren om je meester te redden uit de handen van het kwaad. Je begint bij een grote toverketel waar je verschillende potions kan mengen met andere resultaten, afhankelijk van de ingrediënten. In het begin zijn de combinaties redelijk beperkt, maar naarmate je verder komt in de catacomben speel je veel meer opties vrij, omdat je steeds meer spreuken vindt. Bepaalde toverspreuken hebben specifieke functies naast het feit dat ze allemaal andere effecten hebben op je vijanden. Vuur breekt door houten barrières op je pad, ijs kan lopend water bevriezen en elektriciteit voorziet gloeiende bollen van energie.

Het mixen van spreuken is één van de leukste elementen in de game en je zult regelmatig veel tijd verkwisten om nieuwe combinaties te verzinnen. Je kunt in iedere hand een schild oproepen om jezelf te beschermen en je kunt met behulp van een druk op de knop een menu oproepen waarmee je snel van toverspreuk kunt wisselen. Heb je niet de juiste toverspreuk bij de hand? Dan moet je een hand boven je hoofd houden om naar de toverketel getransporteerd te worden, alwaar je dan de goede cocktail maakt. Vervolgens spring je door een portaal om weer terug te keren. Vet irritant is dat iedere sprong onderbroken wordt door een laadscherm dat net iets te lang duurt. Het laadscherm muziek is weliswaar erg zen, maar na een paar keer heb je dat ook wel gezien/gehoord.

Alles in The Mage’s Tale moet met gebaren gedaan worden, maar dan ook echt alles. Als je opties wilt wijzigen dan zit je als een malle met je handen in de lucht te draaien om een simpele instelling, zoals het volume, aan te passen. Wil je vanuit het pauzemenu terug naar het spel, dan moet je een potion oppakken en die aan je mond zetten en een drinkende beweging maken. De eerste keren is dat grappig, maar ook dat wordt vrij snel oud. Je hebt in The Mage’s Tale twee afzonderlijke handen, ieder vertegenwoordigd door een motion controller wat prima is. De DualShock 4 wordt echter niet ondersteund en dat is natuurlijk best een dingetje, aangezien lang niet iedereen motion controllers in zijn bezit heeft. En om nu te zeggen dat je motion controllers moet kopen om deze game te kunnen spelen, gaat ons iets te ver.

De finesse ontbreekt

Naast het brouwen van allerlei toverspreuken, is The Mage’s Tale een game waarin genoeg actie te vinden is en waarin ook de nodige puzzels opgelost moeten worden. Beide aspecten van de game zijn vrij goed uitgewerkt en zijn leuk om te spelen. Wanneer je een vijand treft, dan volstaat het om naar de vijand te kijken totdat deze omringd is door een grote driehoek – het moment waarop je je toverspreuk kunt afvuren.Je zult nog steeds een klein beetje moeten richten, maar er is genoeg ruimte voor fouten. Voor het oplossen van puzzels word je vaak aan je lot overgelaten en dan moet je even goed uitzoeken wat de bedoeling is.

Om een idee te geven, ik zat bijvoorbeeld veel te lang te stoeien met een puzzel met een kristallen bal, die het mogelijk maakt om hiëroglyfen op de muur te zien wanneer je erdoorheen kijkt. Wat ik niet wist, was dat er in de ruimte ook pilaren stonden met symbolen erop die draaibaar waren. Enfin, op enig moment weet je wat de game van je verwacht en het is dus nooit onoverkomelijk lastig. Waar we een stuk minder over te spreken zijn, is de interactiviteit met andere objecten in The Mage’s Tale. Een grote kist openen is geen probleem, maar vaak vind je ook een piepklein kistje met een opwindmechanisme dat vereist dat je een draaiende beweging met één hand maakt om deze te openen. Dan blijkt dat de motion controllers in combinatie met de onnauwkeurigheid van de camera de finesse missen om consistentie te leveren.

De ene keer lukt het openen van een dergelijke kist meteen, de tweede keer heb je tig pogingen nodig. Je bent dan niet meer bezig met het spelen van de game, maar je vecht tegen de beperkingen van de hardware. Ook het rondlopen in The Mage’s Tale is soms frustrerend. Je kunt kiezen voor teleportatie of voor vrij rondlopen, maar het gaat niet altijd even vloeiend. Dat uit zich hoofdzakelijk wanneer je van alle kanten bestookt wordt door vijanden en je snel moet maken dat je wegkomt. Meermaals heb ik ervaren dat het scherm zwart werd omdat de camera achter een muur bleef steken. Snel om de as draaien verhielp het probleem dan wel, maar niet voordat we al de nodige schade hadden opgelopen.