Review: Dangerous Driving – We hebben van Three Fields Entertainment al een paar kleine games zien verschijnen, veelal te maken met racen. Dangerous Driving moet de eerste echte poging zijn om een Burnout reïncarnatie te introduceren. Het kleine team heeft zoveel liefde voor hun franchise, die ze bij EA hebben achtergelaten, dat ze hun creativiteit en passie willen doorzetten in deze nieuwe game. Met een beperkt budget probeert de ontwikkelaar onze nostalgische Burnout honger te stillen met een indie racer, maar is het hen gelukt of is het beter om de geschiedenis te laten voor wat het is?

Feest van herkenning

Bij het opstarten van de game zie je gelijk dat de menu’s vrijwel hetzelfde zijn als die van de oude Burnout games. Dat is gelijk een punt wat we erg kunnen waarderen. Buiten dat zijn er niet veel opties dan te kiezen voor de ‘Dangerous Driving Tour’. Hierin vind je zes soorten auto klassementen, die synoniem staan aan snelheidsklassen. Je begint natuurlijk met het minst snelle klassement, waarin je verschillende soorten races kunt vinden. Elk klassement heeft tussen de 9 tot 14 races en zodra je deze allemaal hebt gehaald, mag je door naar het volgende – snellere – klassement. De in totaal 69 races lijkt misschien wat weinig, maar het biedt genoeg om je enige tijd mee te vermaken. Op termijn zal er nog een multiplayer update komen die de speelduur zal oprekken, maar die functie hebben we nog niet kunnen testen.

In de Dangerous Driving Tour krijg je verschillende soorten races voorgeschoteld. Zo heb je natuurlijk de klassieke races, waarin je het opneemt tegen vijf andere auto’s en het doel is om eerste te worden. In Road Rage moet je zo vaak mogelijk je tegenstanders van de baan rijden door middel van takedowns. Elimination races zijn eigenlijk vanzelfsprekend, want telkens zal degene die op de laatste plek rijdt worden uitgeschakeld. Verder heb je nog een variant op Time Trial, Shakedown genaamd en af en toe race je tegen een rivaal om een nieuwe auto te bemachtigen in Face Off. Daar blijft het niet bij, want in Pursuit stap je in een politieauto om bad guys uit te schakelen en in Survival moet je zo lang mogelijk blijven rijden zonder te crashen. Als laatste heb nog Heatwave (de titel die de Burnout franchise eigenlijk zou krijgen) en daarin heb je – in tegenstelling tot andere races – niet de mogelijkheid om gelijk je boost te gebruiken als je gevaarlijk rijdt. Je dient hier te wachten totdat je volledige boostbalk vol is om vervolgens als maar boostend een race te voltooien.

En zo crasht alles op elkaar

Want ja, gevaarlijk rijden wordt beloond met een boost. Als je tegen het verkeer in rijdt, auto’s net mist of door de scherpe bochten heen drift, krijg je een heftige dosis boost die je weer kunt gebruiken om spurtend door de game heen te gaan. We moeten hierbij opmerken dat het verkrijgen van boost erg gemakkelijk en royaal gaat. Dat is vrij jammer, want een boost inzetten voelt daarmee niet echt speciaal. Een takedown voelt ook wat zwakjes aan. In het verleden in de Burnout franchise voelde een crash of takedown erg zwaar en indrukwekkend, waarbij het in Dangerous Driving niet erg intimiderend overkomt. Een groter probleem is het camera werk dat erbij komt kijken. In de Burnout games keek de camera als het ware in een vloeiende beweging even weg van jou om aandacht te geven aan wat er met je gecrashte tegenstander gebeurde, om vervolgens weer terug te draaien naar jou. In Dangerous Driving gebeurt dit met abrupte camera shots.

Het grote probleem wat hiermee gepaard gaat is dat de flow onderbroken wordt en je snel het overzicht kwijtraakt. Terwijl de camera zijn rare ding doet, gaat de race namelijk gewoon verder en wij hadden zodra de camera ons weer aandacht gaf, erg veel moeite om ons te heroriënteren. Maar helaas houdt het hier niet bij op. De heftige motion-blur effecten werken verschrikkelijk afleidend en storend bij het nemen van bochten, zeker in de snellere klassementen. Wij speelden de game op een PS4 Pro met 60 frames per seconde (op de normale PS4 30fps) en we hadden ontzettend veel moeite om duidelijk de tegenliggers te kunnen zien tijdens een snelle drift. Daarbij komt dat je soms té felle lichteffecten hebt door de zon, wat het zicht bemoeilijkt, ook kent de game veel kartelrandjes en door de lage cameraplaatsing achter je auto heb je eveneens vaak een gebrek aan duidelijk overzicht.

But wait there is more!

Afgezien dat de artistieke keuzes de game tegenwerken in de gameplay, is het technisch ook een rotzooi. Bij het rijden in een tunnel kakt de framerate drastisch in en zelfs bij het nemen van simpele bochten word je een slideshow gepresenteerd. Daarbij doet de AI merkwaardige dingen. Abrupte bewegingen op de weg van links naar rechts op de meest willekeurige momenten, vaak resulterend in een domme crash tegen een muur. Of dat de rubber-banding een beetje uit de hand loopt; de tegenstander spurt ineens op buitenproportionele snelheid als een raket aan je voorbij. Hierbij kwam het zelfs een keertje voor dat een AI gestuurde auto in raketmodus crashte en de lucht in gelanceerd werd met een enkeltje richting de maan. Ook zijn we genoeg bugs tegengekomen, zoals dat je in of rond een vangrail spawnt bij een herstart. Vooral erg slordig als je het ons vraagt.

Nog een ander groot punt is de soundtrack van de game. Dit was altijd iconisch in de Burnout franchise en we durven zelfs te stellen dat elke soundtrack een nummer kende dat de game in kwestie deed identificeren. Denk aan ‘Paradise City’ in Burnout Paradise, maar dat is in het geval van Dangerous Driving helaas niet aan de orde. Gezien het beperkte budget, zit er welgeteld één nummer in de game. De makers hebben een alternatief voor je en dat is je Spotify Premium account linken, om in-game je muziek te kunnen bedienen. Dat is een halfbakken optie om te camoufleren dat ze geen tijd/geld hadden voor een degelijke soundtrack, want niet iedereen gebruikt Spotify en dan te bedenken dat er mensen zijn geweest die kosteloos hebben aangeboden zelf een soundtrack te maken. Had dan die kans aangegrepen.

Het enige goede

De banen die je in de game treft zijn ook niet echt onderscheidend genoeg, behalve een kleurenpalet dat zorgt voor enige variatie. Zo tref je witte sneeuwgebieden, groene bossen en oranjegele woestijnen. Op zich aardig, maar niets memorabels in tegenstelling tot diverse andere racers. Wel moeten we bekennen dat – ondanks dat er zoveel mis is met Dangerous Driving – we ons toch nog goed hebben kunnen vermaken met de gameplay. Dat is één van de weinige dingen die de game wel goed doet. Het gevoel van de auto’s is meer dan voldoende te noemen, omdat ze zeer responsief zijn en de besturing goed aanvoelt. Ook de verschillen in snelheid tussen de klassementen zijn gevarieerd genoeg en dat gaat gepaard met de nodige uitdaging. Maar, verwacht niet al te moeilijke races.

Conclusie

Dangerous Driving probeert zich te verkopen met zijn nostalgische insteek, maar wordt overschaduwd door slechte design keuzes en een gebrek aan polish. Met de gameplay zit het meer dan snor en ook het aantal races is voldoende. Het is alleen jammer dat sommige artistieke keuzes een belemmering vormen voor de gameplay. De heftige motion-blur gepaard met de overige grafische minderheden is uitermate storend bij de snelle races. Daarbij is het technisch een ramp. Geen stabiele framerate is een no-go in een race game en ook de onvoorspelbare AI is, hoewel lachwekkend, niet hoe het hoort te zijn. Het ontbreken van een soundtrack is erg jammer en daardoor mist de game sfeer en identiteit, de geboden oplossing is simpelweg een grap met Spotify integratie, want lang niet iedereen beschikt daarover. Three Fields Entertainment had met een maand of drie extra tijd meer zorg kunnen geven aan Dangerous Driving, want de basis hebben ze wel in handen. Nu is Dangerous Driving helaas een onaf product.

Pluspunten

  • Content
  • Snelheid
  • Gameplay

Minpunten

  • Framerate problemen
  • Grafisch niet zo sterk
  • Heftige motion-blur
  • Rare en onvoorspelbare AI
  • Bugs
  • Spotify Premium als soundtrack

4.0